Ἰσοῤῥοπίες χρειαζόμεθα… Ἰσοῤῥπίες στὰ πάντα. Ἀπὸ τὰ «πρέπει» μας καὶ τὰ «θέλω» μας ἔως τὶς προσωπικές μας σχέσεις καὶ τὶς ἐπαγγελματικές. Ἀπὸ τὸ πῶς διασκεδάζουμε ἔως τὸ πῶς ξεκουραζόμεθα. Ἀπὸ τὸ πῶς ἀπολαμβάνουμε ἔως καὶ τὸ πῶς πονᾶμε.

Ἰσοῤῥοπίες χρειαζόμεθα… Στὰ πάντα μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα μέσα μας. Ἐκεῖ ποὺ καθημερινῶς γίνεται ἀναβρασμός. Ἐκεὶ ποὺ κάθε στιγμὴ ἕνα «πρέπει» σκοντάπτει ἐπάνω σὲ ἕνα «χρειάζομαι» ἢ σὲ ἔνα «θέλω» γιὰ νὰ τὰ καθυποτάξῃ καὶ νὰ μᾶς ἀφήση νέα αἰσθήματα ἡττοπαθείας.
Ἐκεῖ, βαθειά, στὸ παιδὶ ποὺ κρύβουμε μέσα μας προσεκτικά, ἀλλὰ ποὺ οὐδέποτε τοῦ ἐπουλώσαμε τὰ τραύματα… Ἐκεῖ χρειάζονται οἱ ἰσοῤῥοπίες.

Καί πῶς θά τίς ἀποκτήσουμε; Πῶς θά τίς ἀνακαλύψουμε γιά νά τίς ἐπιλέξουμε;
Εἶναι ἁπλό, ἀλλὰ ὄχι εὔκολο. Ἕνα θέλω χρειάζεται καί, λίγο-λίγο, θὰ τὰ καταφέρουμε.

Ἐάν, κάθε στιγμή, κυττᾶμε μὲ σεβασμὸ μέσα μας, «ἀφουγκραζόμεθα» τοὺς ἐσωτερικούς μας «ψιθύρους» καὶ ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ τολμήσουν, θὰ τὰ καταφέρουμε. Ἀρκεῖ μόνον νὰ σεβασθοῦμε τὸν ἑαυτόν μας. Ἀρκεῖ δῆλα δὴ νὰ ἀποφασίζουμε, ἀργὰ στὴν ἀρχή, ἀλλὰ ὅλο καὶ ταχύτερα ἀργότερα, τὸ ἐὰν αὐτὸ ποὺ καλούμεθα νὰ ἐπιλέξουμε «πρέπει» ἢ «θέλουμε» νὰ τὸ κάνουμε… Καὶ τότε, σιγά-σιγά, θὰ ἀρχίσουμε νὰ «βλέπουμε» πίσω ἀπὸ αὐτὰ ποὺ «φορέσαμε» τὶς πραγματικὲς ἀνάγκες καὶ θὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὶς ἐπίπλαστες.
Τότε μόνον θὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἰσοῤῥοπήσουμε… Λίγο λίγο κάθε φορά, ἀλλὰ διαρκῶς μὲ ἀποφαιστικότητα καὶ σεβασμὸ σὲ ὅ,τι κι ἐὰν ἐπιλέγουμε, ἀκόμη κι ἐὰν κάποιες φορὲς ἐπιλέξουμε, λόγῳ συνηθείας, τὸ «πρέπει».
Ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ λοιπόν… Ὅλα…

Φιλονόη

εἰκόνα