Τὴν στάσι μου ἀπέναντι στὴν εἰσβολὴ ποὺ πραγματοποιεῖ ἡ χώρα μας, μαζὺ μὲ τοὺς «συμμάχους» της στὴν Λιβύη, τὴν ἔχω ἐκφράσει. Θεωρῶ ἀπαράδεκτο τὴν συμμετοχὴ καὶ συναίνεσίν μας. Ἀπαράδεκτο! Ἀνήθικο! Ἄνευ λογικῆς!
Πίστευα πὼς ἤμουν ἀπὸ τοὺς λίγους ποὺ εἶχαν ἀντιῤῥήσεις. Σήμερα στὸν Ἀντιφωνητὴ διάβασα ἕνα κείμενον ποὺ μὲ χαροποίησε. Ὄχι γιὰ τὶς ἀλήθειες του. Γιὰ τὴν κοινὴ ἀντίληψι!
Τό σενάριο (φέρνει καί λίγο σὲ ἐπιστημονική φαντασία) λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν του πολλές παραμέτρους, παρουσιάζοντας ὅμως τὰ πράγματα κάπως πιό …ἁπλᾶ ἀπό ὅσο πραγματικά εἶναι!
Θὰ ἦταν πολύ εὐχάριστο γιὰ ἐμᾶς νὰ πετούσαμε διά παντός τούς Τούρκους ἐκτός Κύπρου καὶ νὰ ἡσύχαζε τό κεφάλι μας ἀπό τὸν ἀχόρταγό τους ἐπεκτατισμό! Ἐὰν ὅμως δὲν συντρέξουν ταὐτοχρόνως πολλὲς “συμπτώσεις” τότε, παραμένουμε στὰ σεναριακά ἐπίπεδα!
Ἐκτός φυσικά ὅλων ὅσων πιστεύω γιὰ τὸ ἐὰν μποροῦμε καὶ τί μποροῦμε, γιὰ τὸ ποιοὶ εἲμαστε καὶ ποιοὶ θὰ μπορούσαμε νὰ εἲμαστε… Ὅπως καὶ γιὰ τὸ τί θέλουμε ἢ τί θὰ ἔπρεπε νὰ θέλουμε… Ἄς εἴμαστε, συνειδητοποιημένοι, προσγειωμένοι καὶ ἕτοιμοι γιὰ ὅσα ἀπαιτηθοῦν!
