Κάτι ποὺ διαρκῶς μᾶς ὑποχρεώνει νὰ παραμένουμε ἐν ἐγρηγόρσει. Κάτι πολὺ σπουδαῖο μὰ καὶ συνάμα πολὺ ἀσαφές. Κάτι ποὺ διαρκῶς μᾶς κάνει νὰ αἰσθανόμεθα ὅτι παραλείψαμε ἤ ἀγνοήσαμε σπουδαία στοιχεία μὰ καὶ παραλλήλως ποὺ δὲν προσδιορίζεται λεκτικῶς κι ἐννοιολογικῶς… Κάτι ποὺ αἰσθανόμεθα πὼς εἶναι ἡ ἀρχὴ πολλῶν ἐπερχομένων διεργασιῶν, ἀλλὰ ποὺ ἀκόμη ἀδυνατοῦμε νὰ προσδιορίσουμε τὴν χρησιμότητά του…
Μά τί εἶναι;
Μία διαίσθησις; Μία βεβαιότης; Ἤ μία ἀμφιβολία;

Ἐπὶ τῆς οὐσίας εἶναι, κατὰ κάποιαν (ἀκραῖα ἴσως) ὁπτική, ἕνα ἀφυπνισμένο Ἔνστικτον Ἐπιβιώσεως.
Εἶναι μία «φωνούλα» πού, εἰς πείσμα τῶν καιρῶν, παραμένει ζωντανὴ καὶ διαρκῶς δυναμώνει. Εἶναι ἀδύνατον νὰ τὴν ἀγνοήσουμε καὶ νὰ τῆς κρυφθοῦμε, ἀλλὰ εἶναι κι ἀδύνατον, πρὸς ὥρας, νὰ ἀντιληφθοῦμε πλήρως αὐτὰ ποὺ μᾶς ὑπαγορεύει…

Καί τί μᾶς ψιθυρίζει αὐτή ἡ «φωνούλα»;  Μήπως νά φτιάξουμε καταφύγια; Μήπως νά συγκεντρώσουμε προμήθειες; Ἤ μήπως νά ἐξοπλισθοῦμε σάν ἀστακοί;

Τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά, τὰ …αὐτονόητα, κατὰ τὴν γενικὴ λογική. Κάτι ἄλλο μᾶς ψιθυρίζει… Κάτι ποὺ ἐὰν δὲν τὸ ἀκούσουμε, δὲν θὰ τὰ καταφέρουμε…

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ταινία «Θανασάκης ὁ πολιτευόμενος», ποὺ ὁπωσδήποτε ἀναφέρεται σὲ κάτι πιὸ πεζό, ἀλλὰ ἐμεῖς κρατᾶμε τὴν …οὐσία του!!!)

Εἶναι τόσο ἁπλό, μὰ καὶ τόσο πολύπλοκο… Πῶς γίνεται λοιπόν νά φτιάξουμε τόν κόσμο μας ἐάν δέν φτιάξουμε πρωτίστως τούς ἑαυτούς μας; Πῶς γίνεται τελικῶς νά ἐλπίζουμε σέ κάτι ἤ σέ κάποιον ἐάν ἀπουσιάζῃ ὁ βασικός πυλών πού λέγεται ἐμπιστοσύνη πρός ἐμᾶς;
Πῶς στά κομμάτια τελικῶς θά καταφέρουμε νά συγκροτήσουμε, ὅταν κι ὅποτε, τίς ἀναγκαίες ἐκεῖνες …«ἀγέλες» πού θά μᾶς ἐπιτρέψουν νά ἐπιβιώσουμε, ἐάν δέν ἐπιτύχουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό ὅλα μας τά βαρίδια καί ὅλες μας τίς ἁλυσίδες;
Καί ποιός θά τό πράξη γιά ἐμᾶς αὐτό ἐάν ὄχι ἐμεῖς;

Ὑπάρχει λοιπὸν κάτι πίσω ἀπὸ αὐτά, ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως, διακρίνονται. Κάτι πολὺ ἰσχυρό, πολὺ πιεστικὸ καὶ τόσο ἀπόλυτο, ποὺ μᾶς ὠθεῖ διαρκῶς στὸ νὰ ἀλλάζουμε καὶ τὶς ὀπτικές μας καὶ τὶς συμπεριφορές μας. Κάτι ποὺ γιὰ νὰ διακρίνουμε τὰ ἀποτελέσματά του θὰ χρειασθῆ καιρός. Κάτι ποὺ μᾶς «σέρνει» στὸ νὰ μὴ κυττᾶμε μόνον γύρω μας, ἀλλά, σιγά-σιγά, νὰ ἑστιάζουμε μέσα μας. Κάτι ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ σπάσουμε καὶ νὰ ἀποτινάξουμε κάθε τί ποὺ δροῦσε ἐπάνω μας ὡς βαρίδι. Κάτι ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ κομματιάσουμεε μία πρὸς μίαν ὅλες μας τὶς ἁλυσίδες.

Μᾶς φαίνεται ἀκόμη …βουνὸ αὐτὴ ἡ διαδρομὴ ποὺ ἀκολουθοῦμε, συνειδητῶς ἢ μή. Ναί, εἶναι… Μὰ εἶναι καὶ ἡ ἀναγκαία «κάθαρσις» ποὺ χρειαζόμεθα πρὸ κειμένου νὰ ξανά-γνωρισθοῦμε μὲ ἐμᾶς, νὰ ἑστιάσουμε μόνον στὰ χρήσιμα καὶ στὰ ἀναγκαία καὶ νὰ πορευθοῦμε γιὰ ἐκεῖ ποὺ ὅλοι μας χρειαζόμεθα.

Γιὰ τὴν ὥρα δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε κάτι, παρὰ μόνον νὰ μᾶς ἐμπιστευθοῦμε. Ξεκινήσαμε καὶ αὐτὸ ἀρκεῖ… Τὸ πότε θὰ φθάσουμε ἐκεῖ ποὺ χρειαζόμεθα δὲν ἔχει σημασία, διότι θὰ φθάσουμε ὅποτε κι ὅταν πρέπῃ. Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία, γιὰ τὴν ὥρα, εἶναι ἕνα: νὰ ἐμπιστευθοῦμε τόσο, ὅσο χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ καταφέρνουμε νὰ παραμένουμε, ὅσο τὸ δυνατόν, διαρκῶς ἐσωτερικῶς ἥρεμοι.
Καί, σιγά-σιγά, θὰ μπορέσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἐὰν δὲν φτιάξουμε τὸν ἑαυτόν μας, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιδράσουμε, στὸ ἐλάχιστον, γιὰ νὰ φτιάξῃ ὁ κόσμος μας… 

Φιλονόη

εἰκόνα