Ἀπὸ μίαν τόσην δὰ λεπτούλα κλωστούλα διατηρεῖται ἀκόμη ἡ ἰσχὺς τῶν δεσμῶν μας.
Μίαν κλωστούλα ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε, ἀκόμη, διότι εἶναι καὶ …ἀόρατη, μὰ καὶ …ἀδαμάντινη, ἀλλά, κυρίως, εἶναι ἡ δική μας ἄρνησις ποὺ τῆς προσδίδει ἀκόμη τὴν ὁποιανδήποτε ἰσχύ!!! Εἶναι, ἐν ὀλίγοις, ἕνα (ἂς ποῦμε…!!!) κατάλοιπο τῶν προαιωνίων «προμηθειακῶν ἀδαμαντίνων (κυριολεκτικῶς!!!) δεσμῶν», ποὺ ἂν καὶ ἀδυνατούσαμε νὰ διακρίνουμε, ἐν τούτοις καὶ ὑπαρκτὰ ἦσαν καὶ τόσο ἰσχυρά, ποὺ οὔτε νὰ ἀνασάνουμε μᾶς ἐπέτρεπαν μά, τελικῶς, ὁ «φωτισμός» τους σιγά-σιγὰ τὰ ἀποσυνθέτει.
Ὅμως… Αὐτὸ τὸ «ὄμως», τὸ τόσο κραυγαλαῖο τώρα πιά, μᾶς ὑποχρεώνει, συνειδητῶς ἢ ἀδυνειδήτως, νὰ τὰ διακρίνουμε αὐτὰ τὰ δεσμά, νὰ τὰ σπάσουμε καὶ ἐπὶ τέλους νὰ ἀπελευθερωθοῦμε πλήρως.

Ὑπερβολικά τά παραπάνω; Ὄχι καὶ τόσο, ἐὰν ἀναλογισθοῦμε πὼς ὅσο κι ἐὰν φαντάζουν κάπως …μυθικά, ἐν τούτοις καὶ ὑπαρκτὰ εἶναι καὶ ἀσήκωτα πλέον.

Τί εἶναι ὅμως αὐτά τά προαιώνια δεσμά; Γιατί ἦταν ἀδιανόητον (κι ἐξακολουθοῦν, σὲ κάποιον μεγάλο βαθμό) νά γίνουν διακριτά; Ποιά δύναμις μᾶς ἐμπόδιζε ἀπό τό νά τά ἀντιληφθοῦμε, νά τά ἐπεξεργασθοῦμε καί τελικῶς νά ἀπαλλαγοῦμε ἐξ αὐτῶν;

Δίχως νὰ ὑπερβάλω, θὰ τὰ περιορίσω (πρὸς ὥρας) αὐτὰ τὰ δεσμὰ μόνον στὰ ἦθη καὶ στὴν ἐκπηγάζουσα (σημερινὴ) ἠθική τους. Εἶναι στὴν πραγματικότητα οἱ συνήθειες αἰώνων, ποὺ ἀναπαράγουμε δίχως νὰ τὶς ἐννοοῦμε σὲ βάθος καὶ φυσικὰ δίχως νὰ τὶς «φιλτράρουμε» στὸ ἐλάχιστον.
Εἶναι τέλος πάντων ὅλα αὐτὰ ποὺ σήμερα μᾶς «πνίγουν» καὶ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ αἰσθανόμεθα ἐν τελῶς ἀσφυκτικῶς μὰ καὶ ὁλότελα ἀκινητοποιημένοι.
Καί, τελικῶς, φθάνουμε ἢ στὸ σημεῖον τῆς ἀπολύτου ἀρνήσεως αὐτῆς τῆς ὑπαρκτῆς καταστάσεως καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τῆς ἀποσιωπήσεώς της, ἢ στὸ σημεῖον τῆς συνειδητοποιήσεως αὐτῆς τῆς …«ἀσφυξίας» καί, ἐπὶ τέλους, τῆς ἐνασχολήσεώς μας μαζύ της.

Στὴν πρώτη περίπτωσιν ἐπιλέγουμε νὰ …κρυβόμεθα ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἑαυτούς μας, μά, κυρίως, ἀπὸ τὴν Ἀνάγκη πού, ὡς «ὑστερικὸς συναγερμὸς», «οὐρλιάζει» μέσα μας. Τότε εἶναι ποὺ ἀκόμη κι ἐάν, ὡς μακρυνὸς θόρυβος, γίνῃ ἀντιληπτὸς ὁ ἐσωτερικός μας «ὑστερικὸς συναγερμός», ἀγωνιοῦμε ὅλο καὶ περισσότερο, γιὰ τὸ πῶς θὰ τὸν …σιωπήσουμε. Τότε εἶναι ὅμως ποὺ  ἐμπράκτως ἀρνούμεθα τὸ δικαίωμά μας στὴν ζωή.

Στὴν δευτέραν περίπτωσιν, ὅταν πλέον ἔχουμε αἰσθανθῆ ἀπολύτως ἀποδυναμωμένοι, τότε εἶναι ποὺ αὐτὸς ὁ «ὑστερικὸς συναγερμὸς» μᾶς ὑποχρεώνει νὰ τὸν ἀκούσουμε καὶ νὰ …«μειώσουμε ταχύτητες», γιὰ νὰ «ἀφουγκρασθοῦμε» καλλίτερα. Τότε εἶναι πού, λίγο-λίγο καὶ δειλά-δειλά, στὴν ἀρχή, ἐπιχειροῦμε νὰ ἀναρωτηθοῦμε γιὰ τὰ ἀπολύτως ἐμφανῆ. Καὶ τότε ἀκριβῶς, ὅταν αὐτὰ τὰ ἀπολύτως ἐμφανῆ γίνουν πλήρως ἀντιληπτά, ἔρχεται καὶ ἡ διαπίστωσις τῆς ὑπάρξεως τῶν «ἀοράτων δεσμῶν» μας. Ἐὰν καὶ πάλι φοβηθοῦμε, ὑποχωρῶντας στὴν προηγουμένη κατάστασιν τῆς ἀρνήσεως, εἶναι βέβαιον πὼς παραιτούμεθα. Ἐὰν ὅμως ἀποφασίσουμε νὰ ἐνσκύψουμε μὲ σεβασμὸ στὰ ὅποια, μικρὰ ἢ μεγάλα, εὑρήματά μας, εἶναι σίγουρο πὼς θὰ ξετρυπώσουμε …«θησαυρούς». Κι ἀκριβῶς αὐτοὶ οἱ …«θησαυροὶ» εἶναι ἡ ἀπαρχὴ τοῦ «ξηλώματος» τῶν δεσμῶν μας. 

Ἡ παραπάνω διαδικασία ἀφορᾶ στὸ σύνολον τῶν κοινωνιῶν μας, ἀλλὰ τὸ κάθε ἄτομον ἔχει τὶς ἀτομικές του διαδρομὲς νὰ διανύσῃ. Οἱ πολλοὶ θὰ ἐπιλέξουν τὴν ἄρνησιν καὶ τὰ συνεπακόλουθα αὐτῆς ἀποτελέσματα. Οἱ λίγοι ὅμως θὰ τολμήσουν νὰ «σκαλίσουν» βαθύτερα, γιὰ νὰ διαπιστώσουν πὼς οὔτε ἀόρατα ἦσαν τελικῶς αὐτὰ τὰ δεσμὰ μὰ οὔτε καὶ ἄσπαστα. 

Ναί, εἶναι ἀτομικὴ διαδρομή, ἰδιαιτέρως ἐπίπονος καὶ μακροχρόνιος.
Ναί, ὑποχρεούμεθα νὰ ἐνασχοληθοῦμε σοβαρὰ μαζύ της.
Ναί, ὅσο ἀρνούμεθα τὴν Ἀνάγκη της, τόσο τὰ «κτυπήματα» θὰ μεγαλώνουν, ἔως νὰ μᾶς ἀποτελειώσουν.

Θά τά καταφέρουμε; Ἀσφαλῶς… Δὲν γίνεται νὰ μὴ τὰ καταφέρουμε… Μόνον ποὺ γιὰ νὰ συμβῇ τοῦτον χρειάζεται ἡ ἀτομικὴ ἀπόφασις ἀποκολλήσεως ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ψευδῶς μᾶς προσέδιδαν αἴσθημα ἀσφαλείας. Δὲν ὑπάρχει ἀσφάλεια ὅταν πατοῦμε σὲ πλάνες. Ἡ μόνη ἀληθὴς καὶ οὐσιαστικὴ ἀσφάλεια ἐκπηγάζει ἀπὸ τὶς ἀλήθειες.

Φιλονόη

εἰκόνα