Αὐτοί, οἱ πραγματικοὶ καὶ γνήσιοι ἰδεολόγοι, ποὺ τὸ βλέμμα τους ἀστράφτει διαρκῶς, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολυτιμότερα κεφάλαια τοῦ κόσμου μας. Δὲν ἔχει τόσην σημασία τὸ ἐὰν εἶναι πλανεμένοι. Οὔτε τὸ ἐὰν εἶναι χειραγωγήσιμοι. Οὔτε τὸ ἐὰν στοχεύουν σὲ λάθος, γιὰ τὴν Ἀνθρωπότητα, σκοπούς. Σημασία ἔχει πὼς δίχως τους ὁ κόσμος μας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ. Σημασία ἔχει πὼς ἐὰν δὲν ἦσαν τὰ δικά τους ὄνειρα πιὸ δυνατὰ ἀπὸ τοὺς φόβους τους, ὁ κόσμος μας θὰ ἦταν ἀκόμη στὰ νοητικὰ κι ἀντιληπτικὰ σπάργανα. Σημασία ἔχει πὼς ἐὰν αὐτοὶ δὲν εἶχαν πάθη, σήμερα θὰ ἀπαιτεῖτο νὰ ξεκινήσουμε κάθε ἀναγκαῖον μάθημά μας, γιὰ τὴν ἐπαναδόμησιν τοῦ κόσμου μας, ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Καί τί γίνεται ἐάν τά ἀντιλαμβάνονται ὅλα στραβά;

Κατ’ ἀρχὰς θὰ πρέπη νὰ κατανοήσουμε πὼς οὐδέποτε ἕνας γνήσιος καὶ καθάριος ἰδεολόγος τὰ ἀντιλαμβάνεται ὅλα στραβά. Ἴσως ἀρκετά, ἴσως καὶ πάρα πολλά, ἀλλὰ ὄχι ὅλα. Καὶ δὲν γίνεται νὰ ἀντιλαμβάνεται τὰ πάντα στραβά, διότι δὲν θὰ ἦταν ἰδεολόγος σὲ μίαν τέτοιαν περίπτωσιν, ἀλλὰ ἕνας ἀκόμη ἀνόητος πρακτορίσκος, ποὺ θὰ λειτουργοῦσε, ὡς κλασσικὸς ἠλίθιος, ἀπολύτως εἰς βάρος του (χώρια τῆς λειτουργίας του εἰς βάρος τῆς Ἀνθρωπότητος!!!). Αὐτοὺς δὲν τοὺς λογαριάζουμε γιὰ χρησίμους, ἀλλὰ γιὰ περιφερόμενα σκουπίδια, ποὺ δὲν ἀξίζει κάποιος νὰ ἀσχοληθῇ μαζύ τους.

Ἑστιάζουμε μόνον στοὺς καθαρούς. Κι αὐτοὶ οἱ καθαροὶ δὲν διακρίνονται τόσο ἀπὸ τὰ λόγια τους, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς πράξεις τους. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ λογίζουν τὸν Ἄνθρωπο ὡς Ἄνθρωπο κι ὄχι ὡς κομματικός του σύμμαχο ἢ ὡς ἰδεολογικὸ ἀντίπαλο. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀντέχουν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὶς ἰδέες τους ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τὰ λάθη τους. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὸν κόσμο μας τὸν θεωροῦν ἑνιαῖο κι ὄχι κομματιασμένο. Ὑπάρχουν τρόποι λοιπὸν γιὰ νὰ τοὺς ἐντοπίσουμε.

Μιλᾶμε μαζύ τους. Πολὺ πιθανὸν νὰ ἔχουν πλάνες, ὄπως φυσικὰ κι ἐμεῖς.
Πολὺ πιθανὸν νὰ βλέπουν μέρος τῶν προβλημάτων, ὅπως φυσικὰ κι ἐμεῖς.
Πολὺ πιθανὸν νὰ πιστεύουν πὼς μόνον ἡ δική τους ἐκδοχὴ εἶναι ἀληθής, ὅπως πιθανὸν κι ἐμεῖς.
Ἀλλά, δὲν ἔχει σημασία. «Ζυμωνόμεθα» μαζύ τους. Ἀνακατεύουμε τὶς ὅποιες διαφορετικὲς ἰδέες μας γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπαναδομήσουμε ἀπὸ κοινοῦ τὶς ἀξίες. Ἀκυρώνουμε τὰ στεγανά μας γιὰ νὰ μπορέσουμε, ἀπὸ κοινοῦ, νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὰ ὅρια. Ἐμπιστευόμεθα γιὰ νὰ μᾶς ἐμπιστευθοῦν. Λέμε ἀλήθειες, γιὰ νὰ ἀκούσουμε ἀλήθειες. Σεβόμεθα, γιὰ νὰ μᾶς σεβασθοῦν.
«Ἀνοίγουμε» τέλος πάντων στὸν κόσμο τους, γιὰ νὰ ἀνοίξουν κι αὐτοὶ πρὸς τὸν δικό μας κόσμο.
Μόνον ἔτσι γίνεται νὰ ἀνακτήσουμε χαμένους βαθμοὺς ἐπικοινωνίας καὶ νὰ κερδίσουμε πραγματικοὺς συμμάχους.

Γιατί ὅμως ἀπαιτεῖται, σιγὰ σιγά, νά συναντηθοῦν καί νά συνεργασθοῦν καί τελικῶς νά συμπολεμήσουν ὅλοι αὐτοί; Μά, ἀφ΄ ἑνὸς ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς κατέχει μόνον μέρος τῆς ἀναγκαίας πληροφορίας καί, ἀφ΄  ἑτέρου δὲν γίνεται νὰ πορευόμεθα μόνοι μας. Κάπου θὰ μᾶς …ξεμοναχιάσουν καὶ θὰ μᾶς ἀφανίσουν.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάτι ἄλλο… 
Πιὸ σπουδαῖο.
Ὁ κόσμος μας κατρακυλᾶ, διαλύεται, αὐτοκαταστρέφεται. Σὲ λίγον καιρό, πολὺ λίγο, θὰ χρειασθῇ νὰ ξεκινήσουν ὅλες οἱ ἀναγκαῖες ἐκεῖνες ἐργασίες ἐπαναδομήσεώς του.
Ποιοί θά ἀντιλαμβάνονται τόν βαθμό τῆς θυσίας καί τοῦ πόνου πού ἀπαιτεῖ ἕνα τέτοιο ἔργο, γιά νά προστρέξουν καί νά καταθέσουν αὐτοβούλως κάθε τους ἀπόθεμα ἐνεργείας; Μήπως μόνον οἱ καθαροί συνειδησιακῶς συνάνθρωποί μας;
Καί μήπως δέν εἶναι στήν πραγματικότητα ὅλοι τους ἰδεολόγοι καί ὀλίγον …χαμένοι στόν κόσμο τους;
Γιατί λοιπόν νά μή φροντίσουμε ἀπό τώρα νά γίνουμε σύντροφοί τους;

Φιλονόη

εἰκόνα