Δοῦλος εἶναι ὅστις δουλεύει, βάσει τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. Μά, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἅπαντες (σχεδὸν) δουλεύουμε (λόγῳ τῆς ἀνάγκης τοῦ βιοπορισμοῦ), καταλήγουμε τελικῶς (καὶ θεωρητικῶς) ἅπαντες δοῦλοι. Μά εἴμαστε τελικῶς ὅλοι δοῦλοι ἤ μήπως κάποιοι δέν εἶναι; Κι ἐάν ἐμεῖς εἴμαστε δοῦλοι (ποὺ εἴμαστε!!!) τό ἀντιλαμβανόμεθα; Ὅλοι;
Τί θά μποροῦσε ὅμως νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τήν δουλεία καί νά μᾶς ἐπιτρέψῃ, λίγο λίγο, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτήν; Μήπως ἡ ἀντίληψις;
Ἐάν, μὲ ψυχραιμία κι ἐντιμότητα, κυττάξουμε γύρω μας καὶ …μέσα μας, θὰ διαπιστώσουμε πὼς αὐτὸ ποὺ μᾶς διατηρεῖ διαρκῶς ἐν δουλείᾳ δὲν εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς δουλειᾶς ἀλλὰ ἡ δική μας ἀντίληψις καὶ γιὰ τὴν δουλειὰ καὶ γιὰ τὸν κόσμο μας. Μία ἀντίληψις ποὺ ἀποτυπώνεται σὲ ὅλες τὶς σχέσεις μας καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐπιλογές μας. Εἴμαστε δοῦλοι διότι ἐκπαιδευθήκαμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ ἐννοήσουμε. Ἐπὶ πλέον δὲ βέβαια, ἀκριβῶς διότι ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ πόσο ὑπάκουοι καὶ πρόθυμοι εἴμαστε, οὐδέποτε μᾶς ἀπασχολεῖ κάτι, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιφέρῃ «ῥωγμὲς» σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ πιστεύουμε γιὰ ἐμᾶς καὶ γιὰ τὸν κόσμο μας. Ἀλλὰ ἀκόμη κι ἐὰν κάτι εὑρεθῇ στὸν δρόμο μας γιὰ νὰ μᾶς …ταρακουνήσῃ, τὶς πλεῖστες φορὲς ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα καὶ τὸ ἀπωθοῦμε, χαρακτηρίζοντάς το ἀκόμη κι …ἐχθρικό. Ἀλλά, αὐτὸ ποὺ τελικῶς πράττουμε, εἶναι τὸ νὰ ἐπιβεβαιώνουμε, διαρκῶς καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, τὸν μῦθο τοῦ Πλάτωνος γιὰ τὸ σπήλαιον.
Εἴμαστε σὲ ἕνα σπήλαιον, ὅλοι μας καὶ ἀρνούμεθα νὰ τὸ ἀποδεκτοῦμε. Κι ὄχι μόνον εἴμαστε ἐντὸς τοῦ σπηλαίου, μὰ ἐπὶ πλέον ἔχουμε πείση τοὺς ἑαυτούς μας νὰ μᾶς ἀρέσῃ. Κι ἐφ΄ ὄσον καταφέραμε νὰ μᾶς πείσουμε πὼς εἶναι ὠραία σὲ αὐτὴν τὴν φυλακή μας, δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ ἐπιχειρήσουμε ἔξοδο. Κι ὅλο ἐτοῦτο προῆλθε ἐκ τῆς ἰσοβίου ἐκπαιδεύσεώς μας. Μία ἐκπαίδευσις, διαρκῆς, ἀπὸ τότε ποὺ πατήσαμε σὲ ἐτοῦτον τὸν πλανήτη. Καί, δὲν ἔχει σημασία πλέον τὸ τί πιστεύει ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν, παρὰ μόνον τὸ πόσο ἡ πνευματική μας δουλεία μᾶς διατηρεῖ ἐν ἀπολύτῳ καὶ μονίμῳ καταστολῇ.
Τί θά μᾶς βοηθήση νά ἐξέλθουμε τοῦ σπηλαίου; Ἡ ἀντίληψις καὶ ἡ διεύρυνσις τῶν ὁπτικῶν μας. Διότι ὅσο περισσότερο περιορισμένες εἶναι οἱ ὁπτικές μας, τόσο περισσότερο ἐγκλωβισμένοι παραμένουμε. Ὅσο δὲ περισσότερο τὴν καλλλιεργοῦμε, τόσο μειώνονται καὶ τὰ δεσμά μας. Εἶναι δὲ αὐτὴ ἡ ἀντίληψις τὸ κυριότερον ὅπλον μας, ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει, ὅσο περισσότερο τὴν ἐξασκοῦμε, τόσο περισσότερο αὐτὴ νὰ ἐπεκτείνεται. Καί, εἶναι γεγονός, πὼς μὲ τὴν βοήθειά της, ὄχι μόνον ἐπιτυγχάνουμε νὰ κρίνουμε, νὰ διακρίνουμε καὶ νὰ ἐπιλέγουμε τὶς δυνατὸν καλλίτερες λύσεις, μὰ καὶ νὰ μειώνουμε, καθημερινῶς, τὰ βαρίδια ποὺ μᾶς ἀκινητοποιοῦν.
Ἡ ἀντίληψίς μας δὲ εἶναι κι ἐκείνη πού, ἐὰν τὴν καλλιεργοῦμε συστηματικῶς, μᾶς ἐπιτρέπει νὰ διευρύνουμε τὶς ὁπτικές μας καὶ νὰ διακρίνουμε ἐναλλακτικές, ἀκόμη κι ὅταν τὶς πιστεύαμε ὡς ἀνύπαρκτες.
Αὐτὰ ὅμως εἶναι τὰ γνωστὰ καὶ πολὺ γενικά. Ἐμπράκτως, στὴν καθημερινότητά μας, ἐκεῖ ποὺ οἱ συνθῆκες μᾶς «σέρνουν» σπανίως στεκόμεθα γιὰ νὰ ἀναρωτηθοῦμε τί ἀπὸ ὅλα τοῦτα ἐπαναλαμβάνουμε ἀκρίτως. Κι αὐτὲς οἱ συνήθειές μας εἶναι ποὺ μετουσιώνονται στοὺς σκληροτέρους δεσμοφύλακές μας. Διότι, ὁ πρῶτος καὶ ἀπειλητικότερος δεσμοφύλαξ τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ὁ ἑαυτός μας.
Χρέος μας λοιπόν, ἰδίως σὲ ἐτοῦτες τὶς περίεργες ἐποχές, δὲν εἶναι τόσο τὸ νὰ συναντήσουμε ἄλλους καὶ νὰ συμπορευθοῦμε πρὸς τὴν «ἔξοδον τοῦ σπηλαίου». Ἡ «ἔξοδος τοῦ σπηλαίου» γίνεται διακριτὴ μόνον ἀπὸ ἄτομα κι ὄχι ἀπὸ ὁμάδες.
Χρέος μας εἶναι νὰ ἐμπιστευθοῦμε ἐμᾶς καὶ νὰ ξεκινήσουμε. Διότι, ὡς γνωστόν, ὅσο παραμένουμε αὐτοβούλως δέσμιοι, τόσο λιγότερο ἔλεος θὰ εὔρουμε. Ὅσο λιγότερο σεβόμεθα τοὺς ἑαυτούς μας, τόσο λιγότερο θὰ μᾶς σέβονται οἱ γύρω μας. Καί, φυσικά, ὅσο λιγότερες ἐλευθερίες μᾶς ἐπιτρέπουμε, τόσο εὐκολότερα, οἱ διάφοροι δυνάστες μας θὰ ἐναλλάσσονται μεταξύ τους.
Ἐὰν ἐμεῖς λοιπὸν ἀρνούμεθα νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας πρὸς τὸ φῶς, τότε πολὺ λογικῶς θὰ παθαίνουμε διαρκῶς χειρότερα, πρὸ κειμένου μόνοι μας (καὶ μόνον μόνοι μας) νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὰ τέλματά μας καὶ νὰ ἀλλάξουμε τὰ πάντα. Ἐὰν ἐμεῖς ἀρνούμεθα νὰ ἀναλάβουμε τὴν εὐθύνη τῆς ζωῆς μας, ἁπλῶς ἀποδεικνύουμε πὼς ἡ ζωή μας ἀξίζει …τίποτα. Ἐὰν ἐμεῖς τέλος πάντων ἀρνούμεθα νὰ πολεμήσουμε γιὰ ἐμᾶς, τότε δὲν θὰ ὑπάρξη κάποιος ἄλλος γιὰ νὰ τὸ κάνῃ…
Τόσο ἀπλᾶ…
Υ.Γ. Ὁ πόνος μας διαρκῶς θὰ αὐξάνεται, διότι, τώρα πιά, θέλουμε δὲν θέλουμε, ἡ ἀνθρωπότης, σὲ σημαντικό της τμῆμα, κατανοεῖ τὸ ἀναγκαῖον καὶ τὸ πράττει. Τολμᾶ ὁ ἄνθρωπος… Τολμᾶ… Ὅσοι ὅμως ἀρνῶνται νὰ τολμήσουν, ἁπλῶς θὰ πονοῦν διαρκῶς ὅλο καὶ περισσότερο, αὐτο-εὐτελιζόμενοι μᾶλλον, πρὸ κειμένου νὰ ἀποφασίσουν ἐὰν θὰ ζήσουν ἢ ἐὰν θὰ ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὰ σαρκία τους τὸν πλανήτη…
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.