Θυμός, ὁ χρήσιμος καὶ σπουδαῖος…
Θυμός, ποὺ διαρκῶς γιγαντώνεται…
Θυμός, ποὺ πλέον μᾶς πνίγει…

Θυμὸς ποὺ πρέπει ὅμως νὰ μᾶς ὑπηρετήσῃ…
Θυμὸς πού, γιὰ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μᾶς ἐγκλωβίσῃ σὲ ἀγκυλώσεις καὶ σὲ ἀνασταλτικότητες.
Θυμὸς ποὺ μᾶς χρειάζεται, τόσο ὄσο, γιὰ νὰ μᾶς διατηρῇ ἐν ἐγρηγόρσει…

Θυμός… αὐτὸ τὸ συναίσθημα ποὺ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ παρατηροῦμε, νὰ ἀναλύουμε καί, τελικῶς, νὰ χρησιμοποιοῦμε πρὸς ὄφελός μας, ἀπαγορεύοντάς του νὰ μᾶς κρατᾷ ὑποχείριά του.
Θυμός, ποὺ ἐδῶ καὶ αἰῶνες μᾶς διατηροῦσε μουδιασμένους ἢ ἀπελπισμένους, διότι ἦταν τόσος ὅσο νὰ τὸν ἀντέχουμε….
Θυμὸς σωρευμένος ποὺ ξεπερνᾶ τὰ ὅρια ἀντοχῆς καὶ ἀνοχῆς μας πλέον…

Θυμὸς μᾶς πνίγει γιὰ ὅλα ὄσα συμβαίνουν.
Θυμὸς μᾶς καθηλώνει ἀκόμη, διότι ξεμάθαμε ἀπὸ τὸ νὰ τὸν χρησιμοποιοῦμε καὶ μᾶς χρησιμοποιεῖ…
Θυμὸς ποὺ σωρεύεται ἐδῶ καὶ χρόνια, μὰ ποὺ τώρα πιὰ ἔχει μετουσιωθῆ σὲ βουβὴ ὀργὴ ἢ ἀκόμη
καὶ μῖσος.
Πρὸς τοῦτον κι ἐπιβάλλεται, ὅσο οὐδέποτε ἄλλοτε, νὰ τὸν διαχειρισθοῦμε μὲ τὸν προσοχή, ἑστιασμένοι στοὺς σκοπούς μας καὶ στὸ Χρέος μας.
Διότι τὰ παρελκόμενα τοῦ θυμοῦ συναισθήματα εἶναι κι αὐτὰ ποὺ θολώνουν τὴν κρίσιν μας, ὁδηγῶντας μας στὶς ἐπόμενες λανθασμένες ἀποφάσεις καὶ κινήσεις.
Διότι ὁ θυμὸς εἶναι κι αὐτὸς ποὺ μᾶς περιορίζει τὸ ἀντιληπτικὸν πεδίον, ἐφ’ ὅσον μᾶς κρατᾶ ὁμήρους του καὶ μᾶς πνίγει…τὰ μυαλά..

Ὅμως… ἐπὶ τέλους πρέπει νὰ γίνῃ ὑπηρέτης μας καὶ θὰ γίνη.
Καὶ ἡ ὤρα ἔφθασε…
Θὰ τὰ καταφέρουμε, οὔτως ἢ ἄλλως, ἀκόμη κι ἐὰν ὑποπέσουμε σὲ ἀκόμη περισσότερα λάθη, διότι ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ θυμὸς τώρα πιὰ δὲν εἶναι διαχειρίσιμος ἀπὸ τοὺς δυνάστες μας, ἐφ’ ὄσον πρὸ πολλοῦ ὑπερέβησαν τὰ ἐσκαμμένα.
Κι αὐτὸ εἶναι σημεῖον-κλειδὶ ποὺ δρᾶ ὑπέρ μας καὶ μόνον.
Πρὸς τοῦτον καλὸ εἶναι νὰ ἑστιάζουμε διαρκῶς, ὅλοι μας σιγά-σιγά, μόνον στὰ ὅσα θετικὰ ἐπακόλουθα, πρὸς ὄφελος τοῦ λαοῦ μας, μποροῦμε νὰ ἐπιφέρουμε μὲ τὶς δικές μας πράξεις καὶ οὐδέποτε στὸ πόσο μεγαλύτερες μειοδοσίες μποροῦν νὰ διαπράξουν εἰς βάρος μας. Ξέρουμε πλέον πὼς μποροῦν νὰ προβοῦν στὸ μεγαλύτερον εἰς βάρος μας ἔγκλημα, δίχως ἀναστολὲς κι ἐνοχές. Καὶ δὲν χρειάζεται νὰ τοὺς δίδουμε περισσότερο βάρος ἀπὸ ὅσο ἔχουν. Τὸ νὰ θεωροῦμε τὰ σαπρόφυτα ἱκανὰ νὰ μᾶς διατηροῦν ἐν δουλείᾳ, μὲ κάθε μέσον, ἀφαιρεῖ ἀπὸ ἐμᾶς μεγάλο τμῆμα τῆς δυναμικῆς μας, διότι ἀδυνατοῦμε νὰ ἐστιάσουμε σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μποροῦμε νὰ πράξουμε πρὸ κειμένου νὰ ἀπομειώνουμε, καθημερινῶς, τὴν ἐξουσία τους ἐπάνω μας.

Ὁ σκοπός μας πλέον εἶναι νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ τέλματα κι ὄχι νὰ φυλακισθοῦμε σὲ νέα.
Κι αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μόνον ὅταν μποροῦμε νὰ διαχειρισθοῦμε τὰ ἀρνητικά μας συναισθήματα πρὸς ὄφελος ὅλων μας, ἀρνούμενοι νὰ τὰ μετατρέψουμε σὲ φόβους καὶ φυλακές μας.

Φιλονόη

εἰκόνα