Κυττῶντας πίσω, στὰ τελευταία κυρίως χρόνια, τὰ μνημονιακά, διαπιστώνουμε πὼς ἐὰν πρὸ μερικῶν ἐτῶν μᾶς διηγεῖτο κάποιος, μὲ πολλὲς λεπτομέρειες τὰ ὅσα θὰ ἔρχονταν, εἶναι βέβαιον πὼς θὰ βουτούσαμε στὴν ἀπελπισία καὶ θὰ παραλύαμε ἀπὸ φόβο. Ἴσως καὶ νὰ αὐτοκτονούσαμε.
Κι αὐτὸ διότι τελικῶς ἐπιτύχαμε νὰ ἐπιβιώσουμε, μέσα ἀπὸ ἀπερίγραπτες δυσκολίες, ἔχοντας, κυριολεκτικῶς, ἄγνοια κινδύνου.

Κατ’  αὐτὴν τὴν ὀπτικὴ καλὸ εἶναι, ἐπὶ τέλους, νὰ σταθοῦμε γιὰ νὰ ἀναλογισθοῦμε τὰ ὅσα ἕπονται. Διότι αὐτὰ ποὺ ἕπονται εἶναι σαφῶς δυσκολότερα καὶ ἀγριότερα ἀπὸ ὅσα θὰ μπορούσαμε νὰ διανοηθοῦμε μὲ τὴν λογική μας. Ὅμως αὐτὴ ἡ λογική μας πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ μάθῃ νὰ δουλεύῃ ὑπέρ μας κι ὄχι νὰ παραμένῃ ἀδρανής, ἐφ΄ ὅσον τελικῶς εἶναι ἀπὸ τὰ σημαντικότερά μας ἐργαλεία.

Γιατί ὅμως θά πρέπη νά προετοιμαζόμεθα γιά τά χειρότερα;
Τὸ σκεπτικὸ εἶναι ἁπλό.

Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὶς κοινωνίες μας, μὰ καὶ σὲ κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς ξεχωριστά, εἶναι μία διαρκὴς πτωτικὴ πορεία, ἐνᾦ εἶναι κοινὴ διαπίστωσις πὼς πὼς ἡ ἀπόλυτος ἀποδόμησις, ὅλων αὐτῶν ποὺ ἦσαν σὲ λάθος βάσεις στηριγμένα, ἤδη πραγματοποιεῖται. Τὸ νὰ ἐλπίζουμε πὼς δὲν θὰ συμβῇ ἢ πὼς θὰ παραταθῆ τόσο ὄσο νὰ μὴ προλάβουμε νὰ τὴν βιώσουμε, εἶναι φροῦδες ἐλπίδες ἀπελπισμένων. Ἠ ἀποδόμησις τῶν πάντων ἤδη συμβαίνει κι ἐμεῖς τὴν βιώνουμε μὲ ὅλους τοὺς τρόπους καθημερινῶς.

Εἴτε λοιπὸν αὐτὰ εἶναι ζητήματα πολιτικῆς καὶ πολιτικῶν συστημάτων, εἴτε οἰκονομίας, εἴτε προτύπων, εἴτε ἀρχῶν, εἴτε θεσμῶν, εἴτε ἀκόμη καὶ ἀνοχῶν, λίγο λίγο ἀποδεικνύεται πὼς ἦσαν ἀπολύτως λανθασμένα καὶ μακρὰν τῆς ἀληθείας τὰ ὅσα κάποτε πιστεύαμε ὡς ἀληθῆ. Κι ἔτσι τὸ ὑπάρχον οἰκονομικο-πολιτικο-κομματικὸ σύστημα, παγκοσμίως, διαρκῶς ὀλισθαίνει σὲ ἀτραποὺς αὐτοκαταστροφῆς, οἱ ἀποκαλύψεις περὶ διαπλοκῆς καὶ σκανδάλων καθημερινῶς, παρὰ τὶς λυσσώδεις προσπάθειες τῶν Μ.Μ.Ε. νὰ μᾶς ἀποκρύψουν τὰ περισσότερα ἐξ αὐτῶν ποὺ συμβαίνουν, λαμβάνουν διαστάσεις καταιγίδος καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ θεωρούσαμε, ὡς ἀνθρωπότης, γιὰ κάτι στέρεον καὶ ἀδιαπραγμάτευτον, τὸ ἕνα πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο κατακρημνίζονται. Ἐφ΄ ὅσον λοιπὸν ἡ διαδικασία ἀποδομήσεως αὐτοῦ τοῦ τρόπου οἰκονομικο-πολιτικο-κοινωνικοῦ ἐλέγχου τῶν λαῶν καταῤῥέει, καλὸ εἶναι νὰ θεωροῦμε ὡς δεδομένον πὼς θὰ τελειώση ὁσονούπω. Καὶ οὐδὲ μίαν σημασία ἔχει τὸ πόσον χρόνο ἀκόμη χρειάζεται γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ αὐτὴ ἡ κατάῤῥευσις. Ἄπαξ καὶ τὸ «σαράκι ξεκίνησε νὰ κατατρώγῃ θεμέλια» εἶναι θέμα μίας, κάποιας, στιγμῆς ἡ ἀπόλυτος ἰσοπέδωσις τοῦ οἰκοδομήματος ποὺ ἐστηρίχθη σὲ αὐτὰ τὰ θεμέλια.

Συνεπῶς, ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς διαβιοῦμε ἐντὸς ἑνὸς οἰκονομικο-πολιτικο-κομματικοῦ μοντέλο, ποὺ προεκτάσεις του ἐπεκτείνονται σὲ κάθε κοινωνικὴ δομή, τὸ ὁποῖον καὶ ἀπεδείχθη πρὸ πολλοῦ λάθος καὶ στρεβλό, ἐνᾦ ἡ ἀποδόμησίς του πραγματοποιεῖται ἤδη, καλὸ θὰ εἶναι νὰ θεωροῦμε βέβαιον πώς, ἀνεξαρτήτως χρόνου, θὰ καταπέση ὁριστικῶς. Ὄχι μόνον τοπικῶς, ἀλλὰ παγκοσμίως. Καθ’ ὅσον λοιπὸν ἔμεῖς θὰ διαβιοῦμε ἐντός τοῦ καταῤῥέοντος αὐτοῦ συστήματος, εἶναι βέβαιον πὼς θὰ αἰσθανόμεθα μόνον τὶς μαστιγώσεις ποὺ δέχεται ὅλο αὐτὸ τὸ σύστημα, ὡς μικροὺς ἢ μεγάλους κραδασμούς, ποὺ ἀπειλοῦν τὸν κόσμο μας, δίχως ἀπαραιτήτως νὰ ἐννοοῦμε πλήρως τὸ γιατί συμβαίνουν. Μὰ εἶναι εὐκόλως ἀποδείξιμο πὼς τελειώνει, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν δυνάμεθα νὰ ἀντιληφθοῦμε πλήρως τὶς ῥωγμές του καὶ τὶς ἀποσαθρωμένες  βάσεις στηρίξεώς του.

Γκρεμίσματα

Πῶς θά μπορούσαμε ὅμως νά τήν χρησιμοποιήσουμε αὐτήν τήν λογική γιά νά μπορέσουμε νά ἐπανατοποθετηθοῦμε ὡς ἄτομα κι ὡς κοινωνίες; Πῶς θά μπορούσαμε νά τήν μετατρέψουμε σέ μέρος τοῦ ὁπλοστασίου μας; Πῶς θά μπορούσαμε νά ὑπερνικήσουμε τόν φόβο καί τήν ἀνασφάλεια καί νά ἑστιάσουμε μόνον σέ ὅσα χρήσιμα καί σημαντικά συναισθήματα θά μᾶς βοηθήσουν νά σταθοῦμε ὄρθιοι καί δυνατοί; Μία λύσις ὑπάρχει. Νὰ ἀποδεκτοῦμε καὶ νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ἱκανότητές μας. Δὲν φθάσαμε τυχαίως ἔως ἐδῶ. Δὲν ξεπεράσαμε ἐμπόδια κι ἐμπόδια γιὰ νὰ παραμείνουμε ἀδρανεῖς σήμερα. Δὲν ἐπιτύχαμε ὅ,τι ἐπιτύχαμε μόνον ἀπὸ καπρίτσια τῆς …Τύχης.
Ἔως ἐδῶ φθάσαμε μόνον γιατὶ ἔπρεπε νὰ φθάσουμε. Ἐὰν λοιπὸν τὰ καταφέραμε ἔως σήμερα, αὐτὸ δηλώνει πὼς εἴμαστε καὶ ἄξιοι καὶ ἱκανοὶ νὰ φθάσουμε ἔως τὸ τέλος. Καὶ τὸ τέλος σημαίνει ἀρχὴ τοῦ δρόμου πρὸς τὴν Ἐλευθερία κι ὄχι κάτι στατικὸ καὶ ἄνευ οὐσίας.

Δὲν νομίζω πὼς ἔχουμε πλέον ἐπιλογές. Ἢ θὰ μάθουμε, συνειδητῶς κι ὄχι ἐξ ἀνάγκης, νὰ παραμένουμε διαρκῶς ἐστιασμένοι πολεμιστὲς στὸν Ἱερό μας σκοπό, ἤ ἂς ἀποχωρήσουμε ἀπὸ τώρα.
Τὰ δύσκολα εἶναι ἐμπρός μας καὶ ἔχουμε Χρέος νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε.

Φιλονόη