Ὅταν ἤμασταν μωρὰ τὸ φαγητό, ἀλλὰ καὶ ἡ συναισθηματική μας τροφή, προήρχετο ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ ἔτσι ὁλόκληρος ἡ ἐπιβίωσίς μας ἐξηρτᾶτο ἀπὸ τὴν διατήρησι ἐκείνης τῆς ἀγάπης γιὰ ἐμᾶς.
Γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴν ἀγάπη τους πιστεύαμε ὅτι ἔπρεπε νὰ τοὺς εὐχαριστοῦμε.
Πολὺ νωρὶς καταλάβαμε ὅτι ἀνταποκρίνονταν στὸ χαμόγελό μας.

Ὅταν ἤμασταν χαρούμενοι καὶ χαμογελούσαμε τότε ὅλα ἦσαν καλὰ κι ἐμεῖς ἀληθινοί.
Ὅταν ὅμως βλέπαμε τοὺς γονεῖς μας στενοχωρημένους νοιώθαμε ἀπειλὴ καὶ τότε ψάχναμε νὰ εὕρουμε ἕναν τρόπο νὰ τοὺς εὐχαριστήσουμε καὶ ἀρχίζαμε νὰ χαμογελᾶμε χωρὶς νὰ τὸ νοιώθουμε καὶ ἔτσι ἐγεννήθη ὁ ῥόλος τοῦ ἀνθρώπου ποὺ θέλει νὰ εὐχαριστῇ τοὺς ἄλλους.

Κάθε φορὰ ποὺ πιστεύουμε ὅτι πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὴν ἀγάπη τους, ἀποδυναμώνουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ δὲν εἴμαστε ἀληθινοί,  οἱ ἄλλοι τὸ καταλαβαίνουν καὶ δὲν μᾶς ἐμπιστεύονται.
Αὐτὸς ὁ ῥόλος μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ χάνουμε τὴν ἐκτιμήσι τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ὁ θυμός μας στρέφεται πρὸς τὰ μέσα.
Ἔτσι κρύβουμε τὶς ἀνάγκες μας καὶ συχνὰ μέσα μας ἐκλιπαροῦμε γιὰ στοργή, ἀλλὰ ἐξωτερικὰ ἀρνούμεθα αὐτὴ τὴν ἀνάγκη καὶ ἀφιερωνόμεθα στὴν φροντίδα τῶν ἄλλων.

Ὅταν δὲν εἶσαι ἀληθινός, ἔχεις σκεφτεῖ ὅ,τι δίδῃς στούς ἄλλους ἕνα κομμάτι σου, πού οὔτε κι αὐτοί τό θέλουν;
Ἔχεις σκεφτεῖ ὅτι ἀξίζει νά σέ ἀγαποῦν γιά αὐτό πού εἶσαι καί ὅτι ὅταν εἶσαι ἀληθινός, εἶσαι γοητευτικός καί  περιτριγυρισμένος ἀπό φίλους ὑγιεῖς καί εὐτυχισμένους;

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία