Πῶς εἶναι δυνατόν μέσα ἀπό τόση βία, πόνο, καταστροφή νά μπορῇ νά γεννηθῇ κάτι νέο καί ἰδίως κάτι καλό γιά τόν Ἄνθρωπο;
Πῶς εἶναι δυνατόν μέσα ἀπό τίς ἀμέτρητες καταπατήσεις στοιχειωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων νά προκύψουν ἐκεῖνες οἱ ἀναγκαῖες δομές γιά νά ἐπαναποκτηθοῦν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα;
Πῶς εἶναι δυνατόν μέσα ἀπό τό, πράγματι, τρομακτικό τέλος τῆς σημερινῆς μας πραγματικότητος νά προκύψῃ κάτι ὑγειές;

Ἡ ζωὴ δὲν ἀκολουθεῖ κυκλικὲς τροχιὲς ἀλλὰ σπειροειδεῖς.
Στὸν πραγματικὸ κόσμο κάθε τί ποὺ τελειώνει, δίδει χῶρο σὲ αὐτὸ ποὺ ἔρχεται.
Αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς βλέπουμε νὰ τελειώνῃ στὴν οὐσία εἶναι ὁ ἀναγκαῖος χῶρος ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ ἐκφρασθῇ τὸ νέον.
Κι αὐτὸ τὸ νέον δὲν εἶναι κάτι καλὸ ἢ κακό, ἀλλὰ φυσικὴ ἐξέλιξις.
Στὴν φυσικὴ ἐξέλιξιν τὰ πάντα κινοῦνται ἀπὸ ἀοράτους φυσικοὺς νόμους, τῶν ὁποίων τὸ περιεχόμενον ἀλλὰ καὶ τοὺς μηχανισμοὺς ἐμεῖς συνήθως ἀγνοοῦμε. Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχῃ ἔως σήμερα ζωὴ στὸν πλανήτη, μέσα ἀπὸ ἐπαναλαμβανόμενες τέτοιες διαδικασίες, ἀποδεικνύει περίτρανα πὼς δὲν γίνεται νὰ τελειώσῃ ἡ πορεία τοῦ Ἀνθρώπου, ἐπεὶ δὴ κάποιοι προσπαθοῦν νὰ τὴν ἀνακόψουν ἢ νὰ τὴν ἐλέγξουν.

Ἡ, πράγματι πολὺ σκληρή, σύγκρουσις ποὺ σήμερα ἀντιλαμβανόμεθα δὲν εἶναι ἀπαραίτητον νὰ στοχεύῃ στὸν ἀφανισμὸ τοῦ Ἀνθρώπου. Μᾶλλον τὸ ἀντίθετον συμβαίνει, ἐφ΄ ὅσον μόνον σὲ καταστάσεις ἐκτάκτου Ἀνάγκης ἐνεργοποιοῦνται ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἀναγκαῖοι μηχανισμοί, ποὺ θὰ προστατεύσουν ἕνα εἶδος ἀπὸ τὸν θάνατο. Καὶ τώρα, εἰδικῶς τώρα, αὐτοὶ οἱ μηχανισμοὶ ἔχουν ἐνεργοποιηθεῖ σὲ παγκόσμιον ἐπίπεδον.
Ἡ συνειδητότης τοῦ Ἀνθρώπου, παγκοσμίως, διαρκῶς αὐξάνεται, ἐφ΄ ὅσον πλέον τίθεται θέμα ἐπιβιώσεώς του.
Κι ἐὰν κρίνουμε μόνον ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ παραδείγματα, ὅλοι κι ὅλα πλέον συνεργοῦν πρὸς τὸ ποθούμενον: τὴν Ὁλοκληρωτικὴ Ἀπελευθέρωσιν ἀπὸ κάθε εἴδους δεσμά.

Φιλονόη

εἰκόνα