Αἴσθησις εἶναι αὐτὸ ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὶς πέντε μας αἰσθήσεις, καθὼς καὶ τὰ ὁποιαδήποτε (συν)αισθήματά μας, ποὺ ἐγείρονται ἀπὸ εὐχάριστες ἢ δυσάρεστες καταστάσεις. Ὅλοι μας ἔχουμε αἰσθήματα καὶ ὅταν αὐτὰ τὰ μοιραζόμεθα εἰλικρινῶς μὲ τοὺς ἄλλους τότε μποροῦμε νὰ τὰ ποῦμε συναισθήματα (ἐκ τοῦ συν-αἰσθάνουμαι).
(Πολὺ κακῶς λοιπὸν τὰ ἀποκαλοῦμε συναισθήματα. Τὸ ὀρθὸν εἶναι νὰ τὰ λέμε αἰσθήματα).
Δι-αἴσθησις εἶναι αὐτὴ ἡ «φωνούλα» ποὺ μᾶς κάνει νὰ (προ)-αἰσθανθοῦμε κάποιο θετικὸ ἢ ἀρνητικὸ γεγονός, πρὸ κειμένου νὰ προετοιμασθοῦμε καὶ νὰ προφυλαχθοῦμε στοιχειωδῶς. Διαισθήσεις ἔχουμε ὅλοι μας, ἀλλὰ ἐλάχιστοι ἀπὸ ἐμᾶς δίδουμε σημασία κι ἀξία σὲ αὐτές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς συμβαίνουν ὅλα ὅσα μᾶς συμβαίνουν, εὑρίσκοντάς μας ἀπολύτως ἀπροετοιμάστους.
Αἴσθησις καὶ δι-αἴσθησις δουλεύουν» αὐτομάτως (ἢ καὶ ταὐτοχρόνως) καὶ μᾶς …σώζουν ἢ μᾶς …καταποντίζουν, ἀναλόγως τοῦ πόσο καλὰ γνωρίζυυμε τὶς (ἀληθεῖς) ἀνάγκες μας καὶ ἀναλόγως τοῦ πόσο ἔχουμε ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ κάθε μορφὴ «δηθενισμοῦ», «καθῶς-πρεπεισμοῦ» καὶ ἐμφυτευμένων (κοινωνικῶν, οἰκογενειακῶν καὶ ἐπαγγελματικῶν) κανόνων.
Τὰ αἰσθήματα εἶναι εὐκόλως ἀναγνωρίσιμα ἀπὸ ὅλους μας, ἰδίως τὰ δυσάρεστα. Ὅμως τελικῶς, ἐπεὶ δὴ κι αὐτὰ «φιλτράρονται» διαρκῶς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προσπερνοῦμε αἰσθήματα «μικρὰ» καὶ νὰ ἑστιάζουμε στὰ «μεγάλα». Κατ’ αὐτὴν τὴν τακτικὴ δύσκολα μποροῦμε νὰ ἐντοπίσουμε καὶ νὰ ἀριθμήσουμε δύο-τρία αἰσθήματα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς καθημερινότητός μας, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, δύσκολα ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ τὰ προσέξουν. Ἔχουμε «ἐκπαιδευθῆ» νὰ παρατηροῦμε μόνον ἐκείνα τὰ αἰσθήματα ποὺ μᾶς κάνουν νὰ νοιώσουμε σὲ βάθος τὶς ἐπιδράσεις τους.
Οἱ δι-αἰσθήσεις ὄμως δύσκολα ἀναγνωρίζονται, εἰδικῶς ἐὰν ἐμεῖς ἔχουμε σημαντικῶς περιορίση ἐμᾶς καὶ δὲν μᾶς ἐπιτρέπουμε νὰ δίδουμε χῶρο σὲ κάθε «σημαντικὸ» ἢ «ἀσήμαντο» αἴσθημα. Ἤ, ἄλλως, ὅταν ἔχουμε παύση νὰ ἀναγνωρίζουμε καὶ νὰ ἀπολαμβάνουμε ὅλα τὰ αἰσθήματά μας, προσδίδοντάς τους ἀξία καὶ σημαντικότητα. Εἶναι τελικῶς φυσικὸν ἐπόμενον τὸ νὰ ἀγνοοῦμε τὶς δι-αἰσθήσεις μας ὅταν ἔχουμε προηγουμένως ἀγνοήσεις τὶς αἰσθήσεις μας.
Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιστρέψουμε τὶς διαδικασίες αὐτές, χρειάζεται νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ νὰ παρατηροῦμε (ἢ καὶ νὰ καταγράφουμε) καθημερινῶς τὰ αἰσθήματά μας, νὰ τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ ἐκδηλωθοῦν καὶ νὰ τὰ ἀπολαμβάνουμε ἕνα πρὸς ἕνα. Μόνον τότε ἀρχίζουμε νὰ ἀπαλλασσόμεθα ἀπὸ ἀγκυλώσεις, νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τοὺς κωθωσπρεπεισμοὺς καὶ νὰ ἑστιάζουμε στὸ νὰ «ἀκούσουμε» καὶ νὰ «ἐνισχύσουμε» κάθε εἴδος αἰσθήσεως, μικρᾶς ἢ μεγάλης, πρὸ κειμένου νὰ ἀρχίσῃ ὁ ἑαυτός μας νὰ «ξεκλειδώνῃ» καὶ νὰ λειτουργῇ ὅπως χρειάζεται καὶ ὄχι ὅπως ἔχει ἐκπαιδευθῆ νὰ πιστεύῃ πὼς χρειάζεται.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.