Στὴν καθημερινότητά μας ὑπάρχουν ἀμέτρητα καὶ ἀλληλοσυγκρουόμενα δίκαια.
Ὑπάρχει τὸ δίκαιον τὸ δικό μου καὶ τὸ δίκαιον τὸ δικό σου.
Ὑπάρχει τὸ δίκαιον τοῦ κράτους καὶ δίκαιον τῶν πολιτῶν.
Ὑπάρχει τὸ δίκαιον τῶν Ἑλλήνων καὶ  τὸ δίκαιον ὅλων τῶν ἄλλων.
Αὐτὸ μᾶς μαθαίνουν καὶ αὐτὸ ὑπηρετοῦμε.
Καὶ δυστυχῶς, ὅσο κι ἐὰν δὲν μᾶς ἀρέσῃ, τελικῶς ὅλοι μας ὑποχρεωνόμεθα, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, νὰ ὑποστοῦμε καὶ νὰ ὑπομείνουμε τὸ δίκαιον τοῦ (φαινομενικῶς συνήθως) ἰσχυροῦ.

Μά τελικά ποιό εἶναι τό ἀληθές δίκαιον; Ποιό εἶναι ἐκεῖνο τό κοινόν δίκαιον πού ἱκανοποιήσῃ τούς πάντες, παντοῦ γύρω μας; Ὑπάρχει ἤ εἶναι μία οὐτοπία;

Σαφῶς καὶ ὑπάρχει, ἄν καὶ οὐδέποτε, στὴν γνωστή μας ἱστορία, τὸ ἔχουμε βιώσει.
Αὐτὸ ὅμως δὲν τὸ κάνει ἀνύπαρκτον ἤ ἀπαγορευτικόν. Ἀντιθέτως. Τὸ μετατρέπει σὲ μία Ἀνάγκη καθολική, πανανθρώπινον καὶ ἀδιαπραγμάτευτη. Κι ἀξίζει πραγματικὰ κάποιος νὰ παλέψῃ καὶ νὰ θυσιασθῇ γιὰ κάτι τόσο μεγάλο.

Μά ἀπό ποῦ θά λάβουμε ἐρεθίσματα καί πληροφορίες καί δείγματα πρό κειμένου νά ξέρουμε τί εἶναι αὐτό πού ὀφείλουμε νά διεκδικήσουμε;
Μὰ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ πηγάζουν τὰ πάντα: ἀπὸ τοὺς Νόμους τῆς Φύσεως καὶ τοῦ Σύμπαντος.
Ἀπὸ τὸν κόσμο μας, ποὺ ἄν καὶ ἀπίστευτα σκληρός, ἐν τούτοις ἔχει πολλὰ μαθήματα νὰ μᾶς προσφέρῃ.

Ἡ συγκέντρωσις ἀγαθῶν, γιὰ παράδειγμα, στὸν κόσμο μας καὶ δικαιολογεῖται καὶ θεωρεῖται ἀναγκαία καὶ δικαία. Ὅμως στὴν Φύσιν ὅλα τὰ πλάσματα ζοῦν τὴν κάθε τους στιγμὴ σὰν νὰ εἶναι ἡ τελευταία τους.
Ἡ κάλυψις τῶν ἀναγκῶν τους ἀφορᾶ στὸ τώρα κι ὄχι στὸ αὔριο.
Ἡ ἐπικράτησίς τους ἀφορᾶ στὴν πραγματική τους ἀνάγκη γιὰ ἐπιβίωσιν κι ὄχι στὴν ἐπίδειξιν ἰσχύος.

Μικρά, καθημερινὰ μὰ ἀπαραίτητα μαθήματα, ποὺ μᾶς χρειάζονται, γιὰ νὰ ἀρχίσουμε σιγὰ σιγὰ νὰ ἀνακαλύπτουμε τὸν κόσμο μας καὶ νὰ τὸν ἐπαναδομήσουμε ἔτσι ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι κι ὄχι νὰ παραμένουμε ἀδρανεῖς, ἤ καὶ προσκολλημένοι, ἀπέναντι σὲ κάτι ποὺ ἐπὶ τέλους φθάνει στὸ πέρας του.

Φιλονόη

εἰκόνα