Πόσες φορές ἔχουμε ἀναλογισθεῖ τήν ἀλήθεια τῆς φράσεως τοῦ Νίκου Καζαντζάκη, ἀλλὰ καὶ τὴν βατύτητά της…;

«Νὰ ἀγαπᾲς τὴν εὐθύνη. Νὰ λὲς ἐγώ, ἐγὼ μονάχος μου θὰ σώσω τὸν κόσμο. Ἄν χαθῇ ἐγὼ θὰ φταίω…»

Πόσες φορές λοιπόν σταθήκαμε νά ἀναλογισθοῦμε τήν δική μας εὐθύνη;
Ἤ μήπως θεωροῦμε πολύ μικρούς τούς ἑαυτούς μας γιά κάτι τόσο μεγάλο;

Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ πόσο σημαντικὸ κύτταρο εἴμαστε ἐμεῖς, σὰν ἄτομα, στὶς κοινωνίες μας, τότε ἀδυνατοῦμε καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν δική μας εὐθύνη γιὰ τὸ πῶς σήμερα εἶναι αὐτὸς ὁ κόσμος μας.
Αἰσθανόμενοι ὅμως κύτταρα αὐτοῦ τοῦ κόσμου μας, τότε καὶ μόνον τότε, μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν βαρύτητα τῆς παρουσίας μας καὶ τὴν εὐθύνη ποὺ αὐτὴ ἐπισύρει.

Ὁ Κόσμος μας εἶναι πράγματι ὅλος στὰ χέρια μας.
Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται τὸ ἐὰν θὰ εἶναι ὄμορφος ἤ ἄσχημος.
Ἐὰν εἶναι ὄμορφος, αὐτὸ ἀντανακλᾶται πάντα στοὺς γύρω μας καὶ τοὺς συμπαρασύρει.
Εὐτυχισμένοι Ἄνθρωποι «ἕλκουν» εὐτυχισμένους Ἀνθρώπους καὶ τὸ ἀντίστροφον.
Ἐὰν ὁ Κόσμος μας εἶναι Ἁρμονικὸς τότε καὶ οἱ γύρω μας αἰσθάνονται αὐτὴν τὴν Ἀρμονία καὶ τὴν ἀναπαράγουν.
Εἶναι τόσο ἀλληλένδετα τὰ πάντα μεταξύ τους ποὺ φαντάζει ὀξύμωρον τὸ νὰ ἀποφεύγουμε τὴν δική μας δράσιν καὶ τελικῶς εὐθύνη.

Φιλονόη

εἰκόνα