Ἡ ἡρεμία τοῦ δάσους
εἶχε ἁπλώσει τά χάδια της,
ἐπάνω εἰς τὶς πανέμορφες κόρες της,
τὰ δίδυμα κοριτσόπουλα μὲ τὰ χορταρένια κορμάκια
καὶ τὰ λευκὰ σὰν χιόνι χεράκια τους.
Ὁ ἥλιος,
χρόνους πολλοὺς ἄφηνε τὴν κυρά – γῆ,
τὴν παρέδιδε εἰς τὰ χέρια τῆς Ἑκάτης
καὶ ὁλονυκτίς,
κεντοῦσε μὲ τὸ ξανθόν του αἷμα,
Συνέχεια
Χαράματα θὰ ‘ναι θαρρῶ.
Δὲν ἔχεις θάλασσα καρδιὰ
Τίς νυχτιές πού παραμονεύουν
πίσω ἀπό τοῦ ξημερώματος τό γέννημα,
νά προσέχῃς…
Καί τ΄ἀγριέματα τῆς βροχῆς
πίσω ἀπό τά χάδια τοῦ νοτιᾶ,
νά προσέχῃς…
– Συνέχεια
Εδώ στο ετεροχρονισμένο παρόν που βρισκόμαστε αναγνώστη μου, δηλαδή που εγώ γράφω τώρα και εσύ θα διαβάσεις αργότερα, αναφερόμενος στα κλεμμένα μάρμαρα, δεν πρόκειται να πιάσουμε τα τύμπανα της «δικαιοσύνης» και να αφιονιστούμε πάνω στις ρούγες του «συμφέροντος» που πορεύεται συνήθως η σκέψη μας. Ας τα αφήσουμε τούτα για τα «δάκτυλα» που επαίρονται και δείχνουν τα «σπουδαία» κερδίζοντας μπόι από την δράση τους αυτή.
Τι να σημαίνει τούτο;
Σημαίνει πως έχω σιχαθεί να μιλούν για τον πολιτισμό και πιο ειδικά επάνω στο θέμα που θα αναπτύξουμε, άνθρωποι της πολιτικής σκηνής και των ζεστών καθισμάτων της διανόησης, αδυνατώντας συνήθως να πλησιάσουν στην ουσία του προβλήματος.
Ο πολιτισμός μας έχει ένα χαρακτηριστικό, που είναι και το βασικό του ελάττωμα. Μπορεί και βλέπει το σύμπτωμα, όμως αδυνατεί να μπει στη δομή της ίδιας της σκέψης του, και να εντοπίσει την γενεσιουργό αιτία της κατάντιας του.
