Κι αὐτὴ ἡ ὀδὸς ἐπιλέγεται βάσει μόνον ἑνὸς κριτηρίου: πόσο ἕτοιμοι εἴμεθα νά ὑπερασπισθοῦμε τούς βαθμούς ἐλευθερίας μας;

Τὸ πότε, τὸ πῶς καὶ τὸ γιατί θὰ ἀποφασίσουμε νὰ πορευθοῦμε σὲ αὐτὴν τὴν ὁδό, εἶναι καθαρῶς θέμα στιγμῆς καὶ ἰδιοσυγκρασίας. Τὸ γεγονὸς ὅμως εἶναι ἕνα: ἤ σὲ αὐτὴν θὰ πορευθοῦμε ἢ θὰ ἀφανισθοῦμε. Κι αὐτό, τὸ «ἀφανισθοῦμε» εἶναι πλέον σαφὲς σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερα τμήματα τῶν κοινωνιῶν μας, ἐφ΄ ὅσον κάθε εἴδους συμβιβασμός, κάθε εἴδους ὑποχώρησις καὶ κάθε εἴδους ὀλιγωρία καταλήγουν νὰ στρέφονται ἐναντίον μας καὶ καθίστανται σαφῶς μέσα καταστολῆς καὶ φιμώσεώς μας.

Γιατί εἶναι ὁ μονόδρομός μας ὅλο αὐτό; Μά, διότι, οὔτως ἢ ἄλλως, ὅλες οἱ ἄλλες πιθανὲς ἐπιλογές μας καταῤῥέουν, ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἐφ΄ ὅσον ἐμπεριέχουν τὸ στοιχεῖον τοῦ «λίγο ἀπὸ ὅλα». Οἱ ἀπολυτότητες, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξενίζουν, εἶναι καὶ ἀναγκαῖες καὶ ἐπιβάλλονται, ἐὰν πράγματι ἔχουμε κατανοήση τὸν μηχανισμὸ δουλοποιήσεώς μας. Δὲν γίνεται, γιὰ παράδειγμα, νὰ εἴμαστε «ὀλίγον ἔγκυος». Ἤ θὰ εἴμαστε ἢ δὲν θὰ εἴμαστε. Κατ’ αὐτὴν τὴν λογικὴ δὲν γίνεται νὰ τὰ ἔχουμε καλῶς καὶ μὲ τὸν «χωροφύλαξ καὶ μὲ τὸν ἀστυφύλαξ». Ἐπιβάλλεται νὰ ἐπιλέξουμε σαφῶς σὲ ποίαν πλευρὰ θὰ σταθοῦμε, μὰ κυρίως νὰ κατανοήσουμε πλήρως τοὺς λόγους γιὰ νὰ φθάσουμε σὲ δεσμευτικὲς ἐπιλογές.

Τὰ ἡμίμετρα μᾶς τελείωσαν καὶ οἱ εὐκαιρίες μας, καθ’ ὅσον παραμένουμε ἀναποφάσιστοι καὶ ἀναβλητικοί, διαρκῶς μειώνονται. Τὰ ψέμματα καὶ οἱ πλάνες καθημερινῶς καταῤῥέουν καὶ οἱ μῦθοι ἐφησυχασμοῦ μας διαψεύδονται. Ἡ Ἀνάγκη φυσικῆς, νοητικῆς καὶ πνευματικῆς ἐπιβιώσεώς μας εἶναι ὁ σημαντικότερος μοχλὸς ἐκκινήσεως παναρχαίων φυσικῶν διεργασιῶν καὶ ἀπαρχὴ ἐνάρξεως πράξεων τέτοιων, ποὺ ὑπεραμύνονται τῆς ἀσφαλείας ποὺ ἀπωλέσαμε. Γιὰ νὰ ἀποκαταστήσουμε ἕναν πρὸς ἕναν τοὺς βαθμοὺς ἐλευθερίας μας ὀφείλουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ ἀντιδράσουμε μὲ ὅλους τοὺς τρόπους καὶ ὅλα τὰ μέσα, πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε σὲ τέτοια σημεία, ποὺ τελικῶς νὰ μετουσιωθοῦμε σὲ ἐνεργοὺς πολεμιστὲς καὶ ὑπερασπιστὲς τῶν αὐτονοήτων.

Φοβούμεθα; Ἀμφιβάλλουμε; Προβληματιζόμεθα;
Δὲν πειράζει… Οὔτως ἢ ἄλλως θὰ τὸ κατανοήσουμε συντόμως πλήρως τὸ Χρέος μας. Ἀρκεῖ μόνον νὰ μὴν εἶναι ἀργά.

Φιλονόη

Υ.Γ. Δῆλα δή, βάσει τῆς ἐπιλεγμένης εἰκόνος, θά γίνουμε ὅλοι …Προμηθεῖς, κατά πῶς τά λέω; Χμμμ…. Τὸ ἐρώτημα δὲν εἶναι αὐτό, ἀλλὰ ἄλλο. Μήπως τελικῶς εἴμαστε ὅλοι Προμηθεῖς καί ἔφθασε ἡ ὤρα νά τό συνειδητοποιήσουμε ἐπί τέλους;

εἰκόνα