Γνωρίζουμε ὅλοι πὼς ὑπὸ συνθῆκες πιέσεως ἀκόμη καὶ ἡ ὅποια, μικρὴ σὲ διάρκεια, χαλάρωσις εἶναι τοὐλάχιστον δύσκολη, ἔως κι …ἀδύνατη.
Διότι ἀκόμη κι ἐὰν τὸ σῶμα ξεκουρασθῇ, τὸ μυαλό, οἱ σκέψεις του, ταξειδεύουν ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ …πουθενά!
Κι ὅταν λέω πουθενά, εἰδικῶς αὐτὲς τὶς ἐποχὲς ποὺ ζοῦμε, ἐννοῶ τὸ …πουθενά!!! Δῆλα δὴ τὸ ἀπόλυτο …ἄδειασμα τοῦ μυαλοῦ μας ἀπὸ σκέψεις, φόβους, ἐλπίδες. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Θὰ νικήσουμε!
Περιττὴ ποὺ εἶναι ἡ ἔπαρσις…
Ὅσο ἐμεῖς αἰσθανόμεθα (σκέτο) ἀπόγονοι ἐνδόξων προγόνων, τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, εἶναι νὰ γελοιοποιούμεθα. Διότι, ὡς γνωστόν, γιὰ νὰ μπορῇ ἕνας ὁποιοσδήποτε κληρονόμος νὰ ἀπολαμβάνῃ πλήρως τὰ δικαιώματα μίας κληρονομίας, ὀφείλει πρωτίστως νὰ εἶναι πανέτοιμος νὰ ἀναλάβῃ τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ αὐτὴ ἡ κληρονομία ἀπαιτεῖ.
Ποῖες ὑποχρεώσεις ὅμως ἔχουμε λοιπόν ἀναλάβη ἐμεῖς; Συνέχεια
Ἀναζητώντας τὶς ἀλήθειες…
Ὁπουδήποτε…
Μὲ ὁποιοδήποτε κόστος…
Μὰ κυρίως μὲ καθαρὸ βλέμμα, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ τὶς διακρίνουμε μέσα στὰ τόσα ψεύδη… Συνέχεια
Οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ…
Μέσα σὲ κάθε καταστροφή.
Ἂς συνειδητοποιήσουμε πὼς οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ καὶ τὸ ἀνάποδον.
Ἂς διακρίνουμε αὐτὰ ὅλα ποὺ τὰ μάτια μας δὲν ἔβλεπαν λίγο πρίν, ὅταν δὲν διαθέταμε τὶς πληροφορίες ποὺ διαθέτουμε σήμερα.
Κι ἂς ἀναθεωρήσουμε ἐπὶ τέλους τὶς διαδρομές μας… Συνέχεια
Ἡ ζωὴ γιὰ νὰ σοῦ χαρισθῇ, πρέπει νὰ τῆς …χαρισθῇς!!!
Ἡ ὀμορφιὰ τῆς στιγμῆς, ποὺ πάντα περνᾶ καὶ χάνεται, εἶναι στὸ νὰ τῆς …δοθοῦμε!
Νὰ ἀφήσουμε τὶς ἄμυνές μας ἔξω ἀπὸ αὐτὴν καὶ νὰ «εἰσχωρήσουμε» σὲ κάθε της ἐκδοχή!!!
Καὶ εἶναι τόσο δύσκολο κάτι τέτοιο, ἰδίως ἀπὸ τότε ποὺ ἀρχίζουμε νὰ μεγαλώνουμε, διότι τὰ ταξείδια τοῦ νοῦ πλέον χειραγωγοῦνται ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ἔχουν συγκεκριμένοὺς κοινωνικοὺςς καὶ σαφῶς πάντα ἀποδεκτοὺς προσανατολισμούς. Συνέχεια
Θυσία καὶ Ζωή…
Στὸν κόσμο μας ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα ἐπιλέγουν, κάθε στιγμή, ὑποσυνειδήτως μὰ καὶ γιὰ λόγους αὐτοπροστασίας τους, τὸ νὰ καταναλώσουν τὴν μικροτέρα δυνατὴ ἐνέργεια, πρὸ κειμένου νὰ συντηρηθοῦν καὶ νὰ ἐπιβιώσουν. Μόνον γιὰ λόγους Ἀνάγκης κάποιος (ἢ κάτι) ἀφήνει τήν, ὅσο τὸ δυνατόν, πλησιεστέρα στὴν ἀδράνεια στατικότητά- ἔως ἀκόμη καὶ ἀκινησία- του, γιὰ νὰ ἐπιτύχῃ νὰ ἐπιβιώσῃ. Ὅταν ὄμως ἐπιτευχθῇ αὐτό, τότε αὐτομάτως ἐπανέρχεται στὴν προτέρα συνθήκη, πρὸ κειμένου νὰ κάνῃ «οἰκονομία δυνάμεων». Κάνοντας ὅμως «οἰκονομία δυνάμεων», μήπως ἁπλῶς φυτο-ζωοῦμε (ἤ, σὲ κάποιες περιπτώσεις, σαπροφυτοῦμε) ἄν τί νά ζοῦμε; Μήπως σκέτο ἐπιβιώνουμε ἐνᾦ χρειαζόμεθα κάτι πολύ περισσότερο; Μήπως τελικῶς ὀφείλουμε στούς ἑαυτούς κάτι πολύ μεγαλύτερο ἀπό τήν ῥουτινιασμένη μας καθημερινότητα; Καί πῶς θά τό ἀνακαλύψουμε γιά νά τό ἐπιτύχουμε;
Συνέχεια