Διότι, ὡς γνωστόν, γιὰ νὰ φθάσῃς κάπου, ἀπαιτεῖται, πρωτίστως, νὰ ξεκινήσῃς.
Γιὰ νὰ ξεκινήσῃ ὅμως κάποιος, χρειάζεται νὰ γνωρίζῃ σαφῶς τὸ ποῦ θέλει καὶ  τοῦ πρέπει νὰ καταλήξῃ. Κοινῶς; Νὰ ἔχῃ πλήρως ὁρίση τὸν Σκοπό του. Ἐμεῖς τό ἔχουμε κάνη αὐτό;

Βέβαια, ὡς γνωστόν, ἄλλο ὁ ἀτομικὸς καὶ ἄλλο ὁ συλλογικὸς σκοπός. Ὁ ἀτομικὸς σκοπὸς εἶναι κάτι ποὺ γιὰ αὐτόν, ἐμεῖς, μόνοι μας, γιὰ ἐμᾶς καὶ μόνον, κάθε στιγμή, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, ὅντες εὐέλικτοι ὡς ἄτομα, ἐπαναπροσαρμόζουμε τὰ ἐπὶ μέρους βήματά μας τόσο, ὅσο ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ παραμένουμε ἑστιασμένοι διαρκῶς σὲ αὐτόν. Ὅμως εἶναι ἀπολύτως ἀτομικὸς καὶ οὐδόλως σχετίζεται μὲ ἔναν εὐρύτερο κοινὸ καὶ πανανθρώπινον σκοπό, ποὺ θὰ ἀφορᾶ στὸ σύνολον τῶν κοινωνιῶν μας. 

Τί συμβαίνει ὅμως μέ τόν κάθε, μικρὸ ἢ μεγάλο, συλλογικό σκοπό; Πόσο σημαντικό τμῆμα τῆς ἀφοσιώσεώς μας λαμβάνει; Πόση βαρύτητα γιά τίς ζωές μας καταλαμβάνει; Πόσο ἀναγκαία γιά ἐμᾶς εἶναι ἡ εὐόδωσίς του;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς στὴν πραγματικότητα, γιὰ τὴν πλειοψηφία μας, κάτι τέτοιο εἶναι ἀπὸ ἀπολύτως δευτερεύον ἔως ἀπολύτως ἀδιάφορον. Ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν, ἐγκλωβισμένος στὴν καθημερινότητά του, ἀδυνατεῖ νὰ ἑστιάσῃ πλήρως καὶ σαφῶς σὲ κάποιον συλλογικὸ σκοπό. Συλλογικοὶ σκοποί, γιὰ ἐμᾶς, δὲν ὑπάρχουν ἐδῶ καὶ χρόνια καὶ οὔτε πρόκειται νὰ ὑπάρξουν, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς εἶναι γεγονὸς πὼς ὁ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἄλλως ἀντιλαμβάνεται τὸ ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε ὡς κοινωνίες. Κι ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο, ποὺ εἶναι καὶ «σημεῖον-κλειδί», γιὰ νὰ μᾶς ἀπαντηθοῦν τὰ αὐτονόητα, ἀδυνατοῦμε νὰ συγχρονισθοῦμε τόσο, ὅσο ἀπαιτεῖται, γιὰ νὰ λειτουργήσουμε (ἐπὶ τέλους!!!) ὡς σύνολον, παύοντας νὰ συμπεριφερόμεθα ὡς τυχαιότητες.

Στὴν πραγματικότητα ἐφ΄ ὅσον ἀρνούμεθα νὰ μετακινηθοῦμε στὸ ἐλάχιστον ἀπὸ τὶς ἀπόψεις μας, ποὺ παραμένουν μόνον δικές μας …«κατακτήσεις», ἀλλὰ ὄχι ἀπαραιτήτως καὶ κάτι χρήσιμο γιὰ τὸν κόσμο μας,, συντελοῦμε, μὲ τὸ μερίδιον ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ, κάθε στιγμὴ στὸ νὰ ἀποδιοργανωθοῦν τὰ πάντα, νὰ καταῤῥεύσουν τὸ ταχύτερον δυνατὸν καὶ νὰ παραμείνουν, κατόπιν τούτου, ῥημάδια, δίχως ἐλπίδες ἀναδομήσεως. Κι αὐτὸ μᾶς συμβαίνει διότι ὅλοι μας παραμένουμε ἀνίκανοι νὰ διακρίνουμε τὰ αὐτονόητα, ποὺ κραυγάζουν ἐμπρός μας, ἀποδεικνύοντάς μας πὼς ἐὰν δὲν τεθῇ ἄμεσα κοινὸς γιὰ ὅλους μας σκοπός, ἁπλῶς θὰ ὁδεύουμε …ἡσύχως πρὸς τὴν ἄβυσσο.

Πῶς ἀλλάζει αὐτό;
Ἂς μὴν βιαζόμεθα, διότι δὲν θὰ τὸ ἀνακαλύψουμε αὐτὴν τὴν στιγμή. Ἀπαιτεῖται νὰ …«ὡριμάσουν οἱ συνθῆκες» τόσο, ὅσο νὰ ἀποκτήσουμε κοινὲς ἀπόψεις γιὰ τὶς Ἀνάγκες μας καί, ἐν συνεχείᾳ, γιὰ τοὺς Σκοπούς μας.
Ἔως τότε ἁπλῶς θὰ διαπιστώνουμε πὼς ὅλα, μὰ ὅλα, ὁπωσδήποτε καὶ μὲ τὴν δική μας συμμετοχή, καταῤῥέουν διαρκῶς δίχως ἐλπίδες διασώσεώς τους.
Καί, μεταξύ μας, τελικῶς, πολὺ καλὰ κάνουν.

Φιλονόη

Υ.Γ. Γιὰ ἕνα μόνον εἶμαι πλέον βεβαία: Σαφῶς καὶ κάπου θὰ φθάσουμε ἀλλά, ὡς αὐτονόητον, οὐδόλως θὰ φθάσουμε ἐκεῖ ποὺ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ὀρέγεται. Εἰρωνία; Ἴσως ναί… ἴσως ὄχι… Πάντως, καλὸ γιὰ ἐμᾶς, εἶναι νὰ ἐνθυμούμεθα διαρκῶς τὸ «ὅταν κάνῃ ὁ ἄνθρωπος σχέδια, ὁ θεὸς τὰ βλέπει καὶ γελᾶ…»!!!

εἰκόνα