Εἶναι μία ἀνάγκη, ποὺ ἐὰν δὲν τὴν ἐπιλέξουμε, θὰ ἀπωλέσουμε σημαντικότατα τμήματα πληροφορίας.
Εἶναι μία, ἐκ τῶν πραγμάτων, φυσικὴ ἐπιλογή, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψη, ἐπὶ τέλους, νὰ ἐπιτύχουμε ὑψίστους βαθμοὺς ἐπικοινωνίας μὲ ὅλους τοὺς ἀναγκαίους «συντρόφους» ποὺ θὰ συναντήσουμε στὴν πορεία μας.
Εἷναι τελικῶς μονόδρομος, ἀλλὰ θὰ τὸν ἐπιλέξουν μόνον ὅσοι διαπιστώνουν τὴν ἐπιβεβλημένη ἀναγκαιότητά του.

Τὰ γεγονότα, ἐντὸς κι ἐκτὸς τῆς χώρας, οἱ ἀσφυκτικὰ πιεστικοὶ οἰκονομικοὶ ἐκβιασμοὶ καθὼς φυσικὰ καὶ ὅλες οἱ ἐπερχόμενες ἐξελίξεις, ὁδηγοῦν τὴν Ἀνθρωπότητα σὲ πρωτόγνωρες συνθῆκες. Συνθῆκες τέτοιες, ποὺ ἐὰν δὲν ἔχῃ ἐπιτευχθῆ ὑψηλὸς βαθμὸς ἐπικοινωνίας, μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς κάθε κοινωνίας, θὰ εἶναι ἀπὸ δύσκολον ἔως ἀδύνατον, τὸ νὰ ἐπιβιώσουν οἱ Ἄνθρωποι. Κι αὐτὸ διότι μόνον ἡ καθαρότης σκέψεως, ἡ ἐντιμότης, ἡ ὑψηλὴ ἠθικὴ δέσμευσις, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ὑπευθυνότης καὶ ἡ ἀποφασιστικότης τῶν μελῶν τῆς κάθε κοινωνίας εἶναι τὰ ἀναγκαία καὶ κυριότερα κριτήρια ποὺ θὰ διασφαλίσουν ἔντιμο, διαρκῶς αὐξανομένη κι ἐπὶ τῆς οὐσίας ἐπικοινωνία, πρὸ κειμένου νὰ μποροῦν ἀφ΄ ἑνὸς τὰ μέλη τῆς κάθε κοινωνίας νὰ στηρίζονται τὸ ἕνα στὸ ἄλλον καί, ἀφ΄ ἑτέρου, νὰ μποροῦν νὰ συνεργάζονται ἀρμονικά, πρὸ κειμένου νὰ δομήσουν ὑγιῆ κι σταθερὰ θεμέλια, γιὰ νὰ ξαναστηθοῦν οἱ κοινωνίες μας σὲ ἰσχυρὲς βάσεις.

Πῶς λοιπόν θά μπορούσαμε νά βασισθοῦμε στούς γύρω μας ἐάν ἐμεῖς δέν ἔχουμε «μετουσιωθῆ» σέ αὐτό πού θά θέλαμε νά εἶναι οἱ ἄλλοι, γιά νά μποροῦν ἐκεῖνοι πρῶτοι νά βασισθοῦν ἐπάνω μας; Πῶς θά ἀξιώσουμε ἀπό τούς γύρω μας τό ὁ,τιδήποτε ἐάν ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἄξιοι καί ἱκανοί νά τό σεβασθοῦμε καί νά τό τιμήσουμε; Πῶς, τέλος πάντων, θά τολμήσουμε νά ἐπικοινωνήσουμε ἐπί τῆς οὐσίας ἐάν δέν γνωρίζουμε τό ποιοί εἴμαστε καί τό ποῦ θέλουμε νά φθάσουμε;

Ὑπάρχει περίπτωσις νά ἐπιτύχουμε τό ὁ,τιδήποτε ἐάν δέν μποροῦμε νά μιλήσουμε ἀνοικτῶς καί εἰλικρινῶς γιά τά πάντα; Ὑπάρχει περίπτωσις νά ξεκινήσουμε νά δομήσουμε ἔναν κόσμο, ποὺ μόνον (γιὰ τὴν ὤρα) στά …ὄνειρά μας ὑφίσταται, ἐάν ἐμεῖς πρῶτοι δέν ἀποφασίσουμε νά τόν κάνουμε πραγματικότητα στό ἐδῶ καί στό τώρα; Ὑπάρχει περίπτωσις νά ὑπαρασπισθοῦμε αὐτόν τόν κόσμο, ἐάν αἰσθανόμεθα μόνοι κι ἀπεκομμένοι ἀπό τούς ἄλλους; Ὑπάρχει περίπτωσις νά ἀποκτήσουμε πιστούς καί ἀνδρειωμένους συντρόφους ἐάν ἐμεῖς δέν εἴμαστε εἰς θέσιν νά λογιζόμεθα γιά πιστοί κι ἀνδρειωμένοι σύντροφοί τους; Καί, τελικῶς, ἐάν ἐμεῖς δέν γνωρίζουμε τούς ἑαυτούς μας, τόσο ὅσο χρειάζεται, ὑπάρχει περίπτωσις νά ἐπιτύχουμε νά ἀνά-γνωρίσουμε τούς ἄλλους ἤ διαρκῶς θά παγιδευόμεθα σέ λάθη ἀπό …ἄγνοια;

Ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων, ποὺ σήμερα ἀντιλαμβανόμεθα, οἱ ὑπάρχουσες συνθῆκες, ποὺ πλέον ἐπισήμως ἐπικρατοῦν στὸν πλανήτη μας, εἶναι τέτοιες ποὺ ἀποδεικνύουν ταχυτάτη μορφὴ ἀποσυνθέσεως τῶν πάντων. Ἀπὸ κοινωνικὲς καὶ κρατικὲς δομὲς ἔως καὶ ὁλόκληρες κοινωνίες, ἔχουν ἕνα νὰ ἐπιδείξουν: τὰ πάντα καταῤῥέουν. Αὐτὴ ἡ ἐπιταχυνομένη ἀποδόμησις κάπου θὰ ὁδηγήση, ἀλλὰ τὸ ποῦ, ἀκόμη, ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ προσδιορίσουμε. Ὄμως αὐτὸ τὸ «ποῦ» θὰ γίνη σαφῶς πιὸ εὔκολα ἀντιμετωπίσιμο, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς θὰ ἔχουμε πλήρως προσδιορίση τὸ ποιοὶ εἴμεθα, τὸ ποῦ θέλουμε νὰ πορευθοῦμε καί, καταληκτικῶς, τὸ ποίους συντρόφους θὰ ἔχουμε κοντά μας.

Ἄρα, τελικῶς, τὸ ἐὰν καὶ πότε θὰ ξεκινήσουμε μίαν ὁποιανδήποτε διαδρομή, εὔκολα ἀποδεικνύεται πὼς δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς ἄλλους, παρὰ μόνον ἀπὸ ἐμᾶς.
Θά τολμήσουμε λοιπόν, ἀκόμη καὶ τώρα, τό αὐτονόητον; Ἤ ἁπλῶς θά …«μηρυκάζουμε» ἀδυναμίες κι ἀνικανότητες, δίχως νά ἀποφασίζουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ὁριστικῶς ἀπό αὐτές;

Φιλονόη

εἰκόνα