Ὑπάρχουν ἐμπόδια, θεωρητικῶς, ἀνυπέρβλητα ποὺ ὅταν τὰ συναντοῦμε εἶναι, πρακτικῶς, ἀδύνατον νὰ τὰ ξεπεράσουμε. Αὐτὰ τὰ ἐμπόδια, πραγματικὰ ἢ φανταστικά, εἶναι, ὡς ἀνυπέρβλητα, ἱκανὰ νὰ μᾶς παγιδεύσουν σὲ ἀδιέξοδα. Πρὸς τοῦτον καὶ μᾶς γεννοῦν φόβους τέτοιους, ποὺ μᾶς καθιστοῦν ὑπερβολικὰ προσεκτικοὺς πρὸ κειμένου νὰ τὰ ἀποφύγουμε.  Μὲ τὴν σειρά τους βέβαια αὐτοὶ οἱ φόβοι γεννοῦν ἀλλὰ δυσάρεστα συναισθήματα, ποὺ φθάνουν νὰ γιγαντωθοῦν κάποιες φορὲς τόσο, ὅσο ἀκόμη καὶ νὰ μᾶς ἀκινητοποιοῦν. 

Βέβαια, ὡς γνωστόν, οἱ πλεῖστοι ἐκ τῶν φόβων μας εἶναι φανταστικοὶ καὶ μόνον ἐμεῖς τοὺς τροφοδοτοῦμε. Μήπως ὅμως τό μεγαλύτερό τους μέρος εἶναι μόνον στό …μυαλό μας; Μήπως θά μπορούσαμε νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τούς πλείστους ἐξ αὐτῶν; Μήπως τελικῶς στό βάθος ἐμεῖς ὑποχρεώνουμε τούς ἑαυτούς μας νά τούς συντηροῦμε, γιά νά …«αἰτιολογήσουμε» συμπεριφορές μας, ἀποφάσεις μας καί συμβιβασμούς μας;
Μήπως ὅμως καί τά πλείστα ἐκ τῶν ἐμποδίων μας εἶναι ἐπίσης φανταστικά; Διότι ἐὰν εἶναι φανταστικά, τότε ποιός ὁ λόγος νά τά «τροφοδοτοῦμε» καί νά τά θεωροῦμε ἀνυπέρβλητα;

Δὲν εἶναι πάντα εὔκολο νὰ διακρίνουμε τὰ ἀληθῆ ἀπὸ τὰ φανταστικὰ ἐμπόδια, ὅπως φυσικὰ δὲν εἶναι πάντα διακριτοὶ οἱ φανταστικοὶ ἀπὸ τοὺς πραγματικούς μας φόβους. Ὑπάρχει ὅμως μία διαδικασία ποὺ μποροῦμε νὰ ἀκολουθήσουμε καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ πλείστα ἐξ αὐτῶν. Ἡ διαδικασία αὐτὴ λέγεται ὑπέρβασις.

Ἐμπράκτως αὐτὸ σημαίνει πὼς ἂν τί νὰ ἑστιάζουμε ἐκεῖ ποὺ -λογικῶς- ἀδυνατοῦμε νὰ ἀνταπεξέλθουμε, τότε εἶναι ἀδυνατὸν νὰ πείσουμε τοὺς ἑαυτούς μας γιὰ νὰ τὰ καταφέρουν. Συνεπῶς ὅταν κυττᾶμε «κατάματα» τὰ ἐμπόδια» εἶναι σὰν νὰ ὑπενθυμίζουμε στοὺς ἑαυτούς μας πὼς εἴμαστε ἀνίκανοι καὶ ἀδύναμοι γιὰ νὰ τὰ ὑπερνικήσουμε. Προφανῶς λοιπὸν τὸ ζήτημα δὲν εἶναι νὰ …ἀνδρωθοῦμε τόσο, ὅσο νὰ …γιγαντωθοῦμε καὶ νὰ …νικήσουμε, ἀλλὰ νὰ τὰ ἀφήσουμε πίσω μας ὡς μὴ ὑπάρχοντα.

Στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ καλούμεθα νὰ πράξουμε δὲν εἶναι τὸ νὰ ἐπιχειροῦμε διαρκῶς νὰ «σταθοῦμε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων» ἀλλὰ νὰ …ὑπερβοῦμε τὶς περιστάσεις ὡς μὴ ὑπάρχουσες. Μὲ τὸ νὰ ἐπιτρέπουμε, ἐν ὀλίγοις, σὲ ὄλα αὐτὰ τὰ πιθανὰ κι ἀπίθανα σενάρια, ποὺ γεννᾶ τὸ μυαλό μας, νὰ μᾶς ἀκινητοποιοῦν, ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ τὰ …ἀγνοήσουμε, γιὰ ἀρχὴ καί, ἐν συνεχείᾳ, νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε ὡς ἀνύπαρκτα.

Σαφῶς καὶ ἡ ἐν λόγῳ διαδικασία ἀκυρώνεται πρακτικῶς, ὅταν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὴν καθημερινότητά μας, ἰδίως σὲ ζητήματα ἐπιβιώσεως. Ὅμως ἀκόμη κι ἐκεῖ, ὅπου καθημερινῶς καλούμεθα νὰ «δώσουμε ἐξετάσεις» ἡ ἐν λόγῳ διαδικασία πράγματι μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθῇ καὶ νὰ μᾶς «ἀπογειώσῃ» τόσο, ὅσο νὰ δυνάμεθα, κάθε στιγμὴ νὰ ἀνακαλύπτουμε πὼς μποροῦμε νὰ τὰ ὑπερβοῦμε. Ἤ, ἐὰν θέλετε, ὅταν ἡ ἀπόφασίς μας νὰ ὑπερβαίνουμε κάθε στιγμὴ τὰ ἐμπόδια καὶ τοὺς ἐκπηγάζοντες φόβους, εἶναι σταθερή, τότε θὰ διαπιστώσουμε, δύσκολα στὴν ἀρχὴ μὰ ὅλο καὶ εὐκολότερα στὴν συνέχεια, πὼς ὅλα τοῦτα, ὡς ἄλλοι χάρτινοι δράκοι, μόνον νὰ καταῤῥέουν δύνανται ἐμπρὸς στὴν ἀποφαιστικότητά μας, ἀνοίγοντάς μας διαρκῶς νέους δρόμους καὶ ἐπεκτείνοντας διαρκῶς τοὺς ὁρίζοντές μας. 

Φιλονόη

εἰκόνα