Γιατί διστάζεις; Ποιός σέ κρατᾶ; Γιατί ζητᾶ ἀπό τούς ἄλλους νά ἀλλάξουν ὅταν ἐσύ τήν …«καμπούρα» σου ἀδυνατῇς νά τήν ἀντικρύσῃς; Εἶναι πιό εὔκολο λοιπόν νά ἀλλάξουν οἱ ἄλλοι; Καί γιατί δέν τό κάνουν; Μήπως κι αὐτοί ἀναμένουν ἀπό …ἐσέναν τό πρῶτο βῆμα ἤ τό παράδειγμά σου γιά νά διαπιστώσουν ἐμπράκτως πώς κάτι πράγματι θά μποροῦσε νά ἀλλάξῃ στόν κόσμο μας;

Ἀλλά… Κι ἀπό τήν ἄλλην γιατί νά τό κάνουν; Γιατί νά ἀντιλαμβάνονται τόν κόσμο ὅπως ἐσύ; Γιατί νά ἔχουν τίς ἴδιες μέ ἐσέναν ἀνάγκες; Γιατί τέλος πάντων νά τό θέλουν ἤ νά τό κανανοοῦν ὡς ἀναγκαία διαδικασία;

Τί ἐμποδίζει λοιπόν τόν ἄνθρωπο ἀπό τό νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τίς ἐμμονές του, τά βαρίδια του καί τίς ἀγκυλώσεις του; Τίποτα περισσότερο ἀπὸ τὸ «πονῶ τόσο ὅσο νὰ τὸ ἀντέχω…»
Ἀκόμη καὶ στὴν ἐποχή μας ποὺ τὸ «πονῶ τόσο ὅσο νὰ τὸ ἀντέχω…» διαρκῶς αὐξάνεται, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πολλαπλασιάζονται οἱ πιέσεις καὶ νὰ τείνῃ πρὸς τὴν ἀπόλυτο καταστροφὴ ἡ ὁποιαδήποτε (κοινωνική, ἠθικὴ καὶ ἀντιληπτικὴ) ἐλαστικότης, ναί, μᾶς συμβαίνει. Σταδιακῶς αὐξάνεται διαρκῶς ἡ πίεσις ποὺ μᾶς ἀσκεῖται καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τὸ μέγεθος τοῦ πόνου, ποὺ ὑπομένουμε. Ἐλπίζουμε ὅμως πὼς θὰ ἀνθέξουμε, ἀδυνατῶντας νὰ ἐννοήσουμε πὼς ἐὰν χαθῇ αὐτὴ ἡ -ὁριακὴ- ἐλαστικότης, ὅπως ἀκριβῶς σὲ κάθε ἐλατήριον, θὰ χαθῇ ὁριστικῶς καὶ κάθε μας εὐκαιρία νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, οἱ ἀνοχὲς τοῦ «ἐλατηρίου» μας θὰ καταστραφοῦν.

Τὸ μόνον ἴσως κίνητρο τοῦ κάθε ἑνός, ποὺ θὰ μποροῦσε πράγματι νὰ  τὸν ὁδηγήσῃ σὲ ἀποφάσεις τέτοιες, ποὺ νὰ ἐπιφέρουν τὴν σὲ βάθος ἀλλαγή του, εἶναι ἕνα καὶ λέγεται Ἐλευθερία. Ὅσοι λοιπόν, ἀκόμη, ζωντανοί, οὔτως ἢ ἄλλως τὸ πράττουν. Ὅλοι οἱ ἄλλοι ἢ στὸ …καὶ ἕνα θὰ ὑποχρεωθοῦν ἤ, πολὺ ἁπλᾶ, θὰ ἀποχωρήσουν ἔτσι ἢ ἀλλοιῶς.

Φιλονόη

εἰκόνα.