Ὅσο οἱ καθημερινές μας πιέσεις πολλαπλασιάζονται, σὲ ἀτομικὰ καὶ κοινωνικὰ ἐπίπεδα, τόσο ἡ ἀμφιβολία φωλιάζει μέσα μας καὶ τόσο περισσότερο ἀναφύονται κάθε λογῆς φόβοι καὶ ἀνασφάλειες. Λογικῶς καὶ μόνον ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν σὲ μίαν ἀχαρτογράφητο ἄβυσσο, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, ποὺ  διαρκῶς δυσχεραίνουν, κάτι μέσα μας μᾶς ὑπενθυμίζει διαρκῶς πὼς πρέπει νὰ σφίγγουμε τὰ δόντια, νὰ ἐντείνουμε τὶς προσπάθειές μας καὶ νὰ ἐξακολουθήσουμε τὴν πορεία μας.

Θεωρητικῶς (καὶ μόνον), ὅλο αὐτὸ ὁμοιάζει μὲ τοὺς πνιγμένους ποὺ ἀπὸ τὰ μαλλιά τους πιάνονται… Ἐκ πρώτης ὄψεως ὅμως καὶ μόνον… Μὰ δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι. Καί, δὲν εἶναι ἔτσι, διότι μέσα μας «νοιώθουμε» πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἡ λογικὴ καὶ οἱ πεποιθήσεις μας μᾶς ἐπιβεβαιώνουν ἢ μᾶς διαψεύδουν.

Τί γνωρίζουμε;
Γνωρίζουμε καλλίτερα τελικῶς, ὅσο κι ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ στοιχειοθετήσουμε πλήρως, μὲ «λογικὰ» ἐπιχειρήματα, πὼς οἱ σημερινὲς συνθῆκες εἶναι τελείως διαφορετικὲς ἀπὸ ἄλλες, ἀνάλογες, τοῦ παρελθόντος.
Γνωρίζουμε ἐπίσης πὼς ἐτούτην τὴν φορὰ δὲν ὑπάρχει περιθώριον ἐπιστροφῆς ἢ ὀπισθοχωρήσεως ἢ ὀποιασδήποτε ἐκπτώσεως. Τὸ «ὅλα ἢ τίποτα» κοχλάζει μέσα μας καὶ μᾶς κρατᾶ διαρκῶς ἑστιασμένους, παρὰ τὶς ἐξωτερικές/ἐξωτερικὲς πιέσεις, στὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ ἀναγκαῖον ἀποτέλεσμα.
Γνωρίζουμε τέλος πὼς ἤδη, σὲ ὅλον τὸν πλανήτη, οἱ πιέσεις εἰς βάρος τοῦ Ἀνθρώπου αὐξάνονται πρὸ κειμένου νὰ «σπάσουν» ὅσο τὸ δυνατὸν οἱ ἀντιστάσεις του. Ἄλλως τε τὸ μεγαλύτεορν σκότος, πρὸ τῆς Αὐγῆς  ἐμφανίζεται. Καί, τώρα εἰδικῶς, διαβιοῦμε στὸ διαρκῶς πυκνότερον σκότος, ὄχι τόσο γιὰ νὰ δοκιμασθοῦμε, ὅσο γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε τὰ χρήσιμα ἀπὸ τὰ περιττά, νὰ «ἐλαφρώσουμε» ἀπὸ βαρίδια καὶ νὰ «καθαρθοῦμε» ἀπὸ τὶς «ἐπιμολύνσεις».

Χρειάζεται λοιπὸν νὰ γνωρίζουμε πὼς θὰ τὰ καταφέρουμε, ὄχι μόνον διότι τὸ ἔνστικτόν μας μᾶς ἐνθαῤῥύνει. Τὸ ἔνστικτον, ἰδίως ἐὰν τόσους αἰῶνες, ὅπως σὲ ἐμᾶς τώρα, ἔχει «δηλητηριασθῆ», ἀγνοηθῆ καὶ «φιμωθῆ», δὲν εἶναι εὔκολο νὰ μᾶς ἐμποτίσῃ τόσο, ὅσο νὰ τὸ ἐμπιστευθοῦμε πλήρως. Πρὸς τοῦτον καὶ γιὰ τὴν ὥρα ἁπλῶς ἀρκεῖ νὰ τοῦ δίδουμε σημασία, ἔως νὰ «ἐνδυναμώσουμε» ἀρκούντως καὶ νὰ τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς ὁδηγῇ.
Ἔως τότε ὅμως ἂς μειώσουμε, ὅσο τὸ δυνατόν, τὶς ἐξωτερικὲς πιέσεις, ἂς δώσουμε χρόνο καὶ χῶρο σὲ ἐμᾶς γιὰ νὰ μᾶς ἐμπιστευθοῦμε καὶ ἂς ἀφήσουμε ἔξω ἀπὸ τὸν κόσμο μας κάθε μορφὴ τοξικότητος. Κι ὅσο ἐμεῖς θὰ φροντίζουμε μὲ σεβασμὸ τὸν ἑαυτόν μας, τόσο καὶ ὁ ἑαυτός μας θὰ μᾶς «ἐπιστρέφη» αὐτὴν τὴν φροντίδα μὲ νέες «ἑνέσεις» ἐνδυναμώσεως καὶ μὲ ὅλο καὶ μεγαλυτέρα διαύγεια.

Ἡ Ἀνθρωπότης ἔχει ἤδη εἰσέλθη, ἀπὸ καιρό, σὲ μίαν νέαν πρωτόγνωρο, διαδρομή, πού, θεωρητικῶς, ὀδηγεῖ σὲ ἀγνώστους ἀτραπούς. Ἐν τούτοις κάτι συμβαίνει καὶ κάτι ἀλλάζει. Κι ὅλα τοῦτα εἶναι διακριτὰ καὶ ἀναγνωρίσιμα, ἰδίως ἀπὸ ὅσους πλέον ἔχουν ἀπαγκιστρωθῆ, στὸν ὁποιονδήποτε βαθμό, ἀπὸ ἐμμονὲς καὶ μιμητισμούς.

Ὅσο λοιπὸν ἐμεῖς ἀπαλλασσόμεθα ἀπὸ δεσμά, κατάλοιπα καὶ φοβίες, τόσο  πιὸ «ἀνάλαφροι» καταφέρνουμε νὰ αἰσθανόμεθα καὶ τόσο πιὸ πολὺ βαθαίνουμε τὸ αἴσθημα ἐσωτερικῆς ἀσφαλείας. Δῆλα δή, τόσο περισσότερο ἐπιτυγχάνουμε νὰ «ἀκοῦμε» τὸ ἔνστικτόν μας, τόσο πιὸ σταθεροὶ θὰ εἶναι οἱ βηβατισμοί μας. 

Δὲν ἔχει σημασία τὸ νὰ γνωρίζουμε ἀπὸ τώρα τὸ ἀποτέλεσμα. Σημασία ἔχει μόνον πὼς ξεκινήσαμε. Τὸ πότε, τὸ πῶς καὶ τὸ μὲ ποῖον τρόπο εἶναι, γιὰ τὴν ὥρα, ἀδύνατον νὰ τὸ γνωρίζουμε. Ἀκρεῖ μόνον ποὺ ξεκινήσαμε νὰ «ξεκολλᾶμε» ἀπὸ τὴν «λάσπη» τῆς ἰσοπεδώσεως. Ὅλα τὰ ἄλλα, σιγά-σιγά, στὸν χρόνο τους, θὰ τὰ διακρίνουμε.  

Φιλονόη

εἰκόνα