Καθημερινοὶ ἀγῶνες χρειάζονται…
Κάθε στιγμή… Δίχως φόβο, ἀμφιβολίες ἤ πισωγυρίσματα…

Ὅταν ὁ σκοπὸς εἶναι μεγάλος, χρειάζεται μεγάλους ἀγῶνες.
Ὅταν εἶναι μεγαλύτερος, ἀπαιτεῖ ὅλην τὴν ζωή μας…
Κι ὅταν αὐτὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ ἐμᾶς, ἀπαιτεῖ μόνον διαρκεῖς καὶ ἄνευ ὁρίων θυσίες…
Μὰ τότε ὅλη ἡ Φύσις συμπράττει γιὰ τὴν πραγμάτωσίν του… Συνέχεια →

Γιὰ νὰ λειτουργήσῃ…
Μικρό… Ἀστεῖο κάποιες φορές…  Ἀσήμαντο κάποιες ἄλλες…
Μὰ ἀρκετὸ γιὰ νὰ …ἀλλάξουν τὰ πάντα!!! Συνέχεια →

Ποῦ θά πάω;
Πῶς θά βρῶ τόν δρόμο μου;
Πρός ποίαν κατεύθυνσιν θά πορευθῶ;

Πράγματι… Ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ κάποιο φῶς, νὰ μὲ …ἕλξῃ, σὰν τὶς πυγολαμπίδες, εἶναι ἀδύνατον νὰ κινηθῶ. Θὰ παραμένω ἀδρανὴς ἀναμένοντας κάποιους ἄλλους, ἴσως, γιὰ νὰ μὲ παρασύρουν στὴν δική τους πορεία. Συνέχεια →

Ἤ θά ἀνασκουμπωνόμεθα ταχύτατα γιά νά ξεκινήσουμε νέους ἀγῶνες;

Συνέχεια →

Πόσο ὑπερβολικὸ ἀκούγεται κάτι τέτοιο…
Μά, ὅμως, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξαφνιάζῃ, τελικῶς, εἶναι καὶ τὸ μόνον ἀληθές. Συνέχεια →

Ἤ ὄχι; Κι ἐάν ναί τί εἶναι αὐτό;

Τὰ τελευταία μνημονιακὰ χρόνια ὅλοι μας αἰσθανόμεθα διαρκῶς πὼς πιεζόμεθα τόσο ὅσο νὰ …σκάσουμε. Καταφέρνουμε, κάποιες στιγμές, κατόπιν μεγάλων καὶ ἰδιαιτέρως ἐπιπόνων ἀγώνων, νὰ …ἀνασάνουμε κάπως, πάντα μὲ δυσκολία, μά, ἀπὸ τὴν ἐπομένη, πάλι τὰ ἴδια. Ἀνάσες ἀνακουφίσεως, στιγμιαίες ποὺ μᾶς ἀποδεικνύουν πὼς ἡ πίεσις ἐπάνω μας διαρκῶς αὐξάνεται καὶ πὼς αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ παύσῃ…
Κι ἔτσι εἶναι…
Συνέχεια →