Ἡ καθημερινότης μας, ἀπείρως διαβρωτική, μὰ καὶ ὑπὲρ τοῦ δέοντος -γιὰ τοὺς πολλοὺς – καθησυχαστική, μᾶς ὁδηγεῖ σταθερῶς, ὡς ἄτομα καὶ ὠς κοινωνίες, σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερες ἀδρανειακὲς καταστάσεις. Ὅσο δὲ περισσότερος ὁ χρόνος παραμονῆς μας σὲ τέτοιες συνθῆκες, τόσο δυσκολότερος ἡ ἀπόφασις γιὰ τὴν ἔξοδό μας ἀπὸ αὐτές.
Ὅλα τὰ ἐμπόδια στὰ μάτια μας φαντάζουν ἀνυπέρβλητα. Ὅλα τὰ ἀντιλαμβανόμεθα ὡς βαρύτατα καὶ ὑπερβολικά. Ὅλα τὰ βιώνουμε ὅμως ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ φυλακισμένου.
Τί θά βλέπαμε ὄμως ἐάν καταφέρναμε, ἔστᾦ καὶ στιγμιαίως, νά δοῦμε τόν κόσμο μας ἀπό ἄλλες ἀποστάσεις καί ἔξω ἀπό τά «σίδρα τῆς φυλακῆς» μας;
Ἕνα εἶναι βέβαιον μόνον: θὰ ἀλλάζαμε πολλές μας ἀπόψεις γιὰ τὰ πάντα.
Ὅλα τὰ γεγονότα, καταληκτικῶς, δείχνουν νὰ μᾶς παρασύρουν σὲ μία διαιρκῶς διογκουμένη στασιμότητα, ἀπὸ τὴν ὁποίαν, θεωρητικῶς, οὐδεὶς δύναται νὰ διαφύγῃ.
Ὅμως ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ οἱ περισσότεροι ἀντιλαμβάνονται μὲ αὐτὴν τὴν λογικὴ σήμερα τὸν κόσμο μας, κάτι φαίνεται νὰ εἶναι ἀπολύτως λάθος. Κι αὐτὸ τὸ λάθος, γιὰ νὰ ἐντοπισθῇ καὶ νὰ ἀντιμετωπισθῇ, ἀπαιτεῖται ἡ προσωπικὴ ἀπόφασις τοῦ κάθε ἑνὸς χωριστά.
Ἐὰν συνυπολογίσουμε πὼς ὁ κυριότερος λόγος ἀρνήσεώς μας νὰ ἐπεξεργασθοῦμε καὶ νὰ διερευνήσουμε τὶς ἐνυπάρχουσες δυνατότητες ἐξόδου μας, ἀπὸ τὶς κάθε εἴδους κι ἐπιπέδου παγιδεύσεις μας, εἶναι ἡ καθημερινή μας ἐνασχόλησις μὲ τὸ ζήτημα τῆς ἐπιβιώσεως, τότε εὔκολα ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ὁ κάθε συμβιβασμός μας εἶναι, σὲ μεγάλον βαθμό, ἀποτέλεσμα δικῆς μας καὶ μόνον ὑποχωρήσεως σὲ καίρια ζητήματα.
Τελικῶς ὅλοι μας καταλήγουμε, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, στὸ νὰ θεωροῦμε ὡς μὴ ἀναστρέψιμο τὴν παραμονή μας στὴν σημερινὴ φυλακή μας. Στὴν πραγματικότητα ὅμως εἶναι τόσο ἐπίπλαστος καὶ ἀσταθὴς αὐτὴ ἡ φυλακή μας, ποὺ ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἀποφασίσουμε νὰ δράσουμε ἀποφασιστικῶς κι ἄμεσα, γιὰ νὰ τὴν γκρεμίσουμε καὶ νὰ ἐπανεκκινήσουμε τὰ πάντα στὶς ζωές μας, τότε οἱ ἐπερχόμενες ἀνατροπές, σὲ κοινωνικό, οἰκονομικὸ καὶ περιβαλλοντικὸ ἐπίπεδον, θὰ μᾶς παρασύρουν ταχύτατα πρὸς τὴν ἄβυσσο.
Οὐδέποτε ἰσχυρίσθηκα πὼς εἶναι εὔκολος δρόμος τὸ νὰ ξεκινήσῃ κάποιος γιὰ τὸ ἄγνωστον, ἀπὸ ἀχαρτογράφητες διαδρομές. Αὐτὸ ποὺ ἰσχυρίζομαι, χρόνια τώρα, εἶναι πὼς γιὰ νὰ ἀλλάξουμε κάτι στὶς ζωές μας ἀπαιτεῖται ἰσχυρὰ θέλησις. Ὅταν ἡ θέλησις πράγματι κτισθῇ ἀπὸ ἐμᾶς, τότε ἡ ἀπόφασις εἶναι τὸ ἐπόμενον βῆμα. Καὶ εἶναι μόνον ἡ ἀπόφασις ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς ξεκολλήσῃ ἀπὸ τὶς ἀδράνειες. Τὸ γιατί ὅμως ὁ καθεὶς ἀπὸ ἐμᾶς πρέπει νὰ τὸ ἀπαντήσῃ μόνος του.
Τελικῶς αὐτὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει εἶναι τόσο ἁπλό, ποὺ συνήθως καθίσταται …ἀδιανόητον!!!
Φιλονόη
εἰκόνα
