Εἶναι κάποιες στιγμὲς στὴν ζωή μας ποὺ εἶτε κάποια σπουδαία ἰδέα, εἶτε κάποια σημαντικὴ διαπίστωσις, εἶτε ἀκόμη καὶ κάποια βαθειὰ συνειδητοποίησις, μᾶς …«ἀνοίγει» νέους ὁρίζοντες.
Ὁρίζοντες ποὺ γιὰ νὰ τοὺς φθάσουμε χρειάζεται ἀγῶνας, θέλησις μὰ κυρίως θωράκισις.
Διότι ὁ κόσμος μας εἶναι φορτωμένος μὲ φόβους, ἀσκήμιες, προσκυνημένους.

Θωράκισις, ἰσχυρά, μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ μόνον σὲ μία περίπτωσιν. Μὲ τὸν ἐντοπισμό, τὴν ἀπομόνωσιν καὶ τὴν ἐπεξεργασία κάθε φόβου μας, πρὸ κειμένου νὰ ἀποδομηθῇ καὶ νὰ χάσῃ τὴν ἰσχύ του ἐπάνω μας. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῇ μὲ λογικὰ ἐπιχειρήματα ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν ἀποδεδειγμένα μεγάλην δέσμευσίν μας ἀπέναντι στὸν ὁποιονδήποτε στόχο.
Καὶ φυσικά, ἀναγκαία ἀπόφασις εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσις κάθε πηγῆς ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δηλητηρίασῃ ἤ νὰ θαμπώσῃ τὶς ἐπιλογές μας.

Ἡ ἐπιλογὴ εἶναι ἀτομική.
Ἤ θὰ θωρακίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ὑπερνικώντας τὸν μεγαλύτερό μας ἐχθρό, ποὺ παραμένει ἐσωτερικός, ἤ θὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ κλαιγόμεθα γιὰ τὰ δεινά μας, ποὺ μᾶς βρῆκαν, δίχως ὅμως νὰ θέλουμε στὴν πραγματικότητα νὰ τὰ μετατρέψουμε σὲ εὐκαιρίες γιὰ νὰ μὴν μᾶς ξαναβροῦν.
Διότι κάθε φορὰ ποὺ δὲν μαθαίνουμε ἀπὸ κάποιαν συμφορά, τότε ἡ συμφορὰ ἐπανέρχεται, πολλαπλασιασμένη, αὐξάνοντας μὲ γεωμετρικὴ πρόοδον τὸν πόνο καὶ τὶς καταστροφές. Κι ἔτσι θὰ πολλαπλασιάζεται ἔως ἐκείνην τὴν στιγμὴ πού, ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς, θὰ ἀποφασίσουμε νὰ τὴν σταματήσουμε.

Φιλονόη

εἰκόνα