Τὸ νὰ μποροῦμε νὰ παρατηροῦμε τὰ αἰσθήματά μας εἶναι πάρα πολὺ σημαντικό, διότι μᾶς ἐπιτρέπει, κάθε στιγμή, νὰ παραμένουμε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὶς πραγματικές μας ἀνάγκες ἀφ΄ ἑνός, ἀλλὰ καὶ ἀφ΄ ἑτέρου, νὰ δυνάμεθα νὰ «πιάνουμε» τοὺς «ψιθύρους» τῶν δι-αἰσθήσεών μας. Ὅμως ἄλλο εἶναι τὸ νὰ παρατηροῦμε τὰ αἰσθήματά μας, κάπου κάπου ἤ συστηματικῶς, μὰ καὶ ἄλλο νὰ τὰ μετατρέπουμε σὲ «μοχλὸ» τέτοιον, ποὺ θὰ …ἀνασηκώσῃ κάθε ἐπίχρισμα καὶ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὸ νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ κατανοήσουμε πλήρως τὶς ἀληθεῖς μας ἀνάγκες.

Συνηθίζουμε (ἰδίως) στὴν ἐποχή μας νὰ …«καλύπτουμε» τὶς ἐξωτερικές μας συμπεριφορὲς μὲ ψυχραιμία καὶ μὲ ἀποστασιοποιήσεις τόσο πολύ, ποὺ πλέον κάποιες συμπεριφορές μας κατήντησαν αὐτοματοποιημένες. Κι ἔτσι αὐτὸ ἢ ἐκεῖνο μᾶς προκαλεῖ ὀργή, τὸ ἄλλο ἢ τὸ παρ΄ ἄλλο φόβο καὶ τὸ δεῖνα ἢ τὸ παρά-δείνα διαρκεῖς ἀνησυχίες.

Ποιά εἶναι ὅμως τά αἴτια αὐτῶν τῶν αἰσθημάτων; Τί ἔχει φωλιάση μέσα μας καί μᾶς ἐπιβάλλει νά ἔχουμε αὐτοματοποιημένες συμπεριφορές; Καί, τὸ κυριότερον, πῶς θά μπορέσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτές;

Μία ὁδὸς ὑπάρχει. Νὰ ἀναγνωρίζουμε αὐτὰ τὰ (ἐπαναλαμβανόμενα) αἰσθήματα καὶ νὰ καταπιασθοῦμε μὲ τὸ νὰ «ξεφλουδίσουμε» κάθε «ἐπίχρισμά» τόσο, ὅσο νὰ φθάσουμε στὴν γενεσιουργὸ αἰτία τους. Ἤ, πιὸ ἁπλᾶ, νὰ χρησιμοποιήσουμε τὰ αἰσθήματά μας ὡς «μοχλὸ» γιὰ νὰ σηκώσουμε κάθε (ἀληθὲς ἢ ψευδὲς) βάρος ποὺ ἔχει φορτωθῆ ἐπάνω ἀπὸ τὰ αἴτα δημιουργίας τους. Ἐντοπίζοντας τὰ αἴτια εἶναι φυσικὸν ἐπόμενον νὰ ἀντιληφθοῦμε, ἐπὶ τέλους, τὸ γιατί ἀναπαράγουμε συγκεκριμένες συμπεριφορές, κάτω ἀπὸ πανομοιότυπες συνθῆκες ἀκόμη καὶ (κάποιες φορὲς) μὲ ἄσχετα πρόσωπα.

Σκοπὸς αὐτῆς τῆς διαδικασίας εἶναι νὰ «δοῦμε» πίσω ἀπὸ τὶς ἐπίκτητες συμπεριφορές μας, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἐξωτερικές μας ἐπιδράσεις καὶ νὰ ἐπιτρέψουμε στὸν νοῦ νὰ λειτουργήσῃ δίχως βαρίδια. Ὅταν δὲ θὰ ξεκινήσῃ αὐτὴ ἠ διαδικασία, συνειδητῶς, τότε ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ διακρίνουμε τὶς πρῶτες «ῥωγμὲς» στὰ «ἀδιέξοδά» μας.

Φιλονόη

εἰκόνα