Γιατί καθημερινῶς ἱδρώνουμε καί ἀγωνιζόμεθα;
Μόνον γιά νά ἐπιβιώσουμε; Μόνον γιά νά ἐπιτύχουμε «τόν ἄρτον τον ἐπιούσιον»;
Τότε πῶς ἐπέτυχαν κάποιοι, ἐλάχιστοι ἀλλὰ ὑπαρκτοί, νά ἐπιβιώσουν μέ …ἀκρίδες κι ἀράχνες;
Μήπως κάτι διαφορετικό ἔκαναν;

Ἐφ’ ὅσον ὅμως καλύπτεται αὐτή ἡ ἀνάγκη, ξεκινᾶμε γιά τήν ἐπομένη πού λέγεται ἀσφάλεια;
Τότε πῶς ἐπέτυχαν κάποιοι, ἐλάχιστοι ἀλλὰ ὑπαρκτοί, νά ἐπιβιώσουν δίχως της;

Καί μετά; Ἐάν καλυφθῇ κι αὐτή ἡ ἀνάγκη τότε μήπως ἀναζητοῦμε τρόπους γιά νά ἀπολαύσουμε τά «θεάματα πού θά μᾶς εὐαρεστήσουν»;
Τότε πῶς ἐπέτυχαν κάποιοι, ἐλάχιστοι ἀλλὰ ὑπαρκτοί, νά ζήσουν πολλά πολλά χρόνια ἀληθῶς εὐτυχισμένοι, δίχως τά θεάματα;

Ἐκεῖ λοιπόν ἀρχίζουν καί τελειώνουν ὅλα; Στήν «χαρά τῆς κοιλίας» καί στήν «χαρά τῶν ὀφθαλμῶν»; Καί εἶναι μόνον αὐτές οἱ ἀνάγκες μας πού πρέπει νά καλυφθοῦν;
Κι ἐάν καλυφθοῦν μετά τί; «Γεμίσαμε»; Ἤ μήπως ὄχι;

Σύμφωνα μὲ τὸν Ἀβραὰμ Μάσλοου καὶ τὴν ἀπεικονιστικὴ πυραμίδα του ἡ ἱεράρχησις τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου γίνεται μὲ τὴν παραπάνω σειρά, ποὺ μᾶς δείχνει ἡ εἰκόνα.
Καί, τελικῶς, ἐπισήμως, κάπως ἔτσι ἰσχύει γιὰ τὸ σύνολον τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐπιβίωσις, ἀσφάλεια (ἀπὸ ἐξωτερικοὺς κινδύνους), κοινωνικὴ ἀποδοχὴ (ἐξωτερικὴ ἀσφάλεια), κοινωνικὴ ἐκτίμησις (ἐξωτερικὴ ἀσφάλεια), αὐτοπραγμάτωσις (ἐσωτερικὴ ἀσφάλεια).
Μήπως ὅμως κάτι εἶναι λάθος σέ ὅλα τά παραπάνω;

Γνωρίζω, ἐξ ἰδίας καὶ μόνον ἐμπειρίας, πὼς ὅταν «ἐσωτερικῶς» ἐγὼ εἶμαι καθησυχασμένη καὶ αἰσθάνομαι ἀσφαλής, ἔτσι, γενικῶς, δίχως «φίλτρα», αὐτὸ διαρκῶς ἐκφράζεται καὶ στὸ «εἰδικῶς». Αὐτὸ ὅμως δὲν συμβαίνει διότι τὸ περιβάλλον (οἰκογένεια, κοινωνία, κράτος) μοῦ παρέχουν αὐτὴν τὴν ἀσφάλεια, ἀλλὰ διότι καλύπτω ἐγὼ γιὰ ἐμέναν καὶ μόνον τὴν ἐσωτερική μου ἀσφάλεια. Τότε καὶ μόνον τότε αὐτὴ ἡ αἴσθησις «καθρεπτίζεται» σὲ ὅλες μου τὶς συμπεριφορές, τὶς ἀντιδράσεις καὶ τὶς σχέσεις, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλα τὰ ὑπόλοιπα νὰ φαντάζουν δευτερεύοντα καὶ τελικῶς περιττά. Οὔτε ἡ κρατική, οὔτε ἡ οἰκογενεικὴ μὰ οὔτε καὶ ἡ οἰκογενειακὴ (ψευδο)-ἀσφάλεια δύνανται νὰ ἐνδυναμώσουν τὸ ἤδη ὑπάρχον αὐτὸ αἴσθημα.

Ἡ δική μου στάσις εἶναι ποὺ «ἕλκει» ἢ «ἀπωθεῖ» τὴν ἀποδοχὴ τῶν ἄλλων μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπιβεβαιώνομαι ἢ νὰ διαψεύδομαι. Ἡ δική μου στάσις εἶναι ποὺ μοῦ ἐπιτρέπει, ἤ ὄχι, νὰ αἰσθάνομαι ἀσφαλὴς τόσο, ὅσο νὰ μὴ χρειάζομαι τοὺς γύρω μου γιὰ νὰ δράσουν ὑποστηρικτικῶς πρὸς ἐμέ. Ἡ δική μου στάσις εἶναι αὐτὴ ποὺ «καταργεῖ» μερικῶς ἢ ὀλικῶς ὅλην τὴν παραπάνω «πυραμίδα» καὶ μοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀγωνίζομαι γιὰ ἄλλα κι ὄχι γιὰ τά, ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως, ἀναγκαία.

Μά ἐάν μπορῶ ἐγώ, πατῶντας στὰ βήματα ἄλλων, τότε γιατί νά μή μποροῦν ἅπαντες; Ποία ψευδο-ἄποψις ἀπαιτεῖ νά κυττᾶμε γύρω μας γιά νά καλύψουμε ἐσωτερικές μας ἀνάγκες; Πῶς γίνεται νά «δοῦμε» πίσω ἀπό τά περιττά γιά νά καλύψουμε ἐπί τῆς οὐσίας τίς ἀνάγκες τοῦ σώματος καί τοῦ πνεύματος δίχως νά σκορπιζόμεθα; Διότι σκορπιζόμεθα κάθε στιγμή… Κι ὅσο ἐμεῖς σκορπιζόμεθα, τόσο περισσότερο θὰ ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἀληθῶς εἶναι ἡ Ζωή.

Φιλονόη