Κωμικοτραγικὲς καταστάσεις ἐβίωσα πρὸ ἡμερῶν, σὲ φιλικὸ σπίτι, ὅταν ἐξεκίνησε μία  ἐνδιαφέρουσα, ἀρχικῶς, συζήτησις, ἀναφορικῶς μὲ τὰ συμβαίνοντα, στὴν χώρα καὶ στὸν πλανήτη, γύρω ἀπὸ κοινωνικὰ καὶ οἰκονομικὰ ζητήματα.
Θέμα τῆς συζητήσεως, ὅπως πάντα, τὰ οἰκονομικὰ (φαινομενικῶς) μέτρα, ὡς «μνημονιακὴ ὑποχρέωσις», μὰ στὴν πραγματικότητα τὸ νομικὸ ἐκεῖνο πλαίσιο, πού, μὲ πρόσχημα τὶς «μνημονιακὲς ὑποχρεώσεις» αὐξάνει, πολὺ μεθοδικά, τὸ βάρος καὶ τὸ μέγεθος τῶν ἁλυσίδων μας.
Διότι τὸ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς οἱ «μνημονιακὲς ὑποχρεώσεις» εἶναι μία σκηνοθεσία μὲ πολλὰ …«κενά», χρειάζεται κάτι ἀκόμη: τὴν συνειδητοποίησιν τοῦ μεγέθους τῆς προπαγάνδας, ποὺ ἐδῶ καὶ αἰῶνες χρησιμοποιοῦν οἱ (φερόμενες ὡς) κρατοῦσες τάξεις, γιὰ νὰ μᾶς διατηροῦν ἐν ὑπνώσει. Συνέχεια →