Ἀκριβῶς διότι ἀπὸ τὴν πρώτη μας ἀνάσα μάθαμε νὰ ἀναμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ μᾶς κρατοῦν ἐν ζωῇ, διδαχθήκαμε, ἐσφαλμένως, νὰ κυττᾶμε μόνον ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς, πρὸ κειμένου νὰ πάρουμε χαρά, νὰ βιώσουμε ἱκανοποίησιν καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε ἀσφαλεῖς.

Γιατί εἶναι λάθος αὐτή ἡ τακτική;
Δὲν θὰ μπῶ στὴν διαδικασία νὰ παρουσιάσω (ἀμέτρητα καὶ γνωστὰ σὲ ὅλους μας) παραδείγματα. Θὰ σταθῶ μόνον στὰ ὅσα ἡ Φύσις μᾶς διδάσκει. Πολὺ ἁπλᾶ, τὸ κάθε νεογέννητο γατάκι ἢ σκυλάκι ναὶ μὲν φροντίζει ἡ μάννα του νὰ τὸ κρατήσῃ ἐν ζωῇ, γιὰ ὅσο χρονικὸ διάστημα αὐτὸ εἶναι ἀκόμη τυφλὸ (κυριολεκτικῶς ἢ μεταφορικῶς), ἀλλά, μόλις αὐτὸ τὸ νεογέννητο ξεκινήσῃ νὰ στέκεται μόνο του στὰ πόδια του, ἡ μάννα τὸ ἐγκαταλείπει. Δὲν θέλει νὰ τὸ «σέρνῃ» μαζύ της, σὲ ὅλην τὴν ὑπόλοιπό της ζωή. Ἐὰν ἐπὶ  πλέον αὐτὸ τὸ νεογέννητο πάσχῃ ἀπὸ κάτι, τότε εἶναι ποὺ ἡ μάννα του ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτό, πρὸ κειμένου νὰ τὸ ἀφήσῃ μόνο του νὰ …τελειώσῃ.
Ὁ μόνος, ἀπὸ τὸ ζωϊκὸ βασίλειον, ποὺ ἰσοβίως δένει τὴν Μοίρα του μὲ τὴν μάννα του εἶναι ὁ ἄνθρωπος.

Ἐν τάξει… μάθαμε νὰ μᾶς σέρνῃ μάννα μας, διότι κι αὐτὴ ἔτσι ἐξεπαιδεύθη. Ὅμως πότε θά …ἐνηλικωθοῦμε;
Διότι, ὡς γνωστόν, ἀκόμη κι ὄταν φύγουμε ἀπὸ τὸ πατρικό μας, ἢ ἐὰν ἡ μάννα μας ἀποβιώσῃ, ἐμεῖς δὲν παύουμε νὰ ἀναζητοῦμε ὑποκατάστατα, μετατίθοντας αὐτὸν τὸν ῥόλο σὲ κάποιον ἄλλον, πρὸ κειμένου νὰ ἀναπαράγουμε διαρκῶς τὸ «μοντέλο» ποὺ μᾶς ἐξέθρευσε. Κι ἔτσι καταλήγουμε στὸν σύντροφό μας, στὰ ἀδέλφια μας ἢ ἀκόμη καὶ στὰ παιδιά μας νὰ μετακυλοῦμε τὸν ῥόλο ποὺ ἔπαιζε ἡ μάννα γιὰ ἐμᾶς.
Ἔχουμε μήπως προβληματισθῆ γιά αὐτό; Κι ἐάν ναί, μήπως τελικῶς αὐτό πού χρειαζόμεθα εἶναι ἁπλῶς τό νά μετουσιωθοῦμε ἐμεῖς καί σέ μάννα μας καί σέ ἀδελφό μας καί σέ σύντροφό μας καί σέ ὅ,τι δήποτε ἄλλο θά μᾶς προσέφερε αὐτήν τήν ἀναγκαία αἴσθησιν ἀσφαλείας;

Εἶναι τόσο ἁπλὸ καὶ συνάμα …ἀδύνατον τὸ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ πασιφανές. Στῆν πραγματικότητα οὐδέποτε ἐνηλικιωνόμεθα, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, οὐδέποτε ἀποφασίζουμε νὰ διακρίνουμε τὶς διαχωριστικὲς ἐκεῖνες γραμμές, ποὺ θὰ μᾶς μετουσιώσουν σὲ κάτι αὐτάρκες καὶ αὐτόνομον. Μά, τελικῶς, αὐτὸ ποὺ ἀπουσιάζει σήμερα ἀπὸ τὸν κόσμο μας εἶναι τὰ ἐνήλικα καὶ συνειδητοποιημένα ἄτομα. Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο καὶ ἄλλος λιγότερο, μίαν μικρὰ ἢ μεγάλη …«ἀναπηρία» τὴν διαθέτουμε.

Τὸ γιατὶ συμβαίνει αὐτὸ εἶναι μία ἄλλη ἱστορία. Τὸ τί ὅμως ἐμεῖς πρέπει νὰ κάνουμε, εἶναι πασιφανές.
Εἶναι πλέον καιρὸς νὰ ξεκινήσουμε νὰ τὰ ἀλλάζουμε ὅλα καὶ νὰ δοκιμάσουμε νὰ «κτίσουμε» ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἐκείνα τὰ αἰσθήματα ἀσφαλείας ποὺ μᾶς χρειάζονται μόνοι μας, δίχως νὰ  κυττᾶμε γύρω μας. Ἐὰν ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ σεβασθοῦμε, νὰ ἀγαπήσουμε καὶ νὰ κατανοήσουμε ἐμᾶς, δὲν θὰ ὑπάρξη κάποιος ἄλλος γιὰ νὰ τὸ κάνῃ. Ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἐπιτύχουμε νὰ κυττάξουμε μέσα μας, βαθειά, παύοντας νὰ ἀναζητοῦμε ὑποκατάστατα τῆς οἰκογενείας μας, δὲν θὰ καταφέρουμε καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸν βαθμὸ τῶν παγιδεύσεών μας.
Ἐὰν ἐμεῖς, τελικῶς, μόνοι μας, δὲν ἀποφασίσουμε νὰ γίνουμε ὅλα αὐτὰ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ εἶναι οἱ ἄλλοι, οὐδέποτε οἱ ἄλλοι θὰ ἀλλάξουν γιὰ τὸ χατήρι μας.

Εἴπαμε… Ὁ κόσμος ὅλος εἶναι στὰ χέρια μας… Μόνον!!!

Φιλονόη

εἰκόνα