…εἶναι κι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία μετανοοῦμε…
Θές ἀπό φόβο; Θές ἀπό δειλία; Θές ἀπό ἄγνοια; Τί σημασία ἔχει; Ἁπλῶς δὲν τὰ ζήσαμε… Δὲν τὰ ὀσμισθήκαμε… Δὲν τὰ προσθέσαμε στὶς ἐμπειρίες μας… Δὲν ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ τὰ ἀνασύρουμε στὶς ἀναμνήσεις μας… Αὐτὰ πραγματικὰ ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὶς ζωές μας κι ὄχι τὰ πρόσωπα, οἱ σχέσεις μας μαζύ τους, ἢ κάποιες καταστάσεις… Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχουμε στὶς ἀποσκευὲς τῶν ἀναμνήσεών μας εἶναι τὸ συναίσθημα τῆς εὐαρεσκείας ἢ τῆς χαρᾶς ἢ ἀκόμη καὶ τοῦ πόνου. Δὲν ζήσαμε πολλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ζήσουμε καὶ σήμερα γνωρίζουμε πὼς δὲν θὰ ὑπάρξουν ἄλλες εὐκαιρίες…
Οἱ ζωές μας ἔρχονται καὶ φεύγουν ἔτσι, σὰν ἀτμός… Στίγμα δὲν ἀφήνουμε… Εἴμαστε τόσο μικροί, τόσο ἀσήμαντοι, ὅπως καὶ τόσα ἄλλα δισεκατομμύρια ποὺ ἦλθαν κι ἔφυγαν, δίχως νὰ ἀσχοληθῇ ὁ πλανήτης μαζύ τους. Τελικῶς, τὸ μόνον ποὺ ἔχουμε εἶναι τὸ ἐδῶ καὶ τώρα. Ἀκόμη καὶ σημαντικὲς προσωπικότητες τοῦ πνεύματος, τῆς ἐπιστήμης ἢ τοῦ πολέμου, μόνον νὰ τὶς μνημονεύουν κάποιοι κάποτε στὸ μέλλον ἐπέτυχαν. Οἱ ἴδιοι ὅμως σὰν ἀτμὸς ἦλθαν κι ἔφυγαν. Ἐὰν δὲν ἔζησαν τὶς στιγμές τους, τότε αὐτοὶ ἔχασαν…
Μίαν εὐκαιρία ἔχουμε καὶ εἶναι ἐδῶ, τώρα, αὐτὴν τὴν στιγμή…
Ἐὰν τὴν περιφρονήσουμε, ἐὰν ἀδιαφορήσουμε γιὰ αὐτήν, ἐὰν τέλος πάντων τὴν προσπεράσουμε… Ἐὰν ἐπὶ πλέον γνωρίζουμε πὼς δὲν ὑπάρχει κάποιος ποὺ νὰ μᾶς ἐγγυᾶται πὼς θὰ εἴμαστε κι αὔριο ἐδῶ…
Ἐὰν γιὰ ὅσα ἀφήσαμε νὰ περάσουν ἔως τώρα, δίχως νὰ τὰ ζήσουμε μὲ ὅλες μας τὶς αἰσθήσεις καὶ τὶς δυνάμεις, αἰσθανόμεθα ἤδη ἕνα βάρος καὶ ἕνα κενό…
…τότε τὸ μόνον ποὺ θὰ ἐπιτύχουμε, ἐφ΄ ὅσον θὰ περάσουν τὰ χρόνια, εἶναι νὰ πολλαπλασιάσουμε καὶ νὰ διογκώσουμε αὐτὸ τό, ἤδη μεγάλο, κενό μας. Ἕνα μεγάλο, ἀπέραντο καὶ ἀνούσιο κενό. Καί τότε γιά ποιόν λόγο ἤλθαμε ἐδῶ; Γιά ποιόν λόγο ἐπιβαρύνουμε τόν πλανήτη μέ τά σαρκία μας, ἐάν ἀδυνατοῦμε νά βιώσουμε τήν κάθε μας στιγμή σάν νά εἶναι ἡ τελευταία μας;
Ἡ μόνη, πράγματι, δική μας …πινελιὰ στὸν κόσμο ἐτοῦτον, εἶναι τὸ νὰ «κεντήσουμε» μὲ φροντίδα, σεβασμὸ καὶ ἀπολυτότητα τὸν «καμβὰ τῆς ζωῆς μας». Κι αὐτὸ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῇ μὲ ἕναν καὶ μόνον τρόπο: γεύομαι κάθε μου στιγμὴ σὰν νὰ εἶναι ἡ τελευταία μου. Ῥουφῶ κάθε τί, σὰν νὰ μὴ ὑπάρχῃ αὔριο. Συλλέξω ἐμπειρίες καὶ ἀναμνήσεις σὰν νὰεἶναι οἱ τελευταῖες μου.
Κι ὅλα αὐτά, πάντα, διαρκῶς, μὲ ἀπόλυτο σεβασμὸ σὲ ἐμέναν, στὸ περιβάλλον καὶ στοὺς Φυσικοὺς Νόμους. Ἐὰν τὰ ἐπιτύχω αὐτά, τότε, ναί, εἶχε νόημα ἡ παρουσία μου ἐδῶ, ἀλλὰ μόνον γιὰ ἐμέναν. Ὄχι γιὰ τοὺς ἄλλους.
Ἐὰν ὄχι, σὰν ἐπιβαρυντικὸς ἀτμὸς ἦλθα, σὰν ἐπιβαρυντικὸς ἀτμὸς διαβιῶ καὶ σὰν ἀνακουφιστικὸς ἀτμὸς θὰ φύγω.
Τόσο ἁπλά…
Ὑ.Γ. Γιὰ νὰ «ἀφουγκρασθῶ» τὰ «μηνύματα τῆς Φύσεως», ὀφείλω πρῶτα καὶ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, νὰ προσφέρω στὸν ἑαυτόν μου τὸ δῶρο τῆς συνδέσεως μὲ τὴν Φύσιν. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ αὐτὸ ὅμως ὀφείλω, ἐδῶ καὶ τώρα, κάθε στιγμή, νὰ εἶμαι ἐδῶ, νὰ εἰσχωρῶ στὶς στιγμές μου καὶ νὰ τὶς βιώνω μὲ ὅλες μου τὶς δυνάμεις, δίχως ἐκπτώσεις, ἀμφιβολίες καὶ ἐλπίδες.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.