Εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ κλεινόμεθα στὰ καβούκια μας καὶ νὰ θεωροῦμε ἑαυτοὺς θύματα.
Εἶναι ἀκόμη εὐκολότερον νὰ μυξοκλαῖμε διαρκῶς αἰσθανόμενοι παγιδευμένοι.
Καί, τελικῶς, εἶναι ἰδιαιτέρως εὔκολο τὸ νὰ θεωροῦμε ἑαυτοὺς ἐξηρτημένους ἀπὸ ἁλυσίδες ἀόρατες καὶ ὀρατές, πιστεύοντας πὼς δὲν εἴμαστε ἱκανοὶ κι ἄξιοι νὰ δράσουμε οὐσιαστικῶς γιὰ νὰ ἐπέλθουν ῥιζικὲς ἀλλαγές, δικαιολογῶντας ἔτσι ἀκόμη καὶ τὴν ἀδράνειά μας ἢ τὴν μαλθακότητά μας. Συνέχεια →

Κῦττα τὸν Ἥλιο καὶ ὅλα θὰ εἶναι καλλίτερα…
Αὐτὸς ἐκεῖ, ὁ Ἥλιος μας, ὁ αἰώνιος ἔφηβος, μόνον δίνει…
Μποροῦμε νὰ τὸν μιμηθοῦμε…
Συνέχεια →

Κῦττα στὰ ἄστρα!!!
Κῦττα στὸν Ἥλιο μας!!!
Κῦττα πιὸ ἐπάνω ἀπὸ ἐσέναν…!!!
Κῦττα στὸ ἄπειρον καὶ ξέχνα τὴν ἄβυσσο ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ῥίξουν!!! Συνέχεια →

Διότι κάθε φορὰ αὐτὴ μὲ ἀποκοιμίζει.
Διότι κάθε φορὰ διαψεύδομαι.
Διότι κάθε φορὰ ὁ (κάθε ὀρατὸς ἢ ἀόρατος) ἐχθρὸς κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν …διανομή της.

Ἔχω πλέον μόνον ἕνα δικαίωμα (μὰ καὶ ὑποχρέωσιν): τὸ νὰ καταστρέψω ὅλες τὶς ἐλπίδες ποὺ μὲ κρατοῦσαν (κι ἀκόμη μὲ κρατοῦν) ὅμηρο σὲ συνθῆκες καὶ συμβάσεις τέτοιες, ποὺ μοῦ περιορίζουν τὸν ὁρίζοντα καὶ τὶς ἐλευθερίες. Συνέχεια →

Νὰ …«γεμίζω» διαρκῶς, μὲ ὅλες τὶς εὐκαιρίες, ὁπουδήποτε καὶ ὁποτεδήποτε.
Νὰ …«γεμίζω» ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Ἡλίου μὲ ζεστασιά…
Νὰ …«γεμίζω» ἀπὸ τὸ χαμόγελο τῶν παιδιῶν, δικῶν μου καὶ ξένων,  μὲ  ὄνειρα…
Νὰ …«γεμίζω» μὲ τὸ σφίξιμο τοῦ χεριοῦ μου ἀπὸ τὸν φίλο, μὲ ἀγάπη…
Νὰ …«γεμίζω» μὲ εὐθύνη ἀπὸ τὴν συνειδητοποίησιν τῆς μοναδικῆς μου π Συνέχεια →

Μὲ τὴν δική μου ματιά.
Ὄχι μὲ τὴν λογικὴ ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ ἀφήνομαι, νὰ κλείνῳ τὰ μάτια καὶ νὰ ὀνειρεύομαι.
Τὸ αὔριο πάντα, ὅσο κι ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ τὸ ἀποδεχθοῦμε, εἶναι ἀποτέλεσμα καὶ συνδυασμὸς ἐπιθυμιῶν, φόβων καὶ ὀνείρων μας. Ἀναλόγως τῆς βαρύτητας ποὺ δίδουμε σὲ κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτά, θὰ μοιάζη, λιγότερο ἤ περισσότερο, μὲ αὐτὸ ποὺ πράγματι χρειαζόμεθα καὶ λαχταροῦμε. Συνέχεια →