Ἀρχεῖα ἐτικέττας: μονόλογοι καὶ σκέψεις

Σὲ τρέμουν… Νὰ τὸ θυμᾶσαι αὐτό..

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Καταιγίδα ξεκίνησε… Τα σύννεφα βαριά, σκεπάζουν τη μικρή ζωή μας. Μπόρα είναι και θα περάσει. Καμιά μπόρα δεν μένει. Μόνο οι μπόρες του μυαλού μας γίνονται κάποτε δυνάστες και μας λυγίζουν, μας γονατίζουν και μπροστά σε έναν ανύπαρκτο θεό θέλουν να μας βάλουν να προσκυνήσουμε. Κι εμείς, τότε λυγίζουμε, τότε βογγάμε. Μα, άλλος πέρα από τον εαυτό μας δεν είναι που μας λυγίζει. Να το θυμάσαι αυτό…
 
Κομμάτια η ψυχή μας έγινε. Αναίτια μήπως;

Οἱ Ἕλληνες δὲν κλαίγονται!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Του Νίκου Λυγερού

Οι Έλληνες δεν κλαίγονται. Αυτό το γεγονός πρέπει να είναι ξεκάθαρο και στους δικούς μας ραγιάδες και στους εχθρούς μας. Δεν πρόκειται να υποκύψουμε σε τίποτα. Κανείς δεν πρόκειται να μας φοβίσει. Ειδικά τώρα που ξέρουμε τι δυνατότητες μας προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Και αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοι μας. 

Συνέχεια →

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ!!!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ναι επτωχεύσαμεν,αλλά πρίν την υλική πτὠχευση,εἰχε προηγηθεί μια πτώχευση αξιών και ηθικής και η οικονομική πτώχευση απλά την έκανε αισθητή.

Συνέχεια →

Ἡ ῥάτσα σου γεννήθηκε γιὰ νὰ πολεμάῃ τὸ ἀδύνατο καὶ νὰ τὸ νικάῃ!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Δείτε πως έχει το πράμα.
Στην αρχή σε αγνοούν.
Στη συνέχεια σε κοροϊδεύουν.
Μετά σε πολεμούν.
Στο τέλος νικάς.

Αὐτὰ τὰ δένδρα εἶχαν ῥίζες ἀπὸ χρυσό…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Δεν με νοιάζουν πια οι μισθοί που πέφτουν. Ούτε οι άρρωστοι που παρακαλάνε για φάρμακα. Ούτε τα παιδιά των άλλων…
Δε με νοιάζει ποιος θα κυβερνάει, πώς θα κυβερνάει, γιατί θα κυβερνάει. Δε με ενδιαφέρουν καθόλου τα δικαιώματα των πολιτών και των ανθρώπων. Δεν με καίει καθόλου το ζήτημα, αν θα ξεπαγιάσουν φέτος 1.000.000 “Έλληνες”, ούτε αν τα παιδιά τους θα στηθούν σε μοντέρνα συσσίτια.

Τὸ ἀληθινὰ δικό μας χρέος…

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Να ‘μαστε το λοιπόν. Καθόμαστε στο ίδιο καφενείο, σε χωριστά τραπέζια και ρουφάμε τον πικρό καφέ μας. Τα μάτια μας κοιτάζουν στον δρόμο που περνά από μπροστά μας και είναι αδειανός. Μερικοί τρελοί πάνε κι έρχονται μέσα σε μία νεκρική σιγή. Δεν υπάρχουν παιδιά τριγύρω μας, δεν υπάρχουν φωνές, δεν υπάρχει ζωή. Μόνο εσύ κι εγώ, κοιτάζουμε στο βάθος του δρόμου, με μάτια βουρκωμένα, που αναστενάζουν βουβά…