Ἔχουμε ἀναμνήσεις ποὺ μοιάζουν στὴν μνήμη μας σὰν πίνακες ζωγραφικῆς, μὲ θέματα καὶ πρόσωπα συχνὰ ἀσήμαντα, ζωγραφισμένα σὲ κάποια ἁπλῆ στιγμὴ τῆς ζωῆς τους, χωρὶς σπουδαία γεγονότα ἢ πολλὲς φορὲς χωρὶς καθόλου γεγονότα, σὲ ἔναν πίνακα χωρὶς τίποτα τὸ ἐξαιρετικὸ καὶ χωρὶς μεγαλοπρέπεια…
Ἐν τοῦτοις ὅμως μᾶς προκαλοῦν εὐχάριστα συναισθήματα.

Ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ τὶ ἔκανε τὴν μνήμη μου νὰ κρατήσει αὐτὲς τὶς στιγμές, τὶς ἀθῶες σκηνές, ποὺ δὲν ἔχουν ἰδιαίτερη χαρά. οὔτε ἰδιαίτερη λύπη, ἀλλὰ καθὼς διανύω τὴν ἀποστάση μὲ τὸν νοῦ μου, ἀνάμεσα σὲ αὐτές, μοῦ προκαλοῦν μιὰ γλυκιὰ τρυφερότητα.

Μπορεῖ νὰ εἶναι μνῆμες ἀπὸ μιὰ ἡμέρα στὸ σχολεῖο…
Κάποια διαλείμματα στὸ δημοτικό…
Μία σχολικὴ ἐκδρομή….
Ἕνα μάθημα γεωγραφίας, ποὺ ὁ πιὸ ψηλὸς τῆς τάξεως πάσχιζε νὰ κρεμάσει τὸν χάρτη ἀπὸ τὸ καρφὶ τοῦ πίνακα…
Μία μυρωδιὰ φρεσκοξυσμένου μολυβιοῦ…
Οἱ οἱ ὦρες τῆς ἀνάγνωσης καὶ τῆς ὀρθογραφίας…
Μυρωδιὰ μαλακτικοῦ γιὰ τὰ μαλλιὰ μὲ ἄρωμα πικραμύγδαλο…

Κάθε ἀναδρομὴ ποὺ κάνω σήμερα, σὲ αὐτές τις στιγμὲς τῆς ζωῆς μου, μοιάζει μὲ μικροὺς πίνακες γεμάτους γοητεία, ποὺ ὁ χρόνος ἔχει σκορπίσει σὲ αὐτὲς μιὰ γλυκιὰ ποίηση, ἀλλοιώτικη ἀπὸ ἐκείνη ποὺ εἶχαν ὅταν τὶς ζοῦσα.
Ἡ μνήμη παλεύει μὲ τὴν λησμοσύνη καὶ αὐτὴ εἶναι μιὰ διεργασία ποὺ γίνεται μὲ κάποια μυστικὰ κριτήρια καὶ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ νὰ ἰσοῤῥοποῦμε καὶ νὰ μὴν βρισκόμαστε σὲ μιὰ καταστάση συγχύσεως.

Μιὰ μυρωδιά, μιὰ εἰκόνα, ἕνα ἄγγιγμα, ἕνα τραγοῦδι, μιὰ γεύση μπορεῖ νὰ μᾶς ταξειδέψει μίλια μακριά, σὲ γεγονότα τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ τὰ ἀνασύρει στὴν ἐπιφάνεια καὶ νὰ ξαναζήσουμε τὰ ἴδια συναισθήματα ὅπως τότε, σὰν πάτημα στὸ πλῆκτρο, ποὺ βγάζει πάντα τὸν ἴδιο ἦχο.

Ὁ νοῦς μας μιὰ ἀχαρτογράφητη περιοχή, στὸ μεγάλο μέρος του, μεγάλος σκηνοθέτης καὶ δημιουργὸς τῶν ἀναμνήσεων, τῶν ἰδεῶν, τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ δράματος, ταξινομεῖ, ἐξηγεῖ, συνθέτει, ἀναλύει, ἀξιολογεῖ, ἀναζητᾶ λύσεις, ἀπελπίζεται, θυμώνει, ἐπαναστατε, παρατηρεῖ, ξεχνᾶ…
Δημιουργεῖ ἀντιθέσεις ἀνάμεσα στὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ περασμένου ἐρωτα καὶ στὴν ἀπόλυτη τωρινὴ ἀδιαφορία.
Βάζει τέλος στὸν πόνο, ἀφήνοντας μόνον λίγη μαγικὴ ἀπογοήτευση.
Ἀλλάζει τὴν γραφὴ τῶν γεγονότων καὶ παρασύρει σὰν παλίῤῥοια τὴν ἀπελπισία.
Κι αὐτὸς ὁ ἴδιος, παρ΄ ὅλο ποὺ φαίνεται νὰ ἐξουσιάζει, κάνει πολλὲς φορὲς στὴν ἄκρη, γιὰ νὰ ξεπεράσει τὸν ἑαυτό του, νὰ τὸν ἀμφισβητήσει, καὶ νὰ ἀναζητήσει νέους δρόμους καὶ ἄλλες προοπτικές.

Γιῶτα Σούσουλα