Ἤξερα κάποτε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε σοβαρὴ σχέση γιὰ παρὰ πολλὰ χρόνια μὲ δύο γυναῖκες ταυτόχρονα.
Ἡ μιὴ ἦταν ἡ γυναῖκα του.
Δὲν ἤθελε νὰ ἀφήσῃι καμμιὰ ἀπὸ τὶς δύο…
Σὰν ἡ παρουσία τῆς μιᾶς νὰ δημιουργοῦσε τὴν ἀνάγκη γιὰ τὴν ὑπάρξῃ τῆς ἄλλης. Συνέχεια →

Μέσα στὸν κάθε ἄνθρωπο ὑπάρχει ἔνας τόπος μυστικός, ποὺ ἐκεῖ ζεῖ ὁλομόναχος καὶ ἀνανεώνει τὶς πηγές του, ποὺ δὲν στερεύουν ποτέ…

Κι ἂν τὸ πάθος λείψῃ, ἐκεῖ μέσα θὰ πρέπη νὰ ἀνάψῃ τὴν φλόγα πρῶτα. Συνέχεια →

 Ἡ ἐπικοινωνία ἔχει σταματήσει.
Ἔχουμε σταματήσει νὰ μιλᾶμε πιὰ μεταξύ μας…
Μιλᾶμε στὸν ἄλλον ἀλλὰ ὄχι μὲ τὸν ἄλλον.
Ἐχουμε ξεχάσει πῶς νὰ πλησιάζουμε τοὺς ἀνθρώπους.
Εἴμαστε σὰν παράλληλες γραμμές, ποὺ τρέχουν δίπλα δίπλα, μὰ δὲν συναντῶνται ποτέ. Συνέχεια →

Γιὰ κάθε κορίτσι τὸ βασικὸ πρότυπο γιὰ τὸ φύλο της εἶναι ἡ μητέρα της.
Ἂν ἡ μητέρα νοιώθῃ ἄνετα ὡς γυναῖκα, τότε αὐτὸ τὸ μήνυμα περνᾶ στὸ ὑποσυνείδητο τῆς κόρης της καὶ νοιώθει καὶ ἐκείνη ἀσφαλὴς ποὺ εἶναι γυναῖκα.
Τὸ πρῶτο πρόσωπο γιὰ τὸ πῶς θὰ αἰσθάνεται, γιὰ τὸ μικρὸ κορίτσι, τὸ ἀντίθετο φύλο, εἶναι ὁ πατέρας της.
Συνέχεια →

Ὁ δρόμος γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία εἶναι κατασκευασμένος μὲ αὐτογνωσία, δράση, ἐξέλιξη, καὶ σεβασμὸ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας. Συνέχεια →