Αὐτὴν τὴν φορά, ὅταν θὰ φθάσῃ ἡ μεγάλη ἐκείνη στιγμή, θὰ εἶναι διαφορετικὰ τὰ πράγματα. Καὶ θὰ εἶναι διαφορετικὰ τὰ πάντα διότι τώρα πιά, ὅσο κι ἐὰν δὲν τὸ πολύ-πιστεύουμε, δὲν εἴμαστε μόνοι μας. 
Μά, ἀκόμη καὶ μόνοι μας νὰ ἤμασταν, πάλι δὲν μποροῦμε νὰ ἡττηθοῦμε, διότι δὲν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια. Κι αὐτὸ εἰς τὸ ὁποῖον ἀναφέρομαι δὲν εἶναι ὁ καθαρμὸς τοῦ κράτους καὶ τῆς χώρας ἀπὸ τὰ σαπρόφυτα, ἀλλὰ κάτι πολὺ μεγαλύτερον, ποὺ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ὅλον τὸν πλανήτη, τὸ ἄδικο ποὺ ἐπερίσσευσε καὶ τὴν ἀνελευθερία ποὺ ἐξαπλώνεται. Συνέχεια →

Συνηθίζουμε καθημερινῶς νὰ ἐπαναλαμβάνουμε πράξεις καὶ νὰ μὴν δίδουμε στοὺς ἑαυτούς μας τὶς εὐκαιρίες γιὰ πραγματικὲς ἀλλαγές.
Κλειδωμένοι μέσα στὶς ῤουτίνες μας, κλωσσᾶμε -κυριολεκτικῶς- τοὺς φόβους μας, ἀναπαράγουμε συμπεριφορὲς καὶ συνήθειες ποὺ μᾶς πονοῦν τόσο ὅσο νὰ τὸ ἀντέχουμε, συναναστρεφόμεθα μὲ τοὺς ἰδίους ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουμε μάθη καὶ δὲν χρειάζεται νὰ προβληματισθοῦμε γιὰ περισσότερα, ἀποδεχόμεθα τοὺς συμβιβασμούς ὡς …ἐξ ἀνάγκης συμβάσεις, ἐνᾦ συστηματικῶς ἀρνούμεθα νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς βαραίνουν. Κι αὐτὲς οἱ συμπεριφορές μας, εἰδικῶς κάτι τέτοιες ἡμέρες, σὰν τὴν σημερινή, εἶναι οἱ μέγιστες αὐτό-παγιδεύσεις μας σὲ ἕναν ἀέναο κύκλο αὐτό-καταστροφῆς μας, ἐνᾦ στὴν πραγματικότητα θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι σημαντικὲς εὐκαιρίες ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῶν πάντων. Συνέχεια →

Κάτι μὲ (ξανά)-ἔπιασε αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ποὺ δὲν πολύ-ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν ἐπικαιρότητα. Ταξινομῶ σκέψεις, ἀρχεία καὶ δημοσιεύματα, προσπαθώντας νὰ τὰ χωρίσω σὲ ἑνότητες τέτοιες, ποὺ νὰ εἶναι διαχειρίσιμα καὶ νὰ παραμένουν ἐντὸς συγκεκριμένων κατηγοριῶν. Μά, τελικῶς, ξανά-διαβάζω κείμενα ἐπὶ κειμένων, κατὰ κάποιον τρόπο λησμονημένα, μὰ διαρκῶς ἐπίκαιρα, γιὰ νὰ ἐπαναφέρω καταληκτικῶς στὴν μνήμη μου τὰ πολὺ ἁπλᾶ ποὺ καθημερινῶς λησμονοῦμε… Τὰ ἁπλούστερα… 
Συνέχεια →