Ἀρνούμεθα νὰ ἀποφασίσουμε καὶ κατ’ ἐπέκτασιν νὰ δράσουμε ὅπως μᾶς πρέπει γιὰ νὰ ἐξέλθουμε τῶν τελμάτων μας. Τὸ νὰ δροῦν καὶ νὰ ἀντιδροῦν ἐλάχιστοι δὲν συνιστᾶ κοινωνικὸ φαινόμενον ἀναγκαῖο καὶ ἱκανὸ γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὰ γενικότερα δεδομένα, παρὰ μόνον μορφὴ ἐξαιρέσεως, ποὺ ἐπιβεβαιώνει κανόνες. Καί, οἱ κανόνες, τελικῶς σήμερα δηλώνουν πὼς ἡ στασιμότης, τὸ βόλεμα καὶ ἡ ἀναβλητικότης χαρακτηρίζουν τὴν κοινωνία μας.

Συνεπῶς;
Συνεπῶς, ἂν καὶ γνωρίζουμε, κυρίως διαισθητικῶς ὅλοι μας, ἐφ΄ ὅσον, στὴν πλειοψηφία μας, ἀδυνατοῦμε νὰ ἀποφασίσουμε καὶ νὰ δράσουμε, θὰ ὑποστοῦμε καὶ τὶς συνέπειες τῶν μὴ ἐπιλογῶν μας μά, κυρίως, θὰ διανύσουμε ὅλην ἐκείνην τὴν διαδρομὴ ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώση νὰ φθάσουμε σὲ «σημεῖον ἀναγκαίας «ὁμογενοποιήσεώς» μας».

Τί σημαίνει ὅμως αὐτό τό «σημεῖον ἀναγκαίας «ὁμογενοποιήσεώς» μας»;
Πολὺ ἁπλᾶ δηλώνει τὸ σημεῖον ἐκεῖνον ποὺ ἡ Ἀνάγκη Ἐπιβιώσεως καθορίζει πλήρως τὴν συμπεριφορὰ ὅλων τῶν μελῶν μίας κοινωνίας.
Ἡ ἔμφυτος ἀνάγκη ἐπιβιώσεως ὅλων τῶν ὄντων, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἀνθρωπίνων, ποὺ ὅταν ἀπειλεῖται ἡ ἐπιβίωσίς τους δροῦν ἐξ Ἀνάγκης περίπου πανομοιότυπα, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιτύχουν μεγαλύτερες πιθανότητες ἐπιβιώσεως, ἐνεργοποιεῖται μόνον ὅταν ἀκραῖες συνθῆκες ἀπειλοῦν ἐν συνόλῳ τὸ (ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου ἀνθρώπινον) εἶδος.

Συνεπῶς; Συνεπῶς, κατὰ πῶς ἀντιλαμβανόμεθα, εἶναι καλὸ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν νὰ διανύῃ τά, κατ’ αὐτόν, ἀπαραίτητα βήματα αὐτογνωσίας, μὲ τὸν ὁποιονδήποτε ἀτομικό του ῥυθμό, μὰ ἐφ’ ὅσον αὐτὴ ἡ στάσις εἶναι ἀτομική, ἐπιδρᾶ ἀπὸ ἐλάχιστα ἔως καθόλου στὸ σύνολον. Δὲν ἔχει ὅμως κάποιαν σημασία τὸ τί κάνουν (ἢ δὲν κάνουν) οἱ ἄλλοι. Τοὺς ἄλλους, ἔτσι κι ἀλλοιῶς, δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἐλέγχουμε, διότι τὸ κάθε ὄν εἶναι ὑπεύθυνο γιὰ τὴν ζωή του.
Ἡ δική μας ἀτομικὴ διαδρομὴ καλῶς πραγματοποιεῖται καὶ ἀκόμη καλλίτερα θὰ ἦταν, ἐπὶ τέλους, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὁ φόβος, ποὺ χαρακτηρίζει ἀρκετὲς ἀπὸ τὶς συμπεριφορές μας, εἶναι περιττός, ἐφ΄ ὅσον στὴν πραγματικότητα δηλώνει ἄγνοια. Ἐὰν γνωρίζαμε ὅλο τὸ …«σενάριο» τότε θὰ χαμογελούσαμε καὶ θὰ ἀποφασίζαμε νὰ ἐξακολουθήσουμε μόνοι μας, διότι μόνον αὐτὸ μποροῦμε καὶ μᾶς πρέπει καὶ χρειάζεται νὰ κάνουμε.

Φιλονόη

εἰκόνα