Κρίμα στὰ δένδρα… Κρίμα…
Δὲν κατανοῶ τὸ σκεπτικὸ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Δασαρχείου στὴν Καστοριά.
Ἀνοίγεται ἕνας καινούργιος δασικὸς δρόμος, ἀπὸ Τσάρνο γιὰ Ψωριάρικα… Μπουλντόζες καῖν καύσιμα… Ὁδηγοὶ δουλεύουν.. Κατόπιν ἔρχονται οἱ ξυλοκόποι, πληρώνονται αὐτοί, τὰ μηχανήματά τους, τὰ μουλάρια τους κ.ἄ.
Τὸ δασαρχεῖο ἀνεβαίνει 60 χιλιόμετρα, στὴν καρδιὰ τοῦ Τσάρνου, σφραγίζει ὅλους τοὺς κορμοὺς καί, τελικῶς, παρατᾶ ὅλην τὴν ξυλεία στὸ δάσος, χωρὶς νὰ ἀνεβῇ κάποιος ἐκεῖ νὰ τὰ φροντίσῃ καὶ κατόπιν νὰ πωληθοῦν. Συνέχεια
