Ἡ πορεία τοῦ Ἀνθρώπου στὸν πλανήτη, στὴν πραγματικότητα, χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀμέτρητες, μικρὲς ἢ μεγάλες, ἀνατροπές.
Ἀνατροπὲς κυρίως νοητικές, ποὺ τὸν ὁδηγοῦν καὶ σὲ κοινωνικές, ἠθικές, οἰκονομικὲς ἀνακατατάξεις.
Μὰ ὅλες αὐτὲς οἱ ἀνατροπὲς γιὰ νὰ συμβοῦν ἀπαιτεῖται μία σοβαρὴ παράμετρος: νὰ συμβοῦν μὲ καθαρὴ καρδιά, διάφανη συνείδησιν καὶ ἀπολυτότητα. Συνέχεια
Θὰ ἀντικρύσουμε ἕναν ἄλλον κόσμο, πραγματικό.
Βγαίνοντας ἀπὸ τὰ …«κλουβιά» μας, θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἦσαν …πλαστά.
Βγαίνοντας ἀπὸ τὰ …«κλουβιά» μας, θὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἐθελουσίως παραμέναμε ἐντός τους. Συνέχεια
Τὸ συναίσθημά μας εἶναι ἕνας ὑπέροχος σύντροφος γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὸν κόσμο γύρω μας.
Ἀλλὰ τὸ συναίσθημα ΔΕΝ εἶναι ὁδηγός. Ὁδηγὸς εἶναι ἡ ἀντίληψις, ἡ διαίσθησις, ἡ ἐμπειρία, ἡ γνῶσις, ἡ λογική… Τὸ συναίσθημα, ἁπλῶς, ὅταν μποροῦμε νὰ τὸ παρατηρήσουμε μὲ ἐντιμότητα καὶ νὰ τὸ ἀναγνωρίσουμε, εἶναι ἕνας θαυμάσιος σύντροφος, ποὺ μᾶς προστατεύει ἀπὸ κακοτοπιές, ἀλλὰ καί, κάποιες φορές, μᾶς ὁδηγεῖ σὲ αὐτές.
Διότι συχνὰ κάνουμε τὸ λάθος νὰ θεωροῦμε τὸ συναίσθημα ὁδηγό, ξεχνώντας πὼς τὰ θέλω μας, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ συναίσθημα, δὲν εἶναι πάντα αὐτὰ ποὺ χρειαζόμαστε πραγματικά. Συνέχεια
Ἡ πολυδιαφημιζομένη θετικὴ σκέψις, τὰ τελευταία χρόνια, εἶναι μία -ἐν δυνάμει- μεγίστη παγίδευσις ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς ἐγκλωβίσῃ σὲ ἀκόμη μεταλύτερες ἐμμονὲς ἀπὸ αὐτὲς ποὺ διαθέτουμε. Κι αὐτὸ διότι γιὰ νὰ μπορέσῃ ἡ θετικὴ σκέψις νὰ γίνῃ ὅπλο μας ὀφείλουμε, γιὰ ἀρχή, νὰ «καθάρουμε» ὅλον τὸν πεποιθησιακό μας μηχανισμὸ ἀπὸ βαρίδια καὶ ἀγκυλώσεις. 
Συνέχεια
Ὑπάρχουν πολλὲς ὀπτικὲς γιὰ νὰ δοῦμε τὰ λάθη μας. Πάρα πολλές.
Τὸ ποιὰν ὀπτικὴ θὰ ἐπιλέξουμε εἶναι ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον θέμα ἀποφάσεώς μας καὶ μόνον, μὰ συνάμα καὶ βαθμοῦ ὡριμότητός μας.
Δῆλα δὴ εἶναι προσωπική μας ἐπιλογὴ καὶ μόνον. Συνέχεια
Τὸ νὰ μποροῦμε, κάθε μας στιγμή, ὅποιες κι ἐὰν εἶναι οἱ ἐξωτερικὲς συνθῆκες, νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν ἴδια τὴν στιγμή μας, εἶναι τὸ μέγιστον ποὺ μπορεῖ ὁ Ἄνθρωπος νὰ ἐπιτύχῃ.
Συνέχεια
