Κυττῶντας μὲ ἀγάπη, σεβασμό, ἀκόμη κι ἔρευνα γύρω μας…
Τὰ πάντα. Τὰ ὄμορφα καὶ τὰ ἄσκημα. Τὰ φωτεινὰ καὶ τὰ σκοτεινά.
Τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ ἀσήμαντα… Συνέχεια →

Κυττῶντας μέσα μας, προσεκτικῶς, διαπιστώνουμε πὼς λίγο-λίγο ἔχουμε ἤδη ξεκινήση, ἄλλοτε συνειδητῶς κι ἄλλοτε ὄχι, νὰ ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τοὺς φερομένους ὡς «τοξικοὺς» ἀνθρώπους καὶ νὰ ἐπιχειροῦμε, ὅλο καὶ πιὸ συστηματικῶς, νὰ προστατεύσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἀπὸ κάθε εἴδους κι ἐπιπέδου ἐξωτερικὲς ἐπιθέσεις. Αὐτὴ ἡ διαδικασία, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως μᾶς συμβαίνει, ἀκόμη ἴσως νὰ μὴ γίνεται συνειδητή, ἀλλὰ ὑφίσταται. Κι ἐνᾦ, ἐκ πρώτης ὄψεως δὲν φαίνεται νὰ μᾶς ἐπιλύῃ προβλήματα, ἐν τούτοις σίγουρα δὲν μᾶς τὰ πολλαπλλασιάζει. Συνέχεια →

Κάθε φορὰ ποὺ κάτι πάει στραβά…

Κάθε φορὰ ποὺ κάτι γκρεμίζεται…
Κάθε φορὰ ποὺ κάτι σπουδαῖο χάνουμε…
…ἔχουμε μίαν μόνον ἐπιλογή: Νὰ τὰ ξανά-πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Συνέχεια →

Πόσο δύσκολο ὅμως εἶναι νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο… Πόσο παράλογον…
Πόσα πρέπει νὰ ἀφήσουμε πίσω μας γιὰ νὰ τὰ ξαναμάθουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Συνέχεια →

Πολλὲς φορές, δίχως νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε, ἐπιτρέπουμε στὸν φόβο νὰ μᾶς σκιάζει κάθε μας σκέψιν, συναίσθημα, ὄνειρο.
Μία ἀμυδρὴ σκιά του ὅμως, τόσο μικρή, ποὺ δὲν γίνεται εὔκολα ἀντιληπτή, ἀκόμη κι ἀπὸ εἰδικούς. Συνέχεια →

Ὁ κόσμος μας κοσμεῖται, διακοσμεῖται καὶ ὑπάρχει χωρὶς ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ μὲ ἐμᾶς μέσα του.
Εἴμαστε μία κουκκίδα, τόση δά, στὴν ἱστορία του, ἀλλὰ ἡ ἱστορία του γίνεται κατανοητή, σεβαστή, συνειδητὴ ἀπὸ τὶς …κουκκίδες.
Εἴμαστε τόσο μικροί, μὰ παραλλήλως καὶ τόσο μεγάλοι, ἐὰν συνειδητοποιήσουμε πὼς μὲ τὸν τρόπο μας καὶ τὶς συμπεριφορές μας, ἐπιδροῦμε στὸν δικό μας μικρόκοσμό μας καὶ τὸν κάνουμε νὰ γίνεται καλλίτερος ἤ χειρότερος, ἀναλόγως τῆς ὀπτικῆς μας καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν μας. Συνέχεια →