Καί, κατ’ ἐπέκτασιν ὅλες ἐκεῖνες τὶς συνθῆκες, ποὺ παγιώνουν τὴν δουλεία…

Ὄχι μόνον ἐγέννησε τὴν βλακεία λοιπόν, ἀλλά, δυστυχῶς μας, τὴν συντηρεῖ μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο.
Κι ὅσο παραμένουμε ἀργοῦντες, ἄεργοι, ὀκνοί, τόσο ἡ βλακεία ἀνάμεσά μας θὰ περισσεύῃ.

Ἔχουμε μήπως ἀναρωτηθῆ γιατί τόσο πολλές διαφορετικές ἐκδοχές τοῦ ἰδίου ζητήματος λαμβάνουν χώρα γύρω μας; Ἔχουμε προβληματισθῆ γιά τά αἴτια τῆς περιῤῥεούσης ἀνοησίας, πού μᾶς πνίγουν; Ἔχουμε ἀναζητήση τά (ὅποια) αἴτια καί τῶν δικῶν μας θεωριῶν, πού ἐγγίζουν τά ὅρια τῆς …βλακείας;

Ὄχι, δὲν τὸ ἔχουμε κάνη. Καὶ δὲν τὸ ἔχουμε κάνη ἐφ΄ ὅσον ἀν τί, προσδιορίζοντας τὸ αἴτιον τῶν δεινῶν μας, νὰ ἑστιάζουμε ἐκεῖ γιὰ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε, ἐμεῖς ἐνασχολούμεθα μὲ τὸ σύμπτωμά του. Τὸ σύμπτωμα ὅμως μίας (τῆς ὁποιασδήποτε) ἀσθενείας, ἀκόμη κι ἐὰν κρυφθῇ, δὲν σημαίνει πὼς ἐξαλείφεται ἡ ἀσθένεια. Μόνον ὁ ἐντοπισμὸς τοῦ αἰτίου θὰ λύση τὰ περισσότερα (ἐὰν ὄχι ὅλα) ἀπὸ τὰ αἴτια τῆς σημερινῆς καταῤῥεύσεως.

Ἀργία λοιπὸν ἐγέννησε τὴν βλακεία.
Κυττᾶμε γύρω μας προσεκτικά, ἐντοπίζουμε τοὺς ἀέργους τοῦ περιβάλλοντός μας (φιλικοῦ, γειτνιακοῦ, ἐπαγγελματικοῦ) καί, γιὰ ἀρχή, ἀπομακρυνόμεθα ἐξ αὐτῶν, περιορίζοντάς τους, ὅσο τὸ δυνατόν, τὸ πεδίον δράσεώς τους, μὲ ἰσχυρὰ ἐπιχειρήματα.
Ἐν συνεχείᾳ κυττᾶμε μέσα μας, στὰ τοῦ οἴκου μας καὶ στὸ στενό μας οἰκογενειακὸ περιβάλλον, ἐντοπίζουμε τὰ σχετιζόμενα μὲ τὴν ἀργία κενά μας καί, ἐπὶ τέλους, μὲ δημιουργικὲς ἰδέες, τὰ ἀντιμετωπίζουμε στὴν ῥίζα τῶν κακῶν ποὺ ἐπιφέρουν.
Ἐὰν δὲν ξεκινήσουμε ἀπὸ αὐτά, τὰ αὐτονόητα, μόνον ἡ βλακεία θὰ περισσεύη… Μὰ ὅσο θὰ περισσεύη ἡ βλακεία, τόσο περισσότερο θὰ βουλιάζουμε.

Φιλονόη

Σημείωσις

Καί, τὸ εὔλογον ἐρώτημα, ποὺ ἀνακύπτει: μά, πάντα μέσα στήν δουλειά θά διαβιοῦμε; Πάντα δοῦλοι; Πάντα μέ λίγο χρόνο γιά ἐμᾶς;
Ναὶ καὶ …ὄχι ἀγαπητοί μου. Τὸ νὰ γίνουμε δημιουργικοί, δίδοντας ἐκ παραλλήλου τὸ παράδειγμα στοὺς οἰκείους μας, γιὰ νὰ πράξουν τὸ ἴδιον, δὲν μᾶς μετατρέπει σὲ δούλους, ἀλλὰ σὲ ὅλο καὶ περισσότερο Ἐλευθέρους Ἀνθρώπους, ἐφ΄ ὅσον ὅταν γνωρίζουμε τὰ αἴτια καὶ τοὺς σκοποὺς τῶν πράξεών μας, παραμένοντας ἑσιασμένοι διαρκῶς στὸ καλλίτερον, εἶναι ἀπὸ ἀδύνατον ἔως παράλογον τὸ νὰ χάσουμε βαθμοὺς Ἐλευθερίας. Βαθμοὺς Ἐλευθερίας χάνουμε ὅταν ἀπομειώνονται τὰ περιθώρια ἐπιλογῶν μας. Ὄχι ὅταν ἐμεῖς ἐπιλέγουμε κάτι.
Ἂς τὸ ἔχουμε κατὰ νοῦ καί, κυρίως, ἂς συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ Σοφία, γιὰ νὰ προσεγγισθῇ, ἀπαιτεῖ νὰ στηρίζεται ἀπὸ δομὲς γνωσιακές. Οἱ γνωσιακὲς δομὲς ὅμως δὲν χαρίζονται καὶ δὲν ἀποκτῶνται μὲ …ἐπιφοιτήσεις, ἀλλὰ μὲ κόπο, μόχθο καὶ  ἀπόλυτες δεσμεύσεις. Δῆλα δὴ μὲ ἐργασία διαρκῆ, συνειδητή, στοχευμένη καὶ οὐδέποτε περιστασιακή, ὑποχρεωτικὴ ἢ ἄνευ σκοποῦ.

εἰκόνα