Γιά ὅλους; Γιά λίγους;

Τὶς ἀπαντήσεις θὰ τὶς λάβουμε μόνον ἀπὸ τὸν μῦθο τοῦ Πλάτωνος.
Ἡ Ἀλήθεια, κατὰ τὸν μῦθο τοῦ Πλάτωνος, εἶναι πάντα διάχυτη καὶ προσβάσιμος γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀντέχουν καὶ θέλουν νὰ τὴν προσεγγίσουν.
Γιὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν τυφλώνονται ἀπὸ τὸ φῶς της.
Γιὰ αὐτοὺς ποὺ δίχως της ἀδυνατοῦν νὰ ζήσουν.
Γιὰ αὐτοὺς ποὺ θὰ θυσιάσουν τὰ πάντα, πρὸ κειμένου νὰ τὴν ἀνακαλύψουν καὶ νὰ τὴν κρατήσουν στὸ Φῶς.
Γιὰ αὐτοὺς ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ πολεμήσουν γιὰ νὰ τὴν ὑπερασπισθοῦν.
Γιὰ αὐτοὺς ποὺ ἀντέχουν τὴν Φωτιά της.

Ἡ Ἀλήθεια ἔχει «στάδια» ἀνάλογα τῶν ἀντοχῶν μας.
Λίγο λίγο τὴν πλησιάζουμε, τὴν ἐγγίζουμε, τὴν αἰσθανόμεθα καὶ σιγά-σιγὰ τῆς ἐπιτρέπουμε νὰ μᾶς συνεπάρῃ.
Βῆμα τὸ βῆμα ὅμως κι ὄχι ἀπότομα.
Εἶναι κλιμακωτὴ ἡ πρόσβασις σὲ αὐτὴν καὶ πάντα πληρώνονται βαρειὰ τιμήματα γιὰ νὰ διαφυλαχθῇ.

Ὑπὸ τὸ πρίσμα (καὶ μόνον) τῆς Φύσεως τῆς Ἀληθείας ἡ Ἀλήθεια σαφῶς καὶ εἶναι γιὰ ὅλους. Ὅμως πόσοι ἀντέχουν νά διαβοῦν τά βήματα πού ἀπαιτῶνται γιά νά την προσεγγίσουν; Πόσοι ἀντέχουν νά πληρώσουν τά τιμήματα; Πόσοι τολμοῦν νά κυττάξουν πίσω ἀπό τίς σκιές καί τούς (χάρτίνους) δράκους;

Αὐτοὶ ποὺ «ἁρπάζουν» στάδια καὶ συμπεράσματα, ποὺ ἀποῤῥέουν ἀπὸ τὴν διαδρομὴ κάποιων πρὸς τὴν Ἀλήθεια, δὲν εἶναι κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ σαπρόφυτα ποὺ διαβιοῦν εἰς βάρος τῶν ἄλλων καὶ καρπώνονται τοὺς κόπους τους καὶ τὸν Ἔρωτά τους γιὰ τὴν Ἀλήθεια. Εἶναι αὐτὰ τὰ σκουπιδομαζώματα τοῦ πλανήτου, ποὺ τὸ παίζουν ἐξουσία. Εἶναι τὸ χειρότερον ἀνθρωπόμορφον εἶδος, ποὺ ἐπὶ πλέον, στὸν βωμὸ τῆς ἐξουσίας τους, θυσιάζουν πληθυσμοὺς ἐπὶ πληθυσμῶν γιὰ νὰ μπορέσουν, ἀποκρύβοντας τὴν ἀλήθεια, νὰ διατηρήσουν τὴν πλασματική τους δύναμιν.
Αὐτοὶ ἀκριβῶς εἶναι καὶ τὸ πρόβλημα. Οἱ καπηλευτὲς τοῦ κόσμου μας. Αὐτοὺς ἀκριβῶς ὀφείλουμε καὶ ὑποχρεούμεθα νὰ πολεμήσουμε γιὰ νὰ βοηθήσουμε τὸν Ἄνθρωπο, ἐπὶ τέλους, νὰ πατήσῃ στὰ πόδια του, δίχως νὰ ἀντιμετωπίζῃ τὸ ἄδικο, τὸ ψεῦδος καὶ κυρίως δίχως νὰ τὸν ἀποκόβουν ἀπὸ τὸ Φυσικό του Δικαίωμα στὴν Ἀναζήτησιν, σταδιακὴ Πρόσβασιν κι Ἐντοπισμό, Καταονόησιν, Ὑπεράσπισιν, Διάδοσιν τῆς Ἀληθείας.

Φιλονόη

Σημείωσις

Ἡ εἰκόνα (ἀπὸ ἐδῶ) μοῦ ἔκανε ἐντύπωσιν καὶ θεωρῶ πὼς στὴν πραγματικότητα ἀπεικονίζει τὸ «πυραμιδικόν» σχῆμα ἀντιληπτικότητος ποὺ ἔχει ἡ κάθε κοινωνία καὶ ποὺ τελικῶς προδιαγράφει τὴν ἐπιθυμία προσβάσεως στὴν Ἀλήθεια, μαζὺ μὲ τὰ ἐπὶ μέρους «βαθμιδωτά» πεδία-ἐπίπεδα. Ὑπάρχει μία «κορυφή», στενή, ποὺ καταλήγει κάποιος ἀναζητώντας, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ πολλὰ στάδια, πλατύτερα, ποὺ «χάνεται», «ξοδεύεται» καὶ «πλατειάζει», ὅσο δὲν εἶναι ἀπολύτως ἑστιασμένος στὸν στόχο του.

Ἐπὶ πλέον ὁ διαβήτης, καθαρὰ πυθαγορικὸ σύμβολον, εἶναι πλέον ἐν τελῶς βρωμισμένο, ἐφ΄ ὅσον τὰ σαπρόφυτα τοῦ πλανήτου (στοές, συναγωγές, μυστικὲς ἑταιρεῖες) τὸ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ καταδείξουν τὴν (ἐπίπλαστον) ἐξουσία τους ἐπάνω στὰ πλήθη, ἀπὸ τὰ ὁποία τεχνηέντως ἐστέρησαν τὸ φυσικό τους δικαίωμα προσβάσεως στὴν Ἀλήθεια. Σήμερα τὸν χρησιμοποιοῦν ὡς σύμβολό τους οἱ καπηλευτές, ἀλλά, ὅπως πάντα, πάλι πίσω ἀπὸ αὐτὸν κρύβεται μία Ἀλήθεια ποὺ ἐμεῖς, οἱ πολλοί, ὀφείλουμε νὰ ἀγνοοῦμε, γιὰ νὰ ἐλεγχόμεθα ἀποτελεσματικότερα.