Ὡς γνωστόν, τὸ «ὀλίγον ἔγκυος» ἀπεδείχθη μία μεγίστη σαχλαμάρα αὐτοκαταστροφική, ποὺ μᾶς μετέτρεψε σὲ «ὀλίγον ἀπὸ ὅλα». Κι ἔτσι σήμερα εἴμαστε «ὀλίγον πατριῶτες» ἀλλὰ καὶ «ὀλίγον ἀνθρωπιζτές», «ὀλίγον παραδοσιακοὶ» μὰ καὶ «ὀλίγον διεθνιστές», «ὀλίγον ἔντιμοι» μὰ καὶ «ὀλίγον λαμόγια», «ὀλίγον φωτεινοὶ παντογνῶστες» μὰ καὶ «ὀλίγον ἀδαῆ κορόιδα», «ὀλίγον σοσιαλιστὲς» μὰ καὶ «ὀλίγον χουντικοί», «ὀλίγον μὲ τὸν χωροφύλαξ» μὰ καὶ «ὀλίγον μὲ τὸν ἀστυφύλαξ»…
Κοινῶς; Οὔτε ξέρουμε τί εἴμαστε, οὔτε ἐπιθυμοῦμε νὰ μάθουμε, μὰ οὔτε καὶ περνᾶ ἀπὸ τὰ μυαλά μας μία τέτοια πιθανότης. Τὰ ἔχουμε ὅλα τόσο λειασμένα μέσα μας, ποὺ ἀδυνατοῦμε πλέον νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ ἐὰν πήραμε τὸν λάθος δρόμο ἤ ἐὰν σκέτο εἴμαστε ἕνα λάθος. Καλυπτόμεθα ἀπὸ τὸ «ὀλίγον» στὰ πάντα, ἀδυνατῶντας νὰ ἐννοήσουμε πὼς αὐτὸ τὸ «ὀλίγον» εἶναι κατάντια ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὶς πολλαπλές, ἀτομικὲς καὶ συλλογικές μας, ἐκπτώσεις.
Καταληκτικῶς, Τὰ ἀδιέξοδά μας πολλαπλασιάζονται διαρκῶς, οἱ φόβοι καὶ οἱ ἀνασφάλειές μας ἐπίσης, ἡ (κοινὴ) λογική μας διαρκῶς συῤῥικνώνεται καὶ ἐμεῖς, ἄν τί νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ νὰ περιορίσουμε τὶς ἤδη ὑπάρχουσες ἐκπτώσεις μας στὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τώρα ὄχι μόνον τὶς ἀποδεχόμεθα, ἀλλὰ καὶ τὶς ἐπεκτείνουμε. Ἁδυνατοῦμε νὰ ἐννοήσουμε πὼς αὐτὲς οἱ ἐκπτώσεις μας εἶναι καὶ τὸ δηλητήριο ποὺ θὰ μᾶς ἀποτελειώση.
Δὲν εἶναι ὅμως καιρὸς γιὰ γκρίνιες καὶ ἀλληλοκατηγορίες. Εἶναι καιρὸς γιὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας δράσεις καὶ στοχευμένες ἀντιδράσεις. Μά, γιὰ νὰ τολμήσουμε κάτι τέτοιο ἀπαιτεῖται, γιὰ ἀρχή, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε εἴδους ἐκπτωτική μας συμπεριφορὰ σὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς τομεῖς τῆς ἀνοχῆς μας. Καί, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ ἀνοχή μας ἐπερίσσευσε, εἶναι καιρὸς πιὰ νὰ νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν θὰ παραμείνουμε «ὀλίγον θύματα» ἢ ἐὰν θὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς μετριότητος γιὰ νὰ μετουσιωθοῦμε σὲ πολὺ μαχητές.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.