Γκρεμιστὲς γίναμε

Στὴν πραγματικότητα τὸ «ὀλίγον ἔγκυος» δὲν ὑφίσταται. Ἤ ἔγκυος ἢ μὴ ἔγκυος θὰ εἶναι. Τὰ ἐνδιάμεσα καὶ τὰ ἡμί-κάτι δὲν γίνεται νὰ ἰσχύουν.

Κατ’ αὐτὴν τὴν λογικὴ λοιπὸν ὅλοι μας, γιὰ τοὺς ὁποίους λόγους, δὲν εἴμαστε ἀμέτοχοι τῆς σημερινῆς ἀποδομήσεως. Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγώτερο, συνεργοῦμε στὸ νὰ ἀποδομηθῇ πλήρως τὸ κάθε κύτταρο ἑνὸς σάπιου κόσμου, ποὺ λάθρα διαβιεῖ ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Στὴν πραγματικότητα ἐργαζόμεθα, μὲ ὄλες μας τὶς δυνάμεις, γιὰ νὰ ἀποκολληθοῦν τὰ ἄχρηστα ἀπὸ τὰ χρήσιμα στοιχεία, μίας παγιωμένης μέν, Παρὰ Φῦσιν δέ, συνθήκης.

Λόγῳ αὐτῆς τῆς Παρὰ Φῦσιν συνθήκης, ὡς κοινωνία χάσαμε τοὺς συνεκτικούς μας ἱστούς, ἀλλὰ καὶ  ὡς ἄτομα ἀπωλέσαμε τὶς ἀπολυτότητες, ποὺ ἀπαιτῶνται γιὰ νὰ διατηροῦμε τοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας. Δὲν γίνεται λοιπὸν ἀποδόμησις μόνον στὰ κοινωνικά μας (πολιτικά, οἰκονομικά, νομικά) δεδομένα, μὰ κυρίως μέσα μας. Συνεργοῦμε λοιπὸν ὅλοι μας γιὰ νὰ καθαρθῇ καὶ νὰ ἐπαναδομηθῇ, ἐὰν εἶναι ἀνάγκη, ὅλο ἐκεῖνο τὸ νοητικὸ καὶ ἀντιληπτικό μας ἐπίπεδον, πρὸ κειμένου νὰ ἐπανα-δομήσουμε τὸν κόσμο μας σὲ ὑγειέστερες βάσεις.

Ἄλλος συνεργεῖ λοιπὸν συνειδητῶς κι ἄλλος ὄχι. Ἄλλος θέλει νὰ ἀποδομηθῇ πλήρως τὸ μόρφωμα, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιοῦμε, κι ἄλλος ἀγωνίζεται νὰ τὸ διασώσῃ. Ἄλλος θέλει νὰ πιστεύῃ πὼς μπόρα εἶναι καὶ θὰ περάση κι ἄλλος θέλει νὰ πιστεύῃ πὼς ὅλα τελείωσαν.
Σὲ κάθε περίπτωσιν ὅμως ὅλοι εἴμαστε συνεργοὶ τῆς ἀποδομήσεως. Καὶ αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ διασώσουν κάτι, μὰ κι αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ ἀποδόμησις.

Γιατί γίναμε ὅμως γκρεμιστές;
Μά, διότι τὸ Παρὰ Φῦσιν δὲν γίνεται νὰ ἐπιβληθῇ στὸ Κατὰ Φῦσιν.
Ὑπούλως, δολίως, μὲ παρατάσεις ἴσως νὰ παρατείνῃ λίγο τὶς στιγμές του, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι πρόσκαιρα. Τὸ Κατὰ Φῦσιν εἶναι Ἀνάγκη καὶ στὴν Ἀνάγκη ἀκόμη καὶ «Θεοὶ πείθονται».

Ὅσα ἀξίζει καὶ πρέπει καὶ  χρειάζεται νὰ διασωθοῦν εἶναι ἐδῶ, μέσα μας, γύρω μας καὶ  παραμένουν ζωντανά. Δὲν σκιάζονται καὶ δὲν δηλητηριάζονται. Τὰ γνωρίζουμε καὶ  ἤδη ξεκινήσαμε νὰ τὰ περιφρουροῦμε. Οὐδεὶς δύναται νὰ τὰ ἀλλοιώσῃ καὶ  νὰ τὰ διαγράψῃ ἀπὸ τὴν συλλογικὴ μνήμη. Καὶ εἶναι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία ἀπαιτεῖται νὰ ἀγωνισθοῦμε, συνειδητῶς ἢ μή. Ὅλα τὰ ἄλλα ἤδη καίγονται, ἐξατμίζονται, γίνονται τέφρα… Σκουπίδια στὴν αἰωνιότητα…

Βέβαια οἱ δονήσεις τῶν ἀνατροπῶν μᾶς πληγώνουν καὶ μᾶς διαλύουν τὸ ὅποιο συναίσθημα ἀσφαλείας καὶ ἡρεμίας. Ἀναμενόμενον. Δὲν γίνεται νὰ …φτιάξουμε ὀμελέτα δίχως νὰ σπάσουμε αὐγά. Λειτουργοῦμε πλέον ὅλοι μας, σὰν κύτταρα οὐσίας ποὺ περιδινήζεται ἐντὸς φυγοκεντρικοῦ μηχανήματος. Τὰ φυγοκεντρικὰ μηχανήματα ὅμως κατὰ τὴν διάρκεια τῶν περιστροφῶν του διαχωρίζουν τὰ συστατικὰ τῶν οὐσιῶν.
Ἡ οὐσία (ἐμεῖς) λοιπὸν ἀναταράζεται, πρὸ κειμένου νὰ διαχωρισθοῦν τὰ χρήσιμα ἀπὸ τὰ περιττά. Ἀναγκαῖον κακὸ γιὰ νὰ ἐπέλθῃ ἡ κάθαρσις…

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Ἀπαντῆστε

Ἡ ἠλεκτρονική σας διεύθυνση δὲν θὰ δημοσιευθεῖ. Τὰ ὑποχρεωτικὰ πεδία σημειώνονται μὲ *