Πάντα, στὸν κόσμο μας, ὅταν γεννιέται κάτι, κάποιαν στιγμή, ἀργὰ ἢ γρήγορα, θὰ φθάση καὶ ὁ θάνατός του…
Σήμερα ἐμεῖς, στὸ βάθος τυχεροί, βιώνουμε τὸν θάνατο τῆς Ὕβρεως.

Ὅμως…
Ἐπεὶ δὴ κι ἐμεῖς ἀνήκουμε στὸ «σῶμα» τῆς ἀνθρωπότητος…
Ἐπεὶ δὴ κι ἐμεῖς εἴμαστε μέρος τῆς Ζωῆς τοῦ πλανήτου…
Ἐπεὶ δὴ κι ἐμεῖς κάτι πρέπει νὰ σκοτώσουμε (καὶ νὰ ἀποχωρισθοῦμε) γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε ἀνάλαφροι κι ἐλεύθεροι, γιὰ νὰ ξεκινήσουμε σὲ νέες βάσεις τὰ πάντα…
…πονᾶμε ἀπὸ τὴν ἀπώλεια αὐτῶν ποὺ θεωρούσαμε ὡς κεκτημένα μας, μὴ ἀντιλαμβανόμενοι πὼς ἦσαν ἁπλῶς …«λέπια», τὰ ὁποία μᾶς ἐμπόδιζαν νὰ ἔλθουμε σὲ ἄμεσον ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον μας.
…πονᾶμε ἀπὸ τὸ ξεβόλεμα, μὴ ἀντιλαμβανόμενοι πὼς γιὰ νὰ κερδίσουμε κάτι ἀληθές, πρέπει νὰ κάνουμε κάτι ἐπαρκές…
…πονᾶμε ἀπὸ τὶς ἀνατροπὲς τῶν ζωῶν μας, ἀρνούμενοι, ἀκόμη, νὰ ἀποδεχθοῦμε πὼς ἔπρεπε ἀπὸ καιρὸ νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ σημεῖον ἐκεῖνο ποὺ κάναμε τὸ πρῶτο λάθος, γιὰ νὰ ἀποκαταστήσουμε τὶς βλάβες…

Δὲν ὑπάρχει ὅμως ἐπιστροφὴ κι ἂς ἐλπίζουν, μερικοὶ ἐξ ἡμῶν, πὼς ἴσως, κάποτε, κάπου νὰ ἐμφανισθῇ. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἐπιστροφὴ διότι δὲν γίνεται νὰ ἀναστηθῇ κάτι ποὺ πεθαίνει. Καὶ πεθαίνει αὐτὸ ποὺ γνωρίζαμε, ὡς κόσμο μας, γιὰ νὰ χωρέσῃ τὸ νέον, τὸ ὑγειές, τὸ κατὰ Φύσιν.

Ἂς ἐπιλέξουμε λοιπὸν τὴν δυναμικότητα ἀπὸ τὴν στατικότητα.
Ἂς ἀλλάξουμε τὶς ὀπτικές μας καὶ ἂς αἰσθανθοῦμε κύτταρον αὐτοῦ τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν διαδρομὴ τῆς ἐπαναδομήσεώς του.
Ἂς ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἐμμονές μας καὶ τὶς φοβίες μας, γιὰ νὰ ἐπιτρέψουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ προετοιμασθοῦν καλλίτερα γιὰ ὅσα, δύσκολα μὰ κι ὄμορφα, ἔρχονται!

Φιλονόη

εἰκόνα