Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ πόσο μεγάλο (μεσαῖο ἢ μικρό) θῦμα θὰ εἶμαι, ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικῶς καὶ  μόνον ἀπὸ ἐμέναν. Ἐγὼ ὁρίζω τὸν βαθμὸ θυματοποιήσεώς μου, τὶς ἀνοχές μου καὶ τὸ εἶδος τῶν βαθμῶν ἐλευθερίας μου. Συνέχεια →

Πόσο …τρελλὸ ἀκούγεται κάτι τέτοιο!
Πῶς μεγαλώνουν οἱ στιγμές; Καί γιατί ὅταν κάτι εἶναι …στιγμή, νά μεγαλώσῃ;
Καί πῶς μεγαλώνει; Συνέχεια →

Ὅταν ὁ Κόσμος μας φαίνεται νὰ μικραίνῃ, τότε κάπου, κάτι, σὲ κάποιαν τυχαία στιγμή, καταλάβαμε λάθος.
Ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ …«ξεκολλήσουμε» εἶναι νὰ βροῦμε ἐκεῖνο τὸ σημεῖον, νὰ τὸ ἀναγνωρίσουμε, νὰ τὸ ἀναλύσουμε, νὰ τὸ ἀποδομήσουμε καὶ τελικῶς νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ βάρος του. Συνέχεια →

Μόνον μία δική μου ἀπόφασις εἶναι ἱκανὴ νὰ ἀλλάξῃ ὁριστικῶς τὸν κόσμο μου. Διότι ὅλα ἀλληλο-εξαρτῶνται στὸν κόσμο μου καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀλληλο-ἐπιδροῦν μεταξύ τους διαρκῶς.
Κι ὅταν ἕνας «κρίκος» μίας ἁλυσίδος διαφοροποιηθῇ, τότε ἀλλάζουν ὅλοι οἱ κανόνες ποὺ διέπουν τὸν ῥόλο τῆς ἁλυσίδος.
Συνέχεια →

Θὰ μπορούσαμε, ὡς κοινωνία, νὰ ἐπιλέξουμε ἕναν στόχο, ὁποιονδήποτε καὶ νὰ σπεύσουμε νὰ τὸν ὑλοποιήσουμε, ἐὰν κι ἐφ’ ὅσον πρωτίστως ἐπιτυγχάναμε νὰ συντονισθοῦμε.
Θὰ τὸν προτιμούσαμε μάλιστα ἰδιαίτερα …χαμηλό, αὐτὴν τὴν περίοδο, γιὰ νὰ μὴν κοπιάσουμε πολύ, ἰδίως τώρα ποὺ μᾶς ἔχει ταλαιπωρήσει τόσο βίαια ἡ …«κρίσις».
Συνέχεια →

Συνηθίζουμε τελικῶς νὰ υἱοθετοῦμε κάθε εἴδους ἀπόψεις ποὺ ….ἐπιβεβαιώνουν τὸ σύστημα πεποιθήσεών μας. Ἀκόμη κι ὁ τρόπος ποὺ θρησκευόμεθα ἢ ποὺ ψηφίζουμε ἢ ποὺ δημιουργοῦμε τὶς σχέσεις μας, ἤ, τέλος πάντων, ποὺ ἐπιλέγουμε τὸ ὅ,τι δήποτε, γενικότερα, οὐδόλως πατᾶ ἐπάνω σὲ στέρεες βάσεις ἐπιχειρημάτων, παρὰ μόνον σὲ πρόσκαιρες ἀντιλήψεις κι ἀπόψεις, πού, συνήθως, ἐὰν συναντήσουν ἀντίλογο καλὰ δομημένο, καταῤῥέουν θορυβωδῶς. Κυρίαρχος δὲ μοχλὸς ἐλέγχου τῶν συμπεριφορῶν μας, ποὺ ἐκπηγάζουν ἐκ τῶν ἀπόψεών μας, εἶναι τὸ θυμικό μας. Συνέχεια →