Ἔχουμε ἀναμνήσεις ποὺ μοιάζουν στὴν μνήμη μας σὰν πίνακες ζωγραφικῆς, μὲ θέματα καὶ πρόσωπα συχνὰ ἀσήμαντα, ζωγραφισμένα σὲ κάποια ἁπλῆ στιγμὴ τῆς ζωῆς τους, χωρὶς σπουδαία γεγονότα ἢ πολλὲς φορὲς χωρὶς καθόλου γεγονότα, σὲ ἔναν πίνακα χωρὶς τίποτα τὸ ἐξαιρετικὸ καὶ χωρὶς μεγαλοπρέπεια…
Ἐν τοῦτοις ὅμως μᾶς προκαλοῦν εὐχάριστα συναισθήματα.

Ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ τὶ ἔκανε τὴν μνήμη μου νὰ κρατήσει αὐτὲς τὶς στιγμές, τὶς ἀθῶες σκηνές, ποὺ δὲν ἔχουν ἰδιαίτερη χαρά. οὔτε ἰδιαίτερη λύπη, ἀλλὰ καθὼς διανύω τὴν ἀποστάση μὲ τὸν νοῦ μου, ἀνάμεσα σὲ αὐτές, μοῦ προκαλοῦν μιὰ γλυκιὰ τρυφερότητα. Συνέχεια →

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δύσκολα συνειδητοποιοῦν ὅτι διαθέτουν ἤδη ὅλη τὴν ἐσωτερικὴ σοφία, τὴν δύναμη καὶ τὴν δημιουργικότητά ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ κάνουν τὰ ὄνειρά τους πραγματικότητα. Κι αὐτὸ γιατὶ ἡ πηγὴ αὐτῆς τῆς ἀστείρευτης προσωπικῆς δύναμης βρίσκεται κρυμμένη βαθειὰ κάτω ἀπό τις ὑποχρεώσεις τῆς ἐπιβιώσεως, κάτω ἀπὸ τοὺς λογαριασμούς, τὴν ἐκνευριστικὴ ὁδήγηση, τὶς προθεσμίες ποὺ πρέπει νὰ τηρηθοῦν, τὰ ἐπαγγελματικὰ ταξείδια, τὴν οἰκονομικὴ κρίση. Εἶναι κρυμμένη τόσο βαθειά, ποὺ εἶναι δύσκολα νὰ τὴν προσεγγίσουμε μέσα στὴν καθημερινότητά μας. Συνέχεια →

Γιὰ νὰ κάνουμε ὁποιανδήποτε ἀλλαγὴ πρὸς τὸ καλλίτερο, αὐτὸ ποὺ ἀληθινὰ χρειάζεται εἶναι νὰ βγοῦμε ἔξω ἀπὸ τὸ κουτί.
Τὸ κουτὶ ἀντιπροσωπεύει τὰ ὅρια, τὸ οἰκεῖο καὶ τὴν ζωὴ ὅπως τὴν προσδιορίζουμε.

Τὰ τοιχώματα τοῦ εἶναι φτιαγμένα ἀπὸ φόβο καὶ ψευδαισθήσεις καὶ γι αὐτὸ δὲν εἶναι ἀληθινά. Συνέχεια →

Μόνο μὲ τὴν δράσι μποροῦμε νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν τεράστια δύναμι, ποὺ ὅλοι ἔχουμε μέσα μας…

Ἁπλῶς  ἔνα κόμματί της τὸ ἔχουμε ἀφήσει νὰ κοιμᾶται… Συνέχεια →