Ὁ τίτλος κοινὴ διαπίστωσις πολλῶν, μὰ καὶ συνάμα ἀπολύτως ἐπιδερμικὸς καὶ ἀνούσιος, ἐφ΄ ὅσον τόσα χρόνια ἦταν μία σκέτη θεωρία. Ἐμπράκτως οὐδέποτε ἀντιληφθήκαμε σαφῶς τὸ τί ἀκριβῶς σημαίνει. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἀδυνατούσαμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀδυνατοῦμε νὰ ἀλλάξουμε τὶς ἑστιάσεις μας.
Μά, τελικῶς, παρ’ ὅ,τι οἱ συνήθειές μας δύσκολα ἀλλάζουν, ἐν τούτοις τὰ πάντα μᾶς ὁδηγοῦν ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ δὲν θέλουμε νὰ φθάσουμε: στὸ Ἐγώ.

Τὸ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα λοιπόν, ὡς «πακτωμένες» καὶ ἀδιαμφισβήτητες τὶς σημερινὲς συνθῆκες διαβιώσεώς μας, εἶναι μία γενικὴ ἄποψις, πού, ἐπισήμως, ἐπιβεβαιώνεται στὶς λεπτομέρειες. Ὁπουδήποτε καὶ ὁπωσδήποτε, μὲ κάθε πρόσχημα καὶ κάθε εὐκαιρία, ὅλοι κι ὅλα ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὸ ἀδιασάλευτον τῆς συγχρόνου μορφῆς ἐλέγχου τοῦ κόσμου μας. Ὁπουδήποτε καὶ ὁπωσδήποτε, κατὰ γενικὴν ὁμολογίαν, καταγράφονται καὶ ἀναδεικνύονται μόνον ἧττες, πρὸ κειμένου νὰ καμφθῇ πλήρως κάθε -ἐναπομείνασα- διάθεσις ἀντιδράσεως κι ἀντιστάσεως. Ὁπουδήποτε καὶ ὁπωσδήποτε οἱ θριαμβολογίες τῶν κρατούντων λαμβάνουν διαστάσεις τέτοιες, ποὺ τελικῶς μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἀποδεκτοῦμε ὡς τετελελεσμένα ὅλα αὐτὰ ποὺ ὑποσυνειδήτως, ἀλλὰ καὶ λογικῶς, γνωρίζουμε πὼς θὰ σημάνουν καὶ τὸ ὁριστικὸ τέλος κάθε ἴχνους Ἐλευθερίας ποὺ μᾶς ἀπέμεινε… 

Βέβαιον καὶ ἀναγνωρίσιμον εἶναι πὼς ἅπαντες οἱ ἔχοντες μικρὲς ἢ μεγάλες ἐξουσίες ἐπάνω σὲ ὁμάδες, ὁ ἕνας πίσω ἀπὸ τὸν ἄλλον, σπεύδουν, ἄλλοτε μὲ εὔσχημο τρόπο κι ἄλλοτε ὄχι, νὰ δηλώσουν τὴν πλήρη τους ὑποταγὴ στὰ σημερινὰ κέντρα ἐξουσίας, παραδίδοντας, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, τὰ «ἀκέφαλα» (ἀπὸ καιρὸ) «ποίμνιά» τους, στὸ ἔλεος τῶν σαπροφύτων τοῦ κόσμου μας, ἐνᾦ μία ἡττοπάθεια καὶ μία συγχώνευσις ὅλων τῶν «ἀπόψεων» σὲ ἕνα μικρὸ ὅσο καὶ ὁμογενὲς πεδίον ταὐτίσεως «ἰδεολογιῶν» εἶναι ὅλο καὶ περισσότερο διακριτή. Ἡ δὲ ἀπογοήτευσις στὶς κοινωνίες μας ἐξαπλώνεται καὶ σκιάζει πλέον ἀκόμη καὶ τίς, ἔως προσφάτως, περισσότερο διαυγεῖς προσωπικότητες, σὲ τέτοιον βαθμό, ποὺ νὰ θεωροῦν ὡς δεδομένο καὶ βέβαιον τὸ τέλος κάθε πιθανότητος ἀνακάμψεως τοῦ Ἀνθρώπου. 

Κι ἐνᾦ τὰ πάντα καὶ οἱ πάντες ὁμογενοποιῶνται πλήρως…
Κι ἐνᾦ τὰ πλήθη ἀποδέχονται ἀδιαμαρτύρητα πλέον αὐτὲς τὶς ὁμογενοποιήσεις…
Κι ἐνᾦ ὅλα, κατὰ πῶς φαίνεται, τὰ «σκιάζει ἡ φοβέρα καὶ τὰ  πνίγει ἡ σκλαβιά»…
…κάπου, πίσω πίσω, στὸ βάθος τοῦ «εἶναι» μας καὶ τῆς κάθε σκέψεώς μας, κάτι σαλεύει. Κάτι ποὺ ἀρνεῖται νὰ μᾶς ἀφήσῃ νὰ παραιτηθοῦμε καὶ νὰ ἀποδεκτοῦμε ὡς τετελεσμένα τὰ ὅσα μᾶς παρουσιάζονται ὡς τετελεσμένα. Κάτι ποὺ ἀκόμη καὶ τώρα, ὅπου οἱ πλεῖστοι κρύβονται στὰ …μετόπισθεν, πρὸ κειμένου νὰ σώσουν κάτι ἀπὸ τὰ …ἄσωστα, μᾶς κρατᾶ ζωντανούς, ἑστιασμένους ἐκεῖ ποὺ μᾶς χρειάζεται, μὰ καὶ περισσότερο ἀποφασισμένους, ἀπὸ ὁποιανδήποτε ἄλλην στιγμὴ στὴν ἱστορία τοῦ Ἀνθρώπου.

Τί εἶναι αὐτό; Τί γεννᾶ αὐτήν τήν βεβαιότητα; Τί συντηρεῖ αὐτήν τήν ἄρνησιν τῶν -ἀπὸ τοὺς πλείστους παραδεκτῶν- δεδομένων;
Τὸ εἴπαμε… Ὁ Ἄνθρωπος… Τόσα χρόνια ἑστιάζοντας γύρω μας ἁπλῶς ἀποτύχαμε… Τόσα χρόνια πολεμῶντας νὰ «πείσουμε» τοὺς ἄλλους  νὰ συμφωνήσουν μαζύ μας, ἁπλῶς διαψευσθήκαμε… Τόσα χρόνια κυττῶντας ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς, ἁπλῶς βιώναμε ἀμέτρητες ἀπογοητεύσεις…
Καὶ τώρα, εἰδικῶς τώρα, κάτι, ἀνώτερον ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ καὶ ἰσχυρότερον κάθε ἄλλης τάσεως,  μᾶς ὑποχρεώνει νὰ στραφοῦμε στὸν μόνο τόπο ποὺ ἀποφεύγαμε νὰ κυττάξουμε… Σὲ ἐμᾶς…

Πόσο ἁπλὸ μὰ καὶ πόσο δυσνόητον… Πόσο μικρὸ μὰ καὶ πόσο μεγαλειῶδες…
Πόσο παράλογον μὰ καὶ πόσο λογικόν…

Δὲν εἶναι πιὰ μόνον μία τόση δὰ φωνούλα, ποὺ μᾶς ψιθυρίζει, ὑποδεικνύοντάς μας ἐναλλακτικές, ἄλλὰ μία κραυγή, τόσο δυνατή, ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ τὴν ἀγνοήσουμε…
Δὲν πρόκειται γιὰ κάποιαν οὐτοπική, φανταστική, ὀνειρική, ὑποθετικὴ καὶ ἐλπιδοφόρο πιθανότητα, ἀλλὰ γιὰ μίαν βεβαιότητα…
Δὲν μποροῦμε πλέον νὰ χρονοκαθυστερήσουμε περισσότερο, διότι ἡ περίοδος τῶν ἀναστολῶν μας ἔληξε…

Συμβαίνει οὔτως ἢ ἄλλως, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν συμβαίνῃ συνειδητῶς ἤ ὄχι. Συμβαίνει. Συμβαίνει διότι τὰ ἀδιέξοδά μας μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἀναζητήσουμε τρόπους διαφυγῆς ἄμεσα. Συμβαίνει διότι ὅλα ὅσα πιστεύαμε, ὅλα ὄσα ἐλπίζαμε καὶ ὅλα ὅσο κυνηγούσαμε ἀποδεικνύονται, ἕνα πρὸς ἕνα λάθος. Τὰ λάθη δὲν διορθώνονται μὲ λάθη.
Συμβαίνει αὐτὸς ὁ ἐσωτερικὸς κραδασμός, ποὺ μᾶς ὑποχρώνει νὰ ἀλλάξουμε τὶς ἑστιάσεις μας καὶ τὶς προτεραιότητές μας, τόσο ὅσο ἀναθεωρῶντας τὰ πάντα, νὰ φθάσουμε ἐκεῖ ποὺ χρειαζόμεθα.

Θά τά καταφέρουμε ἤ ὄχι; Θά ἐπιτύχουμε νά ἀναστρέψουμε τά εἰς βάρος μας δεδομένα καί νά ξανά-μάθουμε, ἀπὸ τὴν ἀρχή, ὅλα τά ἀναγκαία βήματα, πού θά μᾶς ἐπιτρέψουν νά σταθοῦμε μόνοι μας ὄρθιοι, δίχως «μηχανικές» ὑποστηρίξεις;
Θά προλάβουμε;

Ὅταν κυττᾷς μέσα σου γνωρίζεις… Κι αὐτοὶ ποὺ ὑπεχρεώθησαν νὰ τὸ κάνουν γνωρίζουν πολὺ καλῶς πὼς περιθώρια ἀμφισβητήσεως καὶ ἀμφιβολιῶν δὲν ὑπάρχουν. Γνωρίζουν ἐπίσης πὼς τὸ κύτταρον-ἄνθρωπος ἐὰν δὲν καθαρθῇ πλήρως ἀπὸ κάθε μορφὴ ἐπιμολύνσεως, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιβιώσῃ. Γνωρίζουν τέλος πὼς αὐτὰ τὰ κύτταρα-Ἄνθρωποι μετουσιώνονται σὲ ὅ,τι χρειάζεται σύσσωμος ὁ ὀργανισμός-Ἀνθρωπότης, πρὸ κειμένου νὰ ἀπαλλαγῇ πλήρως ἀπὸ κάθε μορφὴ ἐπιμολύνσεως καὶ νὰ ἐπανεκκινηθοῦν οἱ ἀναγκαῖες διαδικασίες, ποὺ θὰ ἐπιτρέψουν στὸν ὀργανισμὸ – Ἀνθρωπότητα νὰ ἐπιβιώσῃ.
Λέτε λοιπόν νά λαθεύουν; Ἤ μήπως ὄχι; 

Φιλονόη

εἰκόνα