Γιὰ νὰ λειτουργήσῃ…
Μικρό… Ἀστεῖο κάποιες φορές…  Ἀσήμαντο κάποιες ἄλλες…
Μὰ ἀρκετὸ γιὰ νὰ …ἀλλάξουν τὰ πάντα!!! Συνέχεια →

Εἶναι γεγονὸς πὼς στὴν πλειοψηφία της σήμερα ἡ ἀνθρωπότης ἀντιλαμβάνεται τὸ ἐρχομὸ κάποιου τέλους. Ἑνὸς τέλους ποὺ ὅσο πλησιάζει, τόσο δυναμώνει ἡ παραλογία καὶ τόσο περισσότερο γίνεται διακριτὴ καὶ συνειδητὴ ἡ βεβαιότης τοῦ ἀδιεξόδου. Ὅσο λοιπὸν τὰ ἀδιέξοδα αὐξάνονται, τόσο πιὸ ἔντονες εἶναι οἱ πιέσεις ποὺ δεχόμεθα καὶ τόσο πιὸ βαρὺ τὸ σκοτάδι ποὺ σκιάζει τὴν καθημερινότητά μας. Εἰδικῶς αὐτὴν τὴν περίοδον δέ, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς μας εὔκολα διακρίνουμε πὼς αὐτὸ τὸ σκότος τείνει νὰ καλύψῃ ἀκόμη καὶ τὴν κάθε ἐσωτερική μας φωνή, πού, κατὰ κάποιον τρόπο, μᾶς συντηροῦσε τὴν …ἐλπίδα. Ὁποιανδήποτε ἐλπίδα, ἀληθῆ ἢ ψευδῆ. Καί τί παθαίνει κάποιος ὅταν ἀπωλέσῃ τήν ἐλπίδα; Τελειώνει μήπως; Συνέχεια →

Ποῦ θά πάω;
Πῶς θά βρῶ τόν δρόμο μου;
Πρός ποίαν κατεύθυνσιν θά πορευθῶ;

Πράγματι… Ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ κάποιο φῶς, νὰ μὲ …ἕλξῃ, σὰν τὶς πυγολαμπίδες, εἶναι ἀδύνατον νὰ κινηθῶ. Θὰ παραμένω ἀδρανὴς ἀναμένοντας κάποιους ἄλλους, ἴσως, γιὰ νὰ μὲ παρασύρουν στὴν δική τους πορεία. Συνέχεια →

Ἤ θά ἀνασκουμπωνόμεθα ταχύτατα γιά νά ξεκινήσουμε νέους ἀγῶνες;

Συνέχεια →

Πόσο ὑπερβολικὸ ἀκούγεται κάτι τέτοιο…
Μά, ὅμως, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξαφνιάζῃ, τελικῶς, εἶναι καὶ τὸ μόνον ἀληθές. Συνέχεια →

Ἤ ὄχι; Κι ἐάν ναί τί εἶναι αὐτό;

Τὰ τελευταία μνημονιακὰ χρόνια ὅλοι μας αἰσθανόμεθα διαρκῶς πὼς πιεζόμεθα τόσο ὅσο νὰ …σκάσουμε. Καταφέρνουμε, κάποιες στιγμές, κατόπιν μεγάλων καὶ ἰδιαιτέρως ἐπιπόνων ἀγώνων, νὰ …ἀνασάνουμε κάπως, πάντα μὲ δυσκολία, μά, ἀπὸ τὴν ἐπομένη, πάλι τὰ ἴδια. Ἀνάσες ἀνακουφίσεως, στιγμιαίες ποὺ μᾶς ἀποδεικνύουν πὼς ἡ πίεσις ἐπάνω μας διαρκῶς αὐξάνεται καὶ πὼς αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ παύσῃ…
Κι ἔτσι εἶναι…
Συνέχεια →