…καὶ καλούμεθα νὰ βαδίσουμε μόνοι μας σὲ αὐτούς!!!
Δρόμοι ποὺ ἀγνοοῦμε, μὰ ποὺ τοὺς βλέπουμε ἐμπρός μας ὅταν μόνον μᾶς …πρέπῃ!!!
Ἤ, ἄλλως, δρόμοι κλειστοὶ κι ἀνύπαρκτοι πού, ἐξ αἴφνης, ἀπὸ τὸ πουθενά, ἐμφανίζονται γιὰ νὰ τοὺς περπατήσουμε, ὅταν τὰ ἀδιέξοδα πληθαίνουν…
Στὴν πραγματικότητα ὅμως δὲν εἶναι δρόμοι ἀνύπαρκτοι, ἀλλὰ δρόμοι λησμονημένοι…
Κι ἐμεῖς, τώρα, ἐδῶ, ἀπολύτως συγχυσμένοι, ὑποχρεούμεθα ἢ νὰ τοὺς ἀνακαλύψουμε ἢ νὰ …χαθοῦμε!!!

Γιατί ὅμως; Γιατί τώρα; Γιατί σέ ἐμᾶς;

Τὰ «γιατί» μας δὲν θὰ ἀπαντηθοῦν ἄμεσα, ἀλλὰ σταδιακῶς κι ἐφ΄ ὅσον θὰ ἔχουμε τολμήση νὰ κάνουμε τὰ πρῶτα βήματά μας, σὲ αὐτὲς τὶς ἄγνωστες διαδρομές.
Τώρα μάλιστα, ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων εἴμαστε ὅλο καὶ περισσότερο πιεσμένοι, ὁδηγούμεθα μόνον στὸ νὰ τοὺς ἀνακαλύψουμε καὶ νὰ τοὺς ἐπανα-χαράξουμε, βῆμα τὸ βῆμα, ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Κάπου μέσα μας, λίγο θολὰ ἀκόμη, γνωρίζουμε ὅμως τὸ ποῦ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν.
Πρὸς τοῦτον καὶ εἶναι περιττοὶ οἱ φόβοι μας. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, τώρα πιά, ἐπιλογὲς πολλὲς δὲν ἔχουμε. Ἤ θὰ τολμήσουμε ἢ θὰ παραμείνουμε σὲ μίαν καταθλιπτικὴ στατικότητα, ποὺ ἰδίως τώρα, ἐκτὸς ἀπὸ περιττή, εἶναι καὶ τρόπος αὐτό-παγιδεύσεώς μας.

Φιλονόη

εἰκόνα