Σήμερα γράφω γιὰ νὰ ἐκφράσω μίαν σκέψιν μου, ἡ ὁποία, τὸ μόνον σίγουρον, εἶναι νὰ σᾶς κάνῃ νὰ θυμώσετε μαζύ μου ἤ ἀκόμη καὶ νὰ πεῖτε ψέμματα στὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν σας.
Πρὶν μερικὰ χρόνια, εἰς τὸν χῶρον τοῦ διαδικτύου, ἡ γραφή γκρίκλις, εἶχε τάσεις ἐποικισμοῦ! Ἔγινε μεγάλος ἀγῶνας, πιστέψτε με, κάποιοι ἀφιέρωσαν μέγιστον μέρος τοῦ χρόνου τους καὶ ὄχι μόνον, ὥστε νὰ ἡττηθῇ καὶ νὰ ὑποχωρήσῃ αὐτὸς ὁ δούρειος ἵππος… Συνέχεια
Καὶ καλὰ οἱ ἀ(χ)ριστεροὶ μὲ τὰ φράγκα καὶ τὸ μεγάλο Ε9.
Αὐτοὶ – μάγκες γὰρ – θὰ τὴν βγάλουν φίνα, ἀφοῦ οἱ Ἐλβετικὲς θυρίδες δὲν ἔχουν χρῶμα (βλέπε Σταθάκης), μαζὺ μὲ τοὺς καρεκλάδες, ποὺ ἔκαναν τὸν κόφτη στρὶνκ καὶ ἔπεσαν ὑπερήφανα στὰ τέσσερα.
Ὀκτὼ χιλιαρικάκια εἶναι αὐτά.