Ὡς γνωστὸν ἕνας ὀργανισμὸς (ὁποιοσδήποτε ὀργανισμός!!!) ὄταν αἰσθανθῇ πὼς ἀπειλεῖται ἡ ἐπιβίωσίς του, τίθεται σὲ «ἐπίπεδον διαρκοῦς συναγερμοῦ», ἐπιχειρῶντας νὰ διασωθῇ ὁ ἴδιος, ἀκόμη κι ἐὰν ἀπαιτηθῇ νὰ προβῇ σὲ βαθυτάτους …ἀκρωτηριασμούς του. Πρὸς τοῦτον καὶ ξεκινᾷ τὸν μηχανισμὸ ἀποβολῆς κάθε ἐπιβαρυντικοῦ κι ἐχθρικοῦ στοιχείου ποὺ τὸν ἀπειλεῖ. Πρὸς τοῦτον ἀποβάλλει, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀνίκανα νὰ τὸν ὑποστηρίξουν κύτταρά του, εἴτε μὲ τὸν μηχανισμὸ τῆς ἀποπτώσεως εἴτε μὲ τὸν μηχανισμὸ τῆς φαγοκυτταρώσεως-κυτταροφαγίας. Πρὸς τοῦτον «ἐπικεντρώνεται» μόνον στὸ πῶς θὰ κρατήση τὰ ὑγιῆ του κύτταρα ζωντανά, σὲ ἀπόλυτο ἐπικοινωνία μαζύ του καὶ σὲ πλήρη πολεμικὴ ἑτοιμότητα, πρὸ κειμένου νὰ τὸν στηρίξουν γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ καὶ νὰ θεραπευθῇ.

Σὲ κάθε περίπτωσιν, ἐφ΄ ὅσον ἡ «ἐντολὴ» πρὸς τὰ κύτταρα, ἀπὸ τὸν «ἐγκέφαλο τοῦ ὀργανισμοῦ» εἶναι ἡ Ἐπιβίωσις, ὅλα ἐκεῖνα τὰ κύτταρα, ποὺ ἀκόμη παραμένουν μερικῶς ἢ ὁλικῶς ὑγιῆ, θὰ ὑπακούσουν. Κατ’ ἐπέκτασιν ἡ κάθαρσις, μὲ σκοπὸ νὰ ἐξυπηρετηθῇ ἡ Ἀνάγκη Ἐπιβιώσεως τοῦ ὀργανισμοῦ, θὰ γίνη σκοπὸς ὅλων ἐκείνων τῶν κυττάρων ποὺ ἀκόμη δύνανται νὰ λειτουργοῦν ὑποστηρικτικῶς πρὸς τὸν ὀργανισμό.

Ὅλα ἐκεῖνα λοιπὸν τὰ κύτταρα πού, στοιχειωδῶς «ἀντιλαμβάνονται» τὶς ἐντολὲς τοῦ «κεντρικοῦ ἐγκεφάλου», δροῦν μὲ τέτοιον τρόπο ὥστέ, ἀρχικῶς, νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὰ ἀσθενικά/προβληματικά/δηλητηριασμένα κύτταρα, ποὺ ἐπιμολύνουν τὸ περιβάλλον τους, νὰ παραμείνουν σὲ διαρκῆ ἐπικοινωνία μὲ τὸν κεντρικὸ ἐγκέφαλο, πρὸ κειμένου τὸ κάθε ἔνα ἐξ αὐτῶν, ἀπὸ τὴν δική του θέσιν, νὰ μπορέσῃ  νὰ προσφέρῃ ὅσα οἱ δυνάμεις του τοῦ ἐπιτρέπουν, ἀλλά, κυρίως καὶ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, νὰ περιφρουρηθῇ μὲ κάθε τρόπο, ὁ ὀργανισμὸς ἀπὸ κάθε μορφὴ καὶ εἴδους ἀπειλή.

Μά, θὰ μοῦ πεῖτε, πὼς τὸ τόσο μικροσκοπικὸ ἐκεῖνο κύτταρον, φαντάζει ὡς κάτι ἀνίκανον κι ἀδύναμον, ἰδίως ἐὰν ἔχῃ περικυκλωθῆ ἀπὸ ἀμέτρητα ἄλλα, μετηλλαγμένα καὶ ἐχθρικά.
Σωστά, θὰ σᾶς ἀπαντήσω, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι. Θεωρητικῶς καὶ μόνον ἕνας ὀργανισμός, τοῦ ὁποίου ἡ πλειοψηφία τῶν κυττάρων ἔχει μετηλλαχθῆ καὶ δὲν ὑπακούει πλέον στὶς «ἐντολὲς τοῦ κεντρικοῦ ἐγκεφάλου» εἶναι κατεδικασμένος. Ὅμως πόσες φορές ἔχει πραγματοποιηθῆ ἕνα …«θαῦμα» εἰς βάρος τῶν …προγνωστικῶν προβλέψεων; Πόσες φορές ἕνας ἀπολύτως δηλητηριασμένος ὀργανισμός ἔχει ἐπιτύχη νά ἀναστρέψη τίς εἴς βάρος του πιθανότητες ἐπιβιώσεως καί νά ξεκινήσῃ ἀπό τήν ἀρχή; Πόσες φορές τό …«παράλογον» ὑπερίσχυσε τοῦ …λογικοῦ;

Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ θέμα μας εἶναι ἡ Ἀνθρωπότης (μὲ Κεφαλαῖο πάντα, γιὰ νὰ συνεννοούμεθα!!) ὡς ὀργανισμός, ἂς περιορισθοῦμε σὲ αὐτήν. Ἡ ἐμφάνισις καὶ ἡ ἐξαφάνισις ἀμετρήτων (καὶ ἀγνώστων, γιὰ ἐμᾶς, τοὺς συγχρόνους) πολιτισμῶν στὸν πλανήτη, ἀποδεικνύει πὼς ἡ Ἀνθρωπότης, ὡς Ὀργανισμός, δύναται νὰ ἐπανεκκινῇ, κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἀνάγκη ὑπαγορεύει, ὅλες ἐκεῖνες τὶς διαδικασίες, ποὺ θὰ τῆς ἐπιτρέψουν νὰ ἐπιβιώσῃ, ἀκόμη κι ἐὰν ἀπαιτηθῇ νὰ …«αὐτό-ἀκρωτηριασθῆ» σὲ βάθος. Διότι σημασία ἔχει νὰ ἐπιβιώσῃ ὁ Ὀργανισμός-Ἀνθρωπότης καὶ ὄχι κάθε τί ποὺ θεωρεῖται ὡς τμῆμα τοῦ ὀργανισμοῦ της ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ἐπιμολυντή της.
Κι ἀκριβῶς ἔτσι συμβαίνει καὶ  σήμερα.

Ὄλα αὐτὰ ποὺ ἔχουν σὲ βάθος δηλητηριάση τὸν Ὀργανισμὸ – Ἀνθρωπότητα σήμερα αὐτό-καταστρέφονται. Τὰ μόνα «στοιχεία» πού, ὡς κύτταρα, ἐξακολουθοῦν νὰ μάχονται, παρὰ τὸ «μικρὸν κι ἀδύναμον» τοῦ μεγέθους τους, εἶναι κι ἐκεῖνα τὰ χρήσιμα κι ἀναγκαία κύτταρα, ποὺ χρησιμοποιῶνται ἀπὸ τὸν Ὀργανισμὸ – Ἀνθρωπότητα, γιὰ νὰ κρατηθῇ ζωντανός. Καὶ εἶναι αὐτὰ πού, ἐκ τῶν πραγμάτων, αἰσθάνονται νὰ ἀπειλῶνται ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν «μετηλλαγμένων» ἀλλοτινῶν «συντρόφων» τους, ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ διατηροῦν ζωντανὴ τὴν «ἐπικοινωνία» τους μὲ τὸν «κεντρικὸ ἐγκέφαλο» τοῦ Ὀργανισμοῦ, ὅσο παράλογον καὶ μοναχικὸ ἐὰν φαντάζῃ, ὡς λειτουργία κάτι τέτοιο, τόσο πιὸ …λογικὸ καθίσταται, ἐφ΄ ὅσον τελικῶς εἶναι κι αὐτά, πού, οὔτως ἢ ἄλλως, θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ μάχονται τόσο, ὅσο νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ Ἐπιβίωσις τοῦ Ὀργανισμοῦ-Ἀνθρωπότητος
Τὸ σημαντικότερον δὲ ὅλων αὐτῶν εἶναι πὼς ἂν καὶ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται νὰ εἶναι ἀπίθανον ἔως παράλογον ἡ ἐπιβίωσις τῆς Ἀνθρωπότητος, ἐν τούτοις, πατῶντας μόνον στὰ ἱστορικὰ ἀνάλογα παραδείγματα, κάπου στὸ …βάθος διακρίνεται εὔκολα πὼς ναί, αὐτά, τὰ ἐλάχιστα -ἀναλογικῶς- κύτταρα εἶναι τὰ ἱκανὰ κι ἀναγκαία ποὺ θὰ «στελεχώσουν» τὶς ἄμυνες τοῦ ὀργανισμοῦ Ἀνθρωπότητος.

Ναί, εἶναι μοναχικά, πρὸς ὥρας…
Ναί, φαντάζουν γραφικά, ἐπὶ τοῦ παρόντος…
Ναί, ὅλα τὰ προγνωστικὰ εἰς βάρος τους εἶναι…
…ἀλλὰ αὐτὰ …«γνωρίζουν» τὸ τί κάνουν καὶ τὸ ἐξακολουθοῦν, διότι ὑπάρχει κάτι μεγαλύτερον κι ἀνώτερον ἀπὸ τὰ ἴδια, ποὺ λέγεται Ἀνάγκη Ἐπιβιώσεως τοῦ Ὀργανισμοῦ – Ἀνθρωπότητος. Σὲ αὐτὴν τὴν Ἀνάγκη Ἐπιβιώσεως τοῦ Ὀργανισμοῦ – Ἀνθρωπότητος, μὲ τὶς μικρές τους δυνάμεις, τὰ -ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως- ἀπεκομμένα καὶ μοναχικὰ αὐτὰ «κύτταρα», ἐξακολουθοῦν τὸν Ἀγῶνα τὸν Καλό.

Δὲν ὑπάρχουν ἁπτὲς ἐγγυήσεις ἱκανὲς νὰ τὰ πείσουν γιὰ νὰ παραμείνουν σὲ αὐτὴν τὴν γραμμὴ ἀμύνης.
Δὲν ὐπάρχουν διαβεβαιώσεις ποὺ θὰ τοὺς ἐγγυηθοῦν κάτι σαφὲς καὶ βέβαιον…
Δὲν ὑπάρχει κάτι ἐλπιδοφόρο (πάντα ἐκ πρώτης ὄψεως) ποὺ νὰ τοὺς μαλακώνῃ τὶς ἀνασφάλειες καὶ νὰ τοὺς ἀποκοιμίζῃ τοὺς φόβους…
Ὑπάρχει μόνον μία, ἀνωτέρα ἀπὸ αὐτά, δύναμις, ποὺ τὰ κρατᾶ ἑστιασμένα μόνον σὲ κάτι μεγάλο, ἀλλὰ πανανθρώπινον.
Μέσα τους γνωρίζουν τέλεια τὸ ποῦ ὀφείλουν καὶ πρέπει νὰ ἑστιάσουν καὶ τὸ κάνουν. Τὸ πῶς, τὸ πότε καὶ τὸ πόσοι θὰ τοὺς στηρίξουν, τοὺς εἶναι παντελῶς ἀδιάφορον. Μόνον τὴν Ἀνάγκη ὑπηρετοῦν, συνειδητῶς καὶ ἀσυνειδήτως.

Θά τά καταφερουν;
Φυσικὰ καὶ  θὰ τὰ καταφέρουν… Αὐτὸ θεωρεῖται βέβαιον. Ὅσοι ἀμφισβητοῦν αὐτὴν τὴν ἐπιτυχία εἶναι κι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν πρὸ πολλοῦ παραιτηθῆ πλήρως (λόγῳ «ἐπιμολύνσεως» ἢ φόβου) καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἡ ἄποψίς τους εἶναι  ἐπουσιώδης.

Θά ὑποστηριχθοῦν ἀπό τά λοιπά «κύτταρα» – συνανθρώπους τους;
Ναί, σιγά-σιγά, ἀρκετὰ (ἀλλὰ ὄχι ὅλα) «κύτταρα»-συν-ἄνθρωποί τους θὰ «ἐπανα-μεταλλαχθοῦν», πρὸ κειμένου νὰ ἐπιτύχουν ἐπίσης κι αὐτά, μὲ τὴν σειρά τους, νὰ ἐπιβιώσουν. Ὅμως ἐπὶ τοῦ παρόντος εἶναι ἀπολύτως ἀδιάφορον τὸ πόσα ἀπὸ αὐτὰ θὰ μεταστρέψουν συμπεριφορὲς καὶ θὰ ἀποφασίσουν νὰ «συστρατευθοῦν» δίπλα τους.

Θά ἐπιτύχουν νά διασώσουν τόν ὀργανισμό-Ἀνθρωπότητα;
Φυσικά, διότι ἡ Ἀνθρωπότης, ὅπως ἐμεῖς τὴν ἀντιλαμβανόμεθα, οὐδὲ μίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν «οὐσία» της. Καὶ ἡ «οὐσία» της εἶναι κάτι ἄλλο, ἀπολύτως Ἀναγκαῖον γιὰ τὴν ἐξακολούθησιν τῆς ζωῆς στὸν κόσμο μας.
Αὐτὰ τὰ «κύτταρα», τὰ «ἐνεργοποιημένα», ὅμως, ἀκόμη κι ἐὰν δὲν ἐννοοῦν πλήρως αὐτὴν τὴν «οὐσία», ὁπωσδήποτε τὴν διαισθάνονται καὶ τὴν ὑπερασπίζονται, πρὸ κειμένου τὰ «βασικὰ ὄργανα» νὰ περιφρουρηθοῦν, νὰ ἐνισχυθοῦν καί, καταληκτικῶς νὰ «συμπράξουν» πρὸ κειμένου νὰ διασωθῇ ἐν τῷ συνόλῳ του ὁ ὀργανισμὸς-Ἀνθρωπότης.

Εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ ἀγνοοῦμε γιὰ τὴν Ἱστορία μας καὶ ἀκόμη περισσότερα αὐτὰ ποὺ ἀντιλαμβανόμεθα λάθος. Ἡ συνολικὴ Ἀνάγκη ἐπιβιώσεως τῆς Ἀνθρωπότητος ὅμως εἶναι κάτι πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους ἢ ἀκόμη κι ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν πλανήτη. Αὐτὲς τὶς ἔννοιες ἴσως οὐδεποτε νὰ τὶς ἀντιληφθοῦμε, μὰ ἐπὶ τοῦ παρόντος «τρέχει» ἢδη ἡ διαδικασία τοῦ ἀναγκαίου «μηχανισμοῦ ἐπαναφορᾶς» τῶν ἱκανῶν κι ἀναγκαίων λειτουργιῶν ποὺ στοχεύουν στὴν ἐπιβίωσιν τῆς Ἀνθρωπότητος.
Κι αὐτὸν τὸν «μηχανισμὸ» τελικῶς, συνειδητῶς ἢ ἀσυνειδήτως, ὅλοι μας τὸν ἐξυπηρετοῦμε. 

Ὡς ἐπίλογον λοιπὸν θὰ μποροῦσα νὰ γράψω, χρησιμοποιῶντας τὸν τίτλο τοῦ σημειώματος, πὼς ὄχι μόνον δὲν τελειώσαμε, ἀλλὰ τώρα ἀρχίζουμε…

Φιλονόη

εἰκόνα