Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν συζητοῦσα μὲ φίλους γιὰ διάφορα ζητήματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων σταθήκαμε στὸ ζήτημα τοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ σπουδαία λεπτομέρεια αὐτῆς τῆς συζητήσεως ἦταν πώς, σὲ γενικὲς γραμμές, συμφωνούσαμε σχεδὸν στὰ πάντα, ἀκόμη καὶ στὶς διαπιστώσεις. Μὲ μίαν μόνον μικρὰ διαφωνία ὅμως, ποὺ οὐδόλως τὴν προσπερνῶ, διότι νομίζω πὼς εἶναι καὶ οὐσιώδης ἀλλὰ καὶ πὼς μᾶς χαρακτηρίζει γενικῶς ὡς κοινωνία: οἱ περισσότεροι συνομιλητὲς θεωροῦσαν πὼς ἔχουμε χρέος μας νὰ ὑπερασπίσουμε, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, τὸν πολιτισμό μας. Δῆλα δή, αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν, εἶναι πὼς πρέπει νὰ ὑπερασπίσουμε, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, τὸ σημερινὸ κοινωνικό μας μοντέλο.
Ἡ δική μου ἄποψις ὅμως εἶναι τελείως διαφορετική, ἐφ΄ ὅσον αὐτὸ ποὺ θεωροῦμε ἐμεῖς πολιτισμό, κατ’ ἐμέ, εἶναι περιορισμός, ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ χάσαμε τὴν ἐνοιολογική μας ἀντιληπτικότητα, τὸν …ἀπολαμβάνουμε!!! Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: «εἰς τὰ ἐνδότερα»
Ἑορτάζουμε; (ἀναδημοσίευσις)
Αὐτὲς τὶς ἡμέρες μᾶς φορτώνουν μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς παρα-πληροφορίες, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς συσκωτίσουν τὴν σκέψιν καὶ νὰ μᾶς ἀποκοιμίσουν, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά.
Δὲν ἔχουμε κάποιαν ἑορτή, γιὰ νὰ ἑορτάσουμε, κι ἄς πασχίζουν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὸ ἀντίθετον. (Καὶ δὲν ἀναφέρομαι σὲ θρησκευτικὰ ἤ στὰ ἐποχιακὰ ἤθη κι ἔθιμα. Αὐτὰ παραμένουν προσωπικὴ ὑπόθεσις τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς!!!) Συνέχεια
Ἐὰν εἶσαι (πραγματική) γυναῖκα δὲν χρειάζεσαι …ἀναγνωρίσεις!!!
Στὴν Φύσιν, ἀπὸ τὰ ζῷα ἔως τὰ φυτὰ δὲν χρειάζονται ἀποδείξεις γιὰ νὰ παίξῃ τὸ κάθε ὄν τὸν ῥόλο του.
Συγκεκριμένα πράγματα, συγκεκριμένοι ῥόλοι, σὲ συγκεκριμένον πλανήτη…
Αὐτὰ ὅλα τὰ …εὐφάνταστα τὰ χρειαζόμεθα ἐμεῖς, οἱ …φερόμενοι ὡς ἄνθρωποι, γιὰ νὰ ἀποδείξουμε …κάτι, κάπου, κάπως.
…τὴν ἴδιαν ὥρα ποὺ θησαυρίζουν, εἰς βάρος, ἐπιτήδειοι. Συνέχεια
Θά ἀλλάξουμε χώρα ἤ θά ἀλλάξουμε τήν χώρα;
Τὶς προηγούμενες ἡμέρες, συζητῶντας μὲ πολλοὺς καὶ διαφορετικοὺς φίλους, τὸ ἐρώτημα τοῦ τίτλου, καταλήγαμε, ἅπαντες, σὲ ἕνα καὶ μόνον συμπέρασμα: δὲν μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε χώρα, διότι αὐτὸς ἐδῶ εἶναι ὁ τόπος μας καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ὅπου κι ἐὰν εὑρεθοῦμε, ἐκτὸς τοῦ ὅτι θὰ τὸν κουβαλᾶμε διαρκῶς μέσα μας, θὰ πονᾶμε σαφῶς πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἀπουσία μας παρὰ ἀπὸ τὴν ὑπομένουσα δυσβάστακτο παραμονή μας, ὑπὸ τὶς ὑπάρχουσες συνθῆκες. Κι ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ πόνος ποὺ μᾶς πνίγει εἶναι τόσο βαθύς, ποὺ ἐξ Ἀνάγκης ἀρχίζουμε ὅλοι μας νὰ σκεπτόμεθα, δειλά-δειλά, πὼς ἔφθασε ἡ στιγμὴ νὰ ἀλλάξουμε τὴν ἰδίαν τὴν χώρα, ἐκ βάθρων καὶ διὰ παντός.
Μά πῶς ὅμως ἀλλάζει μία χώρα; Καί, ἐπὶ τῆς οὐσίας, πῶς ἀπαλλασσόμεθα ἀπό τούς γνωστούς ὡς βενιζελικούς ἀπογόνους σήμερα, πού ἁπλῶς εἶναι οἱ ἴδιοι προαιώνιοι δυνάστες μας μέ ἄλλα ὀνοματάκια;
Λίγες ἑβδομάδες ἀπέμειναν…
…γιὰ νὰ πιάσουμε (οἰκονομικά) τὸν «πάτο» μας.
Μὰ παραλλήλως μερικὲς ἑβδομάδες ἀπέμειναν γιὰ νὰ βροῦμε τόπο νὰ πατήσουμε τὰ πόδια μας γερὰ καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ σηκωνόμεθα… Συνέχεια
Λέει ἀντί- κάτι, γιὰ νὰ κρύψῃ τὸ τὶ εἶναι!!!
Οὐσιαστικῶς καλό μου αὐτὸ ποὺ πολεμᾶς δὲν εἶναι ὁ ἀπέναντι ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός σου.
Ξέρεις φαντάζομαι τὸ γιατί…
Φοβᾶσαι μὴν ἀποκαλυφθῇ τὸ πόσο ἴδιος εἶσαι μὲ αὐτὸν ποὺ ὑποτίθεται πὼς ἀντι-μάχεσαι!
Συνέχεια