Μία κυρία πρὸ καιροῦ, βάζοντας τὸ κρεπαρισμένο της μαλλὶ πίσω ἀπὸ τὸ αὐτί, στὴν προσπάθειά της νὰ διορθώσῃ τὴν κάθε ἀτέλεια, ἐξωτερικὰ τῆς κεφαλῆς της, εἶπε στὴν φιλενάδα της, μὲ εἰρωνικὴ ξεγνοιασιά: «ἐμέναν δὲν μὲ νοιάζει τὶ θὰ κάνη ὁ Τσίπρας μὲ τὸ εὐρῶ καὶ μὲ τὶς διαπραγματεύσεις. Ἔβγαλα τὰ λεφτά μου στὸ ἐξωτερικὸ καὶ ἔχω τὸ κεφάλι μου ἥσυχο».
Τίναξε μετὰ μὲ αὐτοπεποίθηση τὸ κεφάλι της, τὸ πῆρε κι ἔφυγε.

Ἀκριβῶς!!!
Ὁ κάθε ἕνας κυττάζει τὸ προσωπικό του συμφέρον καὶ μετὰ πηγαίνει στὴν συλλογικὴ τράπεζα (δὲν ἐννοῶ τὶς τράπεζες ποὺ καταθέτουμε χρήματα) καὶ θέλει νὰ κάνῃ ἀναλήψεις καὶ κρίνει ἐπὶ πλέον αὐστηρὰ αὐτοὺ ποὺ ἀγωνίζονται νὰ καταθέσουν.

Ὅταν κάποιος συνεχῶς νοιάζεται γιὰ τὸ ἀτομικό του συμφέρον, καλὰ θὰ κάνῃ νὰ μὴν τὰ βάζῃ μὲ τὴν συλλογικὴ συνείδηση, γιατὶ  ἡ συλλογικὴ συνείδησις εἶναι τὸ ἄθροισμα τῶν «ἐγώ» καὶ τῶν «ἐμένα» τοῦ κάθε ἑνός μας.
Εἴμαστε ὅλοι συνδεδεμένοι μὲ τόσους πολλοὺς τρόπους, ποὺ καλὰ καλὰ δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς διανοηθοῦμε.
Τὸ θέμα δὲν εἶναι νὰ βροῦμε μία κρυψώνα γιὰ νὰ διαφυλάξουμε «τὰ δικά μας».
Τὸ θέμα εἶναι νὰ οἰκοδομήσουμε ἕναν φωτεινὸ κόσμο γιὰ τὰ παιδιά μας.

Τὸ ἀληθινὸ δράμα τῆς μικροαστικῆς σκέψεως εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀντιλαμβάνεται τὶς ἐπιπτώσεις τῶν πράξεών του στοὺς ἄλλους. Δημοπρατεῖ τὴν κάθε του ἀξία, στὸ ὄνομα τοῦ μεγαλυτέρου συμφέροντός του.
Ἡ ἀληθινὴ πρόοδος θὰ γεννηθῆ ὅταν τὸ ἄτομον, ποὺ εἶναι κυριευμένο ἀπὸ τὴν μανία τοῦ νὰ φτιάχνῃ ἀτομικὲς κρυψῶνες, συνειδητοποιήσῃ ὅτι τὸ σύστημα ὑποφέρει ἐξ  αἰτίας τῆς ἀποστάσεώς του ἀπὸ τὸν κόσμο.

Γιῶτα Σούσουλα