Κυττᾶς γύρω σου καὶ τρομάζεις, διότι ἡ ἀξιοπρέπεια ἐγκαταλείπει ἕναν λαὸ κι ἕναν τόπο…
Ντρέπεται κι αὐτή… Ἀποχωρεῖ… Κάποιοι, ἐλάχιστοι, ποὺ ἀκόμη τολμοῦν νὰ τὴν ὑπερασπίζονται, φαντάζουν γραφικοὶ ἢ ἀκόμη καὶ ἀντικοινωνικοί… Μὰ αὐτοί, οἱ ἐλάχιστοι, δὲν πατοῦν στὴν ἀσφάλεια καὶ στὴν ὁμοιομορφία της ἰσοπεδωτικότητος… Πατοῦν στὸ Ὄνειρο καὶ στὴν Τόλμη του…
Ἀλλά πῶς νά διαφυλαχθῇ ἡ Ἀξιοπρέπεια ἀπό δεσμῶτες;

Ποῖο εἶναι τό Ὄνειρο; Ἕνα εἶναι τὸ Ὄνειρο… Νὰ μπορέσουμε νὰ ξανά-στηθοῦμε στὰ πόδια μας καὶ νὰ ξανά-κερδίσουμε, κομμάτι τὸ κομμάτι, ἀγῶνα τὸν ἀγῶνα, τὴν Ἐλευθερία μας.

Μά πῶς ὅμως νά ξεκινήσῃ κάποιος γιά ἕνα τέτοιο μεγάλο ταξείδι ἐάν δέν ἔχῃ διαφυλάξῃ, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τήν ἀξιοπρέπειά του; Ἐάν δέν ἔχῃ μάθη νά τήν προστατεύῃ κάθε στιγμή; Ἐάν δέν τήν θεωρῇ πυλῶνα; Ἐάν ἐπιτρέπῃ στούς ἄλλους νά τήν πετσοκόβουν;
Πῶς νά πεισθῇ κάποιος γιά τήν Ἀναγκαιότητα τῆς Ἐλευθερίας του ἐάν δέν ἔχῃ πρωτίστως συνειδητοποιήσῃ τήν Ἀναγκαιότητα τῆς ἐν πλήρῃ αὐταρκείᾳ διαβιώσεώς του; Πῶς νά ζυγίσῃ μέσα του τά ἴσια καί τά στραβά ἐάν σαπροφυτῶντας κατέληξε νά παραιτηθῇ ἀπό τήν ἰδίαν τήν ζωή; Πῶς νά νά ἀποφασίσῃ νά πληρώσῃ τελικῶς κάθε τίμημα ἀναγκαῖον, ἐάν ἔχῃ συνηθίση στό νά σέρνεται; Πῶς νά πιστεύσῃ κάποιος στίς δικές του δυνάμεις ἐάν ἔχῃ ἀποδεχθῆ πώς εἶναι ἀνάπηρος;
Πῶς, τέλος πάντων, νά τολμήσῃ κάποιος νά ἐπιχειρήσῃ τό …«ἀδύνατον» ἐάν ἡ λογική του εἶναι ὑποτεταγμένη στό «πνεῦμα τῆς ἐποχῆς» πού θέλει τόν ἄνθρωπο ἀνθρωπάκι;

Θέλει μελτέμι γερό,
γεννημένο στὴν Τῆνο,
ποῦ νὰ΄ρθῇ μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Παναγιᾶς
καὶ νὰ καθαρίσῃ τὸν τόπο
ἀπ΄ ὅλων τῶν λογιῶ τῆς Τουρκιᾶς
καὶ τῆς γηραιᾶς Εὐρώπης τ΄ἀπομεινάρια…»

Ὀδυσσεὺς Ἐλύτης, «Πρόσῳ ἥρεμα», 1990

Θέλει λοιπὸν μελτέμι γερό, γεννημένο στὴν Τῆνο γιὰ νὰ καθαρίσῃ ὁ τόπος…
Κι ὅταν πράγματι χρειάζεται φθάνει καὶ τὸ ἀναγκαῖον μελτέμι…
Μά, ἔως τότε… Τί;;; Πῶς θά καταφέρουμε νά σταθοῦμε ὄρθιοι; Ποῦ νά πατήσουμε;

Ἂς ἀπαξιώσουμε λοιπόν, γιὰ ἀρχή, τὶς εἰκόνες ποὺ μᾶς ἐπιβάλλονται καθημερινῶς, ὡς κάτι μὴ ἀναστρέψιμον. Εἶναι πλαστές, τεχνητὲς καὶ προσφέρονται «δωρεὰν» γιὰ νὰ εὐτελίζουν τὸν Ἄνθρωπο, ἐνᾦ καταργοῦν τὴν Φυσικὴ Ἐπιλογὴ ποὺ ἐπέτρεψε, ἔως σήμερα, στὸν Ἄνθρωπο νὰ ὑπάρχῃ.
Ἂς ἀφήσουμε πίσω μας τοὺς φόβους μας, ξεφλουδίζοντάς τους, ἕναν πρὸς ἕναν, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε, γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ στὴν Ἱστορία μας, νὰ πατήσουμε μόνοι μας, δίχως ὑποστηρίγματα, στὰ δικά μας πόδια. Οἱ ὀρθοὶ κοπιάζουν γιὰ νὰ βαδίσουν, μὰ τοὺς ἀποζημιώνει τὸ ἀποτέλεσμα τῆς διαδρομῆς, ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς ὑποτεταγμένους, ποὺ σέρνοντια ἄτολμοι καὶ ἡμιθανεῖς.
Ἂς συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ ἐν λόγῳ ἐπιλογὴ εἶναι μονόδρομος. Βαδίζοντας, σαφῶς κοπιαστικά, μακρὰν τῶν προπαγανδιστικῶν μηχανῶν καὶ τῆς ἐπιβεβλημένης πανταχοῦ, μὰ καὶ τελικῶς ἐπικρατούσης Ὕβρεως, θὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν αὐτοχείρων. Ὄρθιοι, μοναχικοί, ἀποφασισμένοι, ἕνα τοὐλάχιστον θὰ τὸ κερδίσουμε… Κι αὐτὸ τὸ ἕνα, τὸ μοναδικό, ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ νὰ περιφρουρήσουμε, γιὰ ἀρχή, τὴν διαβρωμένη μας Ἀξιοπρέπεια…

Φιλονόη

εἰκόνα