Ὅλη μας ἡ ζωὴ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸ χρῆμα. Πόσα θὰ κερδίσουμε, πῶς θὰ τὰ διαχειρισθοῦμε, πῶς θὰ καλύψουμε τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ συγχρόνου βίου, ποὺ διαρκῶς πολλαπλασιάζονται καὶ οὔτω καθ΄ ἐξῆς. Μά, ἀκόμη κι ὅταν καλυφθοῦν οἱ ἄμεσες ἀνάγκες μας, πάντα κάτι ἄλλο, ἀκόμη μεγαλύτερον, ἀναμένει γιὰ νὰ ξεκινήσουμε νὰ τὸ κατακτήσουμε. Καί, φυσικά, πάντα, μὰ πάντα, ῥίχνουμε καὶ κλεπτὲς ματιὲς γύρω μας, γιὰ νὰ διαπιστώσουμε ἐὰν κάποιος ἄλλος κινεῖται μὲ μεγαλύτερες ταχύτητες ἀπὸ ἐμᾶς, στὸ ἐπίπεδον κτήσεως ἀγαθῶν.

Ὅλα αὐτὰ βέβαια σχετίζονται μόνον μὲ τὸ χρῆμα. Ὅσο περισσότερο τὸ χρῆμα, τόσο μεγαλύτεροι καὶ οἱ βαθμοὶ ἀσφαλείας μας…
Τελικῶς φθάνουμε στὸ πέρας τῆς ζωῆς μας κι ἂν τί νὰ αἰσθανόμεθα καλὰ ἢ ἄσκημα, ἀναφορικῶς μὲ τὸ πόσο σοφοὶ γίναμε (ἤ ὄχι), ἐμεῖς κυττᾶμε τὰ ἀποκτήματά μας, συγκρίνοντάς τα μὲ ἄλλα ἀποκτήματα ἄλλων, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε ἀποτυχημένοι ἢ ἀποτυχημένοι. Εἶναι τελικῶς ὅλο αὐτό ζωή ἤ εἶναι κάτι ἀνόητο κι ἐπίπλαστον, πού ἀρνούμεθα νά ἐξετάσουμε, νά ἐρευνήσουμε καί, ἐὰν χρειάζεται, νά ἀναθεωρήσουμε;

Γεννοῦμε τὰ παιδιά μας, τὰ μεγαλώνουμε καὶ τὰ σπουδάζουμε, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ ἀποκτήσουν, ὅσο τὸ δυνατόν, μεγαλυτέρα οἰκονομικὴ ἀνεξαρτησία. Κι αὐτά, τελικῶς, τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουν, εἶναι νὰ ἀναπαράγουν τὸ μοντέλο τῆς δικῆς μας ὑπάρξεως, μὰ μὲ ἀκόμη περισσότερο μειωμένες πιθανότητες συνειδητοποιήσεως, ἐφ΄ ὅσον ἡ κρίσις τους εἶναι σαφῶς πιὸ διεβρωμένη καὶ λανθασμένη ἀπὸ τὴν δική μας. Καὶ τοῦτον διότι αὐτὰ τὰ παιδιὰ ὄχι μόνον δὲν ἔχουν ἐκπαιδευθῆ, ἀπὸ τὸ δημόσιο σύστημα ἐκπαιδεύσεως (μὰ κι ἀπὸ ἐμᾶς) γιὰ νὰ σκέπτονται καὶ νὰ κρίνουν (ὅπως δῆλα δὴ συνέβη καὶ μὲ ἐμᾶς), παρὰ μόνον γιὰ νὰ παπαγαλίζουν. Ἐπὶ προσθέτως ὅμως ἤδη ἔχουν ἐμποτισθῆ ἀπὸ τὸν ἀπόλυτο κομμουνιστικοποιημένο τρόπο σκέψεως τῆς ἐποχῆς μας, ἐνᾦ παραμένουν σταθερῶς ἐξηρτημένα ἀπὸ τὰ διάφορα μέσα ἠλεκτρονικῆς ἐπικοινωνίας, ποὺ ὄμως τοὺς ἀπομειώνουν τὶς ἐλάχιστες πιθανότητες ποὺ θὰ εἶχαν νὰ ἐξέλθουν αὐτῆς τῆς παγιδεύσεως. Μέσα τὰ ὁποία ἐμεῖς δὲν εἴχαμε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μποροῦμε, στὸν ὁποιονδήποτε ἐλεύθερό μας χρόνο, νὰ διαβιοῦμε καὶ στὸ φυσικὸ περιβάλλον, ἀλλὰ καὶ νὰ λαμβάνουμε ἐλάχιστα μὰ χρήσιμα ἐρεθίσματα ἐξ αὐτοῦ. Ἐρεθίσματα ὅμως πού, τελικῶς, ὅπως σήμερα διαπιστώνουμε, δὲν ἐστάθησαν ἱκανὰ νὰ μᾶς ἀποτραβήξουν ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ μοντέλο τοῦ μιμητισμοῦ καὶ νὰ προβληματισθοῦμε σοβαρῶς γιὰ τὸ τί πράγματι μᾶς χρειάζεται καὶ τί ὄχι.

Αὐτὸ βέβαια ποὺ οὐδέποτε ἀντιληφθήκαμε εἶναι πὼς τὸ χρῆμα, ἀλλὰ καὶ  τὰ ἀγαθὰ ποὺ μέσῳ αὐτοῦ ἀποκτῶνται, εἶναι μέσον κι ὄχι σκοπός. Ἐὰν ὅμως εἶναι μέσον τό χρῆμα, τότε μήπως καί τά ἐκ τοῦ χρήματος ἀποκτηθέντα εἶναι ἐπίσης μέσα; Μά ἐάν εἶναι μέσα, τότε ποῦ εἶναι ὁ σκοπός; Διότι μόνον ὁ σκοπὸς εἶναι τὸ ζητούμενον, ἐφ΄ ὅσον τὸ μέσον, κατὰ περίπτωσιν, μπορεῖ νὰ εἶναι ὅ,τι δήποτε.

Κάτι παραπάνω λοιπὸν ἀπαιτεῖται τώρα, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά, νὰ πράξουμε. Κι αὐτὸ τὸ κάτι σχετίζεται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον μὲ τὸ «ἀναγκαῖον» ποὺ λάθος ἐννοοῦμε. Ἀφ΄ ἑνὸς λοιπὸν ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς νὰ τὸ ἐπαναπροσδιορίσουμε, σὲ ὅλες του τὶς ἐκδοχὲς μὰ κι ἀφ΄ ἑτέρου, εἰδικῶς τώρα, εἶναι ἀπολύτως ἐπιβεβλημένον νὰ ἐννοήσουμε πλήρως, ὡς ἄτομα καὶ ὡς μέλη κοινωνιῶν, τὸ ποῦ πρέπει νὰ ἑστιάσουμε. Αὐτὸ εἰδικῶς τὸ «πρέπει» δὲ ὀφείλουμε, γιὰ πρώτη μας φορά, νὰ «ἀπογυμνωθῇ» πλήρως ἀπὸ ἐμμονές, ἀπὸ μιμητισμοὺς καὶ ἀπὸ παπαγαλισμούς, ἐὰν στὸ βάθος μας πιστεύουμε πὼς κάτι πάῃ στραβὰ μὲ τὸν κόσμο μας.

Γιατί μᾶς συμβαίνει λοιπόν αὐτό πού μᾶς συμβαίνει; Τί πῆγε στραβά στόν κόσμο μας; Ποῦ κάναμε λάθος ἐμεῖς, ὡς ἄτομα; Τί ἐπί πλέον χρειαζόμεθα ἀπό αὐτά πού νομίζουμε πώς χρειαζόμεθα; Μήπως τά πράγματα εἶναι ἁπλούστερα ἀπό ὅσο νομίζουμε; Μήπως τελικῶς ἀρκεῖ νά ἑστιάσουμε μόνον στά ἀληθῶς ἀναγκαία καί νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό κάθε εἴδους ἄχρηστες ἐπιδράσεις; Καί ποιά εἶναι αὐτά τά ἀναγκαία;
Μήπως τελικῶς εἶναι περισσότερο ἀπό ποτέ ἀναγκαῖον τό νά ἀπαλλαγοῦμε, ἐπὶ τέλους, ἀπό κάθε τί πού δέν χρειαζόμεθα; Μήπως; 

Φιλονόη

Υ.Γ. Πάντως εἶναι γεγονὸς πὼς ἂν καὶ μὲ τὸ χρῆμα δύναται κάποιος νὰ ἀγοράσῃ σχεδὸν τὰ πάντα, οὐδέποτε θὰ ἐπιτύχη νὰ …χορτάσῃ μὲ χρῆμα ἤ, ἀκόμη νὰ καλύψῃ ἄλλες, σπουδαιότερες ἀνάγκες, μὴ ὑλικές, μὲ αὐτὸ τὸ χρῆμα. Ἠ δὲ εἰκόνα σήμερα, ποὺ φαντάζει κάπως …ἀκραία, δεικνύει στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ ἀναπαράγουμε, ἀνεξαρτήτως τοῦ τί θὰ θέλαμε νὰ ἀναπαράγουμε.

εἰκόνα